Start to get exhausted

Ik ben bijna halfweg mijn loopprogramma. Maandag ben ik alleen gaan lopen want ik haalde de gezamenlijke training niet. Woensdag verscheen ik wel op het appél. Blijkbaar is deze week een scharniermoment waarbij de training gevoelig wordt opgedreven, maar tot nu toe lukt het nog. Soms maar nét, maar toch... :-) Het is alleszins opvallend leuker in groep de baan op te gaan. Je kan nog eens lekker tateren en komt er gelijkgestemde zielen tegen. Opvallend trouwens hoeveel vrouwen in hetzelfde schuitje zitten : vroeger ietwat sportief totdat ze één of meer kinderen kregen en toen zaten ze jarenlang aan huis, haard en kroost vastgelijmd. Been there, done that, got the t-shirt…

Dat doet me steeds denken aan een vogelsoort (ben even kwijt dewelke) waarvan de moedervogel vreselijke jeuk krijgt na het leggen van haar eieren, zodat ze op haar nest blijft zetten omdat haar koele eieren de ellende verzachten en ze dus niet in de verleiding komt om haar nest achter te laten. Een toch wel gemeen - maar heel efficiënt - trucje van Moeder Natuur …

Ik vermoed trouwens dat niet enkel vogels daarmee te maken hebben. De voorbije twee jaren heb ik ook onvoorstelbare jeuk gehad en bleef ik dus hardnekkig op mijn nest zitten om verkoeling en verzachting te vinden. Het was gewoon sterker dan mezelf. Maar nu mijn jong stilaan aan zelfstandigheid wint, neemt ook de nestjeuk af en slaag ik er steeds beter in om terug een schijntje van mijn oude leven op te nemen. Tijd voor 'me time' dus !



Ikkerige zwaai,


Linneke

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen