Start to get exhausted

Ik ben bijna halfweg mijn loopprogramma. Maandag ben ik alleen gaan lopen want ik haalde de gezamenlijke training niet. Woensdag verscheen ik wel op het appél. Blijkbaar is deze week een scharniermoment waarbij de training gevoelig wordt opgedreven, maar tot nu toe lukt het nog. Soms maar nét, maar toch... :-) Het is alleszins opvallend leuker in groep de baan op te gaan. Je kan nog eens lekker tateren en komt er gelijkgestemde zielen tegen. Opvallend trouwens hoeveel vrouwen in hetzelfde schuitje zitten : vroeger ietwat sportief totdat ze één of meer kinderen kregen en toen zaten ze jarenlang aan huis, haard en kroost vastgelijmd. Been there, done that, got the t-shirt…

Dat doet me steeds denken aan een vogelsoort (ben even kwijt dewelke) waarvan de moedervogel vreselijke jeuk krijgt na het leggen van haar eieren, zodat ze op haar nest blijft zetten omdat haar koele eieren de ellende verzachten en ze dus niet in de verleiding komt om haar nest achter te laten. Een toch wel gemeen - maar heel efficiënt - trucje van Moeder Natuur …

Ik vermoed trouwens dat niet enkel vogels daarmee te maken hebben. De voorbije twee jaren heb ik ook onvoorstelbare jeuk gehad en bleef ik dus hardnekkig op mijn nest zitten om verkoeling en verzachting te vinden. Het was gewoon sterker dan mezelf. Maar nu mijn jong stilaan aan zelfstandigheid wint, neemt ook de nestjeuk af en slaag ik er steeds beter in om terug een schijntje van mijn oude leven op te nemen. Tijd voor 'me time' dus !

Ikkerige zwaai,

Linneke