De onbemande vrouw

Vandaag een allerlaatste snipperdagje voor de start van Branco's schoolgang. Eerst een spaarrekening gaan openen bij het Beroepskrediet (maar liefst 4% rente tot 1 januari 2009 gegarandeerd). Sorry, ex-bank, maar in geldzaken heeft men geen vrienden. :-) Als ik het rendement op mijn spaarcenten kan verdubbelen zonder kosten, zou ik gek zijn het niet te doen. Ze hebben al genoeg winst gemaakt met mijn centen en moesten maar niet zo inhalig zijn. Ném! Daarna met zoonlief nog eens naar het zwembad getogen. Ik heb hem een leuke zwemband in de vorm van een vis gekocht en die viel zwaar in de smaak. Weinig volk in het zwembad dus het was genieten in het kwadraat. Veel geplonsd en geploeterd maar na een dik uurtje had hij er toch genoeg van en wou naar huis. En nu ligt hij in dromenland... Straks komt Dansschoen spelen! Ze had al gesproken over boetseerklei enzomeer. We zullen ons dus kunnen vermaken. Na een half uur zit ik waarschijnlijk nog alleen te kleien met Dansschoen terwijl zoonl

Het voorbije weekend nog eens met zoonlief naar de Nieuwdonk gegaan. Zoals steeds liepen we daar nog maar pas rond of we kregen al kinderen achter ons aan. Het verbaast me telkens dat ouders hun (kleine) kinderen alleen laten ronddolen terwijl zij ergens uit het zicht een pint of koffie achterover slaan. Ik ben een tweetal uren gebleven en om de haverklap kwam een kindje ons aanklampen: ‘mag ik meespelen’, ‘ik ga jullie de hele tijd volgen’, ‘ga je mee daarheen’,… Een paar van hen zijn zowat de hele tijd bij ons gebleven. Kindjes van 2 en 3 jaar oud terwijl er geen ouder te bespeuren viel. Echt huiveringwekkend. Voor zoonlief is dat natuurlijk best leuk want zo heeft hij altijd speelkameraadjes in de buurt en hoeft hij het niet te stellen met zijn oude moeder alleen. Maar voor die kindjes vind ik het toch wel een beetje jammer. Ik kan er nochtans echt van genieten. Gewoon wat aanmodderen met zoonlief. Wat ravotten en onnozel doen. Eens onbezorgd terug kind zijn en alle stress achter m

Er zijn zo van die mensen die recht naar je hart gaan en daar tien jaar later nog altijd zitten, ook al heb je elkaar al die tijd niet of nauwelijks gehoord of gezien. Het verhaal van mijn liefste en mij valt daaronder. Maar ook het verhaal van Anna en mij. We leerden elkaar zowat 10 jaar geleden kennen bij Amnesty Vlaanderen waar ik als stagebegeleidster het genoegen had om wekenlang van haar gezelschap en hulp te genieten. Twee rammen, dat klikt of botst meteen - en gelukkig was het dat eerste! Na haar stage hebben we elkaar niet meer gezien - Limburg en Oost-Vlaanderen bleken waarschijnlijk iets teveel twee werelden apart - maar we bleven wel min of meer in contact. Ze vloog uit naar het verre Balearen (vooral Mallorca ) waar ze jarenlang heeft gewerkt en geleefd. Heel sporadisch hoorden we nog eens van elkaar. Toen ik zwanger was, vernam ik dat ze zelf juist bevallen was van een dochter Noa. Alsof onze levens op één of andere manier toch verstrengeld met elkaar bleven. Deze zomer k

De voorbije dagen vond ik het al zo verdacht dat het eten en drinken van onze poezen steeds zo vlug op bleek te zijn. Nog meer bizar was de vaststelling dat geen van beide harige dames nog in de zachtste kattenmand wou slapen. Dit terwijl ze er vroeger zowat een strijd op leven en dood om vochten. Niet echt natuurlijk, ik probeer gewoon een beetje te illustreren hoeveel beter deze kattenmand is in vergelijking met hun andere slaapplekken. Gisteravond hoorden we opnieuw een lekkere smuller in de veranda terwijl de poezen de slaap der onschuldigen sliepen in de woonkamer. Hmmm, daar was de indringer dus. Toen we het licht aanknipten, maakte een vlugge schaduw zich vlug uit de voeten om zich te verschansen in de befaamde kattenmand. Betrapt op heterdaad ! Geprikkelde zwaai, Linneke

Een week lang niets gepost hier... Shame on me! Een week windstilte op het Bemande Vrouw-front betekent uiteraard niet dat ik niets te vertellen had maar dat de overgang naar 'werk modus' iets moeizamer verliep dan verwacht. De confrontatie met de calvarieberg was een zware ontnuchtering na vier weken roestende rust. :-) Al heb ik intussen ook al een interessante vormingsdag achter de rug. Zo volg ik samen met mijn collega's middenmanagement een cursus 'mensmanagement'. Heel leerrijk en ook wel geruststellend dat veel van mijn frustraties - die ik aanvankelijk weet aan mijn totale onvermogen en complete ontoereikendheid als leidinggevende -, gedeeld worden door mijn collega's in gelijkaardige posities. Zoals: hoe moet je je team leiden en sturen als je zelf niet goed weet wat precies wordt verwacht of welke richting het moet uitgaan? Of hoe kan je je profileren als leidinggevende als minstens 80% van je werktijd wordt ingenomen door uitvoerende akkefietjes die j

De laatste dag van mijn zomervakantie is alweer aangebroken, of zeg maar: afgelopen... Of hoe snel het toch steeds gaat. De voorbije dagen stonden vooral in het teken van 'ons' vierjarig bestaan, van mijn liefste en mij dus. Als verrassing heb ik een paar weken geleden met zoonlief een fotosessie laten maken in het geniep. Een unieke ervaring van een half uurtje waarbij zoonlief achtereenvolgens mocht pronken met teddybeer, zitkubus, bokshandschoenen en tal van andere ornamenten. Gelukkig klikte het goed met de fotograaf en was hij dus niet verlamd door verlegenheid maar werkte hij meteen mee als een door de wol geverfde mannequin. Uit de reeks foto's werden daarna de acht beste gekozen en koos ik de allerbeste uit voor vergrotingen om in onze woonkamer op te hangen. Het resultaat mag gezien zijn en ik ben dan ook beretrots op mijn fotomodel. Ik heb wel twee weken hard op mijn tanden moeten bijten om het project geheim te houden want dat is niet meteen mijn sterkste kant, m

Het was hier even stil. Niet dat ik dagenlang van ochtend tot avond in de keuken stond te zwoegen en slaven op culinaire experimenten om zoonlief tot lekkerbekken te verleiden. Maar het was wel druk op een andere manier. Vrijdag vierde neefje N. zijn vierde verjaardag met een voetbalfestijn annex barbecue. Zoonlief hield het zowaar vol tot 22u30! Zondag waren het dan Waterfeesten aan het Donkmeer met tal van activiteiten voor jong en oud, zoals een speelweide met springkastelen, ballenbad enzomeer. Eergisteren kwam nichtje C. logeren. Gisteren gingen mijn liefste en ik gezellig 'presidenten' bij een stel vrienden. Neen, we lopen niet plots over van kapsones, dat is de naam van een vreselijk verslavend kaartspel dat ons al jarenlang in de ban houdt. :-) En vandaag en morgen komen nichtjes T. en M. logeren! Een gezellige maar drukke boel dus die het buurmeisje daarnet deed opmerken dat ze ook wel eens bij ons wou komen logeren... :-) Onze dagen staan dus grotendeels in het teken

Week drie van de mama-zoon-vakantie zit er na vandaag op. Met als gevolg dat zoonlief de constante aanwezigheid van mama gewoon is en opeist, en dat hij de gewone keukenkost van mama stilaan pertinent afwijst. Terwijl hij vroeger solidair meesmulde van mijn veggie stoofpotjes en aanverwanten, haalt hij zijn neus nu op voor al die gezonde kost. Onze groene container heeft de voorbije weken wel kunnen profiteren van een overweldigend aanbod groentenmengelingen, tot mijn grote frustratie en ergernis. Het moederlijk gezeur was dan ook niet uit de lucht 's middags. *bloost beschaamd* Na een weeklang vergeefs experimenteren was ik het dagelijkse tafelgevecht met zoonlief ferm moe en trok ik naar... de boekhandel. Eigenlijk was ik op zoek naar Jamie Oliver's Dinners maar dat was daar helaas niet te vinden. Het werd dan maar 'Een goed gewicht voor je kind . Adviezen en lekkere recepten'. Niet dat zoonlief kampt met overgewicht maar deze mama is wel geobsedeerd door gezonde voed