De onbemande vrouw

Sommige talenten blijken werkelijk aangeboren, en misschien zelfs een beetje seksegebonden. Ik ben geen kluns in het verkeer maar mijn liefste is toch veruit de beste chauffeur van ons beiden. En dat merk ik ook aan zoonlief. Als 2-jarige bolde hij al met fiets, quad en tractor door de straat en schuwde daarbij zelfs het betere bochtenwerk niet. Hij leek de stuurkunst met de paplepel te hebben meegekregen. Als ik hem nu met zijn go-cart door de straat zie racen, hou ik soms mijn hart vast maar dat is totaal overbodig want Schumacher kan nog een puntje zuigen aan zijn stunt- en vliegwerk. Hij kan bij wijze van spreken en zelfs letterlijk met zijn ogen dicht achterwaarts in de smalle doorgang tussen onze auto's manoeuvreren zonder een kras na te laten. Werkelijk fenomenaal! Bij zijn vriendinnetjes viel vroeger al op dat we veel meer moesten helpen om te sturen en dat het veel stroever ging. Ook dochterlief lijkt weinig talent te hebben om een carrière als racepilote te ambiëren. Al

Op 31 augustus stelde ik zoonlief gerust. 'Vanaf morgen komt mama elke dag om half zes naar huis zodat we samen je huiswerk kunnen maken.' Ik denk dat het me tot nu toe twee keer is gelukt. En neen, dat ligt niet aan een veeleisende baas die me te lang aan mijn Brusselse bureau kluistert. En ook niet aan een bruisend sociaal leven dat elke avond een afzakkertje in een of ander café inhoudt. En zelfs niet aan een clandestien lief dat ik elke avond tref voor een passioneel half uurtje - zoals mijn liefste onlangs argwanend opperde. De enige schuldige is -alweer - de NMBS. Op 10 dagen tijd heb ik in totaal bijna 5 (!) uren vertraging opgelopen, dat komt dus nog eens bovenop de gewone reistijd (2 à 2,5 uren per dag) die ik dagelijks afleg. Een brief naar de ombudsman heeft geen zin want dan krijg je gewoon een nietszeggend standaardantwoord terug. Ik hou nu een compensatieformulier bij. Niet dat je daar echt iets bij wint maar als je op zes maanden tijd minstens 10 vertragingen

Onlangs heb ik mijn garderobe na heel lange tijd eens flink aangevuld. Vraag me niets over de prijs want dat is een geheim dat ik meeneem in mijn graf ... :-) Het begon toen ik botste op een spreekwoordelijke 'little black dress' - zo eentje dat elke vrouw wel in haar kast zou moeten hebben maar ik nooit eerder had gevonden. Maar Melvin slaagde erin mijn vrouwelijke rondingen op een niet-ordinaire manier te verpakken dus ik ging overstag. Mijn liefste was minder overtuigd - hij is niet zo'n jurkjesman - en ik weerstond aanvankelijk de verleiding. Toch kon ik het jurkje maar niet uit mijn hoofd zetten en besloot dus toch terug naar de winkel te gaan. En toen belandde ik in een heuse koopmodus. Ziehier de buit! Jurkje Melvin (maar dan in het zwart) Jurkje Melvin (in zelfde stof als het rokje) Jurkje Kaliko Truitje Kaliko Voilà, nu kan ik weer 15 jaar verder!

Deze week ging 's avonds plots de deurbel. Toen ik de deur opende, had ik het gevoel even in de toekomst te kijken: pakweg 10 of 15 jaar zeg maar... Drie stevige, uit te kluiten gewassen jongens stonden vrolijk op de stoep te blaken van levenslust. 'Dag mevrouw, is Branco thuis?' Dat was zoonlief inderdaad en hij kwam nieuwsgierig een kijkje nemen, toch een beetje onder de indruk van dat bruisende testosterongeweld in de deuropening. Het waren jongens met een missie: de Chiro. Toen ze hem vertelden dat hij spelletjes zou spelen en zich onvoorstelbaar vuil maken, was zijn interesse gewekt. Nadat ze hem verzekerden dat er ook kampen in het bos worden gebouwd, kan hij nog amper wachten tot het startweekend ...

Ik probeer het leren lezen en schrijven van zoonlief soms iets minder schools aan te pakken. Zo schreven we in het weekend alle letters en woorden die hij reeds kent, met krijt op de stoep, tussen de hinkstapspelen en tekeningen van bumba, vliegtuigen enz. En tussen het springen en spelen door, vroeg ik al eens welke letter ik aanduidde. Dat ging goed en hij vond zelfs leuk op die manier. Deze week nam ik dan zijn lievelingsboek en gaf hem de opdracht om op een willekeurig blad alle gekende letters te zoeken en te benoemen. Ook dat ging goed. Gisteren was hij zelf in een magazine aan het kijken en zei plots: kijk, hier staat 'ik'. Ik merk dat het lezen hem ook intrigeert want hij doet veelal alsof hij echt hele pagina's aan het lezen is en verzint daarbij hele verhalen. En zo is zoonlief gestart met lezen, na amper 2 weken. Hallucinant gewoon!

Zoonlief gaat nog steeds met groot enthousiasme naar zijn nieuwe school. De tweede dag had hij al een babbelkaart te pakken (waarom verbaast me dat niet?) maar das niet erg, zei hij, want er bestaan ook sloddervossenkaarten en wiebelstoelenkaarten, en die heeft hij mooi (nog) niet gekregen! Tel uit je winst ... Deze week had hij voor het eerst huiswerk. Een klikklakboekje met de woorden i-k en m-aa-n. Ik merk dat ik me toch wat moet beteugelen en hem tijd moet geven om de letterbeelden echt te leren kennen en herkennen want ik wou al meteen nieuwe woorden maken (m-aa-k, n-aa-m) maar toen was hij vlug het noorden kwijt. Remmen dus, mama ongeduld! En met tellen (tot 100) en rekenen (1+1=2, 1+2=3) zijn ze ook al gestart. Pffoe, toch veel voor die jonge en speelse hoofdjes ...

Ik ben momenteel bezig aan het boek 'Dieren eten' van Jonathan Safran Foer  (lees ook: interview met hem ). Met mondjesmaat want het is een zware hap (hahaha), zelfs voor een kwarteeuw-veggie-in-hart-en-nieren. Want in het Bollewerk eten mijn huisgenoten wel nog vlees. Ik probeer mijn kroost regelmatig iets vegetarisch voor te schotelen zodat ze minstens de smaak leren waarderen, maar verder ga ik ervan uit dat een veggie levenswijze een persoonlijke keuze is die zij later maar voor zichzelf moeten maken, of niet. En in een ideale wereld is dat ook zo maar het boek leidt tot de vraag of de keuze wel zo vrijblijvend is. De gevolgen van de vleesindustrie zijn zo verreikend: immens dierenleed, enorme milieuschade, om van de gevolgen voor de volksgezondheid nog te zwijgen. Het boek schetst een werkelijk weerzinwekkend beeld van de bio-industrie - voor zover een weldenkend iemand nog kon denken dat de vleesindustrie andere belangen dient dan enkel en alleen winstbejag. Ik hoop dat

Dochterlief mocht die eerste schooldag thuisblijven want ik had vrij genomen om zoonlief met de nodige luister naar zijn nieuwe school te brengen. En zo konden we hem samen uitwuiven en 's middags terug in de armen sluiten. Heel even dan toch want in de namiddag zou hij bij oma gaan spelen. Dochterlief had me dus bijna een hele dag alleen voor zichzelf ...  Ze toonde nog maar eens hoe makkelijk en inschikkelijk ze is want ik heb boodschappen gedaan, ben naar de bank gegaan en heb zelfs gestreken zonder tegenpruttelen. Het kind keek braaf toe of hield zichzelf bezig met boekjes, popjes enz. Ik sta telkens weer versteld hoe anders zij is dan haar illustere voorganger. Als beloning hebben we dan ook een lange wandeling gemaakt ( haar absolute favoriete tijdsbesteding ) en na haar middagdutje ook nog een fietstochtje. We hebben dus ook echt genoten van ons dagje samen. Ik blijf erbij: als ik haar kon klonen, werden we schatrijk want iedereen zou zo'n kind wel willen ... Hell,

En toen was het zover: de eerste schooldag van zoonlief in de 'grote' school. Hij maakte zich fluitend en tevreden op voor het vertrek. Toch wou ik even peilen naar wat er echt leefde in dat kinderhoofdje en nam hem dus op schoot voor een extra knuffel. Om nog eens te benadrukken dat ik fier was op hem en dat hij niet ongerust hoefde te zijn: hij zou dat zeker kunnen allemaal en snel nieuwe vriendjes maken. En toen kwamen toch de - heel praktische - vragen. - In welke rij moet ik staan? - Moet ik straks lezen? Ik kan dat wel nog niet! - Ik weet niet hoe dat moet: huiswerk maken. Gelukkig allemaal vragen waar ik op kon antwoorden zodat ik hem met (nog) meer zelfvertrouwen en een gerust hartje naar school kon brengen. En daar deed hij het schitterend. Geen traan, geen glimp van angst of onzekerheid. Ik was dan ook beretrots op mijn grote kerel... 's Middags was hij gelukkig nog even enthousiast. Zijn eerste reactie: "Ik moet vandaag nog geen huiswerk maken!"