De onbemande vrouw

Sinds deze maand is zoonlief niet langer het 'kakkenestje' van de familie. Toch niet aan mijn moederskant. Met een week verschil hebben twee nichtjes voor een familiale mini-babyboom gezorgd : Lani (°13/04) en Daan (°20/04). Ook een derde nichtje moet binnenkort bevallen. Van een vruchtbare familietak gesproken... Hiermee is mijn grootmoeder voor de 16de en 17 de keer overgrootmoeder geworden en staat ze aan het hoofd van maar liefst acht (!) vrouwelijke viergeslachten. (Hopelijk heb ik niemand over het hoofd gezien. ) Helaas beseft ze het allemaal niet meer. Het zou haar nochtans heel veel plezier hebben gedaan...

De haren van onze blonde god zijn geknipt. Onder de snoezige babykrulletjes kwam plots een stoere jongen tevoorschijn. Waarom kunnen ze toch niet klein blijven ? Zelf zat hij met grote ogen de metamorfose in de kapperstoel te bekijken, en sindsdien loopt hij te flaneren als een pronkpauw met zijn korte kopje.

Ik zit al een hele (voormid)dag met een huizenhoog schuldgevoel op het werk. Vanmorgen een aanvaring gehad met zoonlief. Alles liep gesmeerd totdat ik zijn kleren wou aantrekken. Meneer was het niet eens met de gang van zaken en probeerde te ontsnappen. Toen ik hem met zachte dwang toch een broek wou aantrekken, haalde hij zijn trucje van het overgeven uit. Een heel doeltreffend trucje als je net een fles van 350 ml melk uit hebt... Hoe hij het doet, is me een raadsel, maar hij kan dus echt overgeven als hij wil. Mocht ik dus beginnen dweilen en nieuwe kleren aantrekken. Dat was er net over, in de obligate ochtendrush om tijdig buiten en op het werk te geraken. Zoonlief mocht verdere liefkozingen en troetelnaampjes dus vergeten maar kreeg zonder veel poeha verse kleren aan (plots was er geen protest meer) en vloog in zijn autostoel. Ook bij de onthaalmoeder was het afscheid kort en zakelijk, want mama was supergehaast en nog altijd ontstemd. Maar wat raad je... Ik ben nog maar pas weg

Ik ben bijna halfweg mijn loopprogramma. Maandag ben ik alleen gaan lopen want ik haalde de gezamenlijke training niet. Woensdag verscheen ik wel op het appél. Blijkbaar is deze week een scharniermoment waarbij de training gevoelig wordt opgedreven, maar tot nu toe lukt het nog. Soms maar nét, maar toch... :-) Het is alleszins opvallend leuker in groep de baan op te gaan. Je kan nog eens lekker tateren en komt er gelijkgestemde zielen tegen. Opvallend trouwens hoeveel vrouwen in hetzelfde schuitje zitten : vroeger ietwat sportief totdat ze één of meer kinderen kregen en toen zaten ze jarenlang aan huis, haard en kroost vastgelijmd. Been there, done that, got the t-shirt… Dat doet me steeds denken aan een vogelsoort (ben even kwijt dewelke) waarvan de moedervogel vreselijke jeuk krijgt na het leggen van haar eieren, zodat ze op haar nest blijft zetten omdat haar koele eieren de ellende verzachten en ze dus niet in de verleiding komt om haar nest achter te laten. Een toch wel gemeen - ma

Sinds kort is me opgevallen dat ik heel bedreven ben geworden in het gebruik van ultrakorte zinnen die meestal amper twee woorden beslaan, vooral in de communicatie met onze snotneus. Met de regelmaat van de klok galmt het door het huis : niet doen ! pas op ! op je potje ! blijf daaraf ! hou op ! sta stil ! wees voorzichtig ! kom mee ! Het ouderschap als militair trainingskamp. Mijn zoon heeft het dus niet erg getroffen met zijn moeder ; een drilsergeant is er een mietje bij vergeleken. Ik ben ook nog eens principieel in mijn opvoedregels. Er zullen niet zoveel tweejarigen rondlopen die nog steeds enkel water en heel soms een beetje fruitsap mogen drinken, die ongezoete rijstwafels als versnapering krijgen voorgeschoteld en geen dag kunnen ontsnappen aan verse groenten en fruit. Gelukkig hebben we een inschikkelijke zoon die al mijn regels ook nog eens lijkt te appreciëren want hij zou moorden begaan voor een rijstwafel, komt om te haverklap water vragen en slaagt er zelfs in om een we

Het zalige weekje zonovergoten vakantie zit er alweer op ! Ik was me gisteravond bij het nagenieten even aan het afvragen of ik dat nu eigenlijk zou willen : een bestaan als huismoeder - een vraag die elke jonge moeder zich waarschijnlijk al eens stelt. Ik heb werkelijk met volle teugen genoten van mijn dagen met zoonlief maar waarschijnlijk zijn ze vooral zo gekoesterd omdat ik wist dat het maar over een paar dagen ging en ik dus ten volle wou - en kon - genieten van die tijd. Maar als ik zou weten dat ik dag in dag uit thuis zou zitten met mijn potjesheld-in-wording, zou ik waarschijnlijk al vlug hunkerend uit het raam kijken naar de wenkende wereld daarbuiten vol sociale contacten, professionele uitdagingen etc. Dat is helaas een trekje van mij waar ik niet trots op ben : ik geniet te weinig van wat is en durf me soms te verliezen in gedachten aan hoe fijn het andere zou zijn, in de 'wals van het als'. Al besef ik best dat elke levensstijl zijn hoogte- en dieptepunten kent e

Als bevoorrechte houdster van een weekje vakantie doe ik een ijverige poging tot een grondige lenteschoonmaak. Al is dat niet evident in het gezelschap van een peuter die liefst van al zijn mama zou opeten als hij kon om toch maar zeker te zijn dat ik alles zie en hoor dat hij doet, denkt, zegt, wil... De voorbije dagen waren ook nog eens druk gevuld met paaseieren rapen, paasontbijten, verjaardagsblues, verwennerijen enzomeer. We zullen weer chocolade kunnen vreten tot sinterklaas ! :-) Bij ons is zowaar een minispringkasteel gedropt en onze miniheld is er met geen stokken af te slaan... Zijn potjestraining is door al die voorbije buitenhuisactiviteiten helaas enigszins gestrand maar vandaag heb ik de draad weer opgepikt. Met als gevolg dat ik niet alleen mijn kasten en huisraad mocht sponsen en zemen, maar ook achter mijn telg aanhollen met emmer en dweil. De stickertjes hebben helaas stilaan hun bekoring verloren dus als nieuwste potjespromotiemiddel gebruiken we nu het m&m-etje

Momenteel eindigt week 3 van mijn start-to-runprogramma. De eerste twee weken waren fluitend af te werken maar deze week begon de opbouw geleidelijk aan en dat liet zich voelen. Maandag heeft voor het eerst iemand moeten afhaken. En neen, voor één keer was ik het niet… Woensdag deed er nog een schepje bovenop maar blijkbaar staat ons vanavond pas een echte 'slachting' te wachten. Er zal misschien nog net geen bloed vloeien maar we mogen ons toch wel verwachten aan een paar emmers zweet en tranen... :-) Twee keer trainen per week is wat weinig als je nog zoveel conditie op te bouwen hebt, merk ik. Ik zal dus mijn uiterste best doen om toch drie keer per week het asfalt te breken onder mijn loopschoenen... Volgende week heb ik vakantie, benieuwd of ik in die zomerstemming van vrijheid, blijheid nog de nodige discipline aan de dag zal leggen. Gelukkig heb ik een huisgenoot die indien nodig wel mijn slechte geweten zal spelen, dus ik ben er nogal gerust in. The show must go on ! V

Het arsenaal stickertjes en stempeltjes op de vroeger zo blanco keukenkasten ten huize Bollewerk groeit gestaag aan. Zoonlief slaagt er in om onze pamperfactuur gevoelig te laten dalen door zijn potje met de regelmaat van de klok van inhoud te voorzien. Zelf ’s nachts houdt hij zijn blaastraining vol want net voor hij in bed gaat, wil hij nog eens plassen en als hij ’s morgens opstaat is zijn luier meestal kurkdroog – om dan wel meteen een flinke donatie aan potjesland te geven. Ik ben alvast zwaar onder de indruk dat hij hier op zo korte tijd in slaagt ! Stilaan bereidt hij zich dus – onbewust – voor op zijn eerste kleuterklasje. En ik verbaas me steeds meer over de vorderingen die hij maakt. Zijn woordenschat breidt uit – uitspraken als ‘stoute mama’ inclusief – en hij wordt steeds ondernemender – met talloze builen, blauwe plekken en schrammen tot gevolg… Gisteren nog maar is hij overkop gegaan met zijn loopfietsje, met de obligate bloedende lip tot gevolg en vanmorgen een knoert va

Filmmaniakken die de Gentse Decascoop plegen te frequenteren kennen ongetwijfeld de 'steentjesparking' aan de overkant van het water. Binnenkort zullen ze echter een iets langer wandelingetje moeten maken om hun filmwalhalla te bereiken want de Arteveldehogeschool gaat na het bouwverlof van start met de bouw van een moderne supercampus. 30 000 vierkante meter, 3500 studenten, 300 medewerkers... het geeft een beetje de grootteorde weer waarover we spreken. Andere ronkende cijfers : de bouw zal twee jaar lang voor gemiddeld 150 mensen werk verzekeren. Het prijskaartje is dan ook hallucinant want de kostprijs wordt geraamd op 40 miljoen euro. In dit geval mag ik hopen dat de volkswijsheid oftwel het wiskundig axioma 'werkelijke kost = 2 x geraamde kost' niet opgaat... Bouwtycoonse zwaai, Linneke