De leerling en de meester ...
Net voor mijn 40ste jaargang maakte ik een moeilijke tijd door. Ik voelde een immense spanning, alsof ik een elastiek was die maar een klein rukje meer nodig had om helemaal en onherstelbaar te knappen. Ik voelde me een peuter die zich onheus behandeld voelde en loeihard om zich heen wou trappen. Ik sloot de peuter op en besloot om het gewoon keihard uit te zweten, en ervoor te zorgen dat de mensen om me heen geen last hadden van mijn ‘demonen’. Want ik had helemaal geen reden of excuus om me zo te voelen. Ik was de oorzaak, het probleem. Alleen ik. Alles en iedereen rond mij was perfect – gezin, familie, werk, vrienden … Maar in mij kolkte een onverklaarbare razernij. Ik vocht maandenlang tegen de bijna onbedwingbare drang om op een bus te stappen naar het andere eind van de wereld en alles en iedereen koudweg in de steek te laten. Tegelijk wist ik: mijn demonen reizen gewoon met me mee. Ook aan de andere kant van de wereld zou de rotzooi in mij nog even rot zijn, met daar bovenop h