Een blij weerzien
Er zijn zo van die mensen die recht naar je hart gaan en daar tien jaar later nog altijd zitten, ook al heb je elkaar al die tijd niet of nauwelijks gehoord of gezien. Het verhaal van mijn liefste en mij valt daaronder. Maar ook het verhaal van Anna en mij.
We leerden elkaar zowat 10 jaar geleden kennen bij Amnesty Vlaanderen waar ik als stagebegeleidster het genoegen had om wekenlang van haar gezelschap en hulp te genieten. Twee rammen, dat klikt of botst meteen - en gelukkig was het dat eerste! Na haar stage hebben we elkaar niet meer gezien - Limburg en Oost-Vlaanderen bleken waarschijnlijk iets teveel twee werelden apart - maar we bleven wel min of meer in contact. Ze vloog uit naar het verre Balearen (vooral Mallorca) waar ze jarenlang heeft gewerkt en geleefd. Heel sporadisch hoorden we nog eens van elkaar. Toen ik zwanger was, vernam ik dat ze zelf juist bevallen was van een dochter Noa. Alsof onze levens op één of andere manier toch verstrengeld met elkaar bleven.
Deze zomer kwam ze terug naar België om hier een leven op te bouwen samen met haar dochter. En gisteren kwamen ze helemaal langs uit het verre Limburg om eens bij te praten.
Het was heerlijk om haar terug te zien en te merken hoe het na al die jaren nog altijd klikte vanaf de eerste seconde. Zelfs onze respectievelijke mini-kommandantjes bleken het goed met elkaar te vinden. Waarschijnlijk voelden ze meteen aan dat ze aan elkaar waren gewaagd want de hele namiddag en avond was er geen duw of gil op te merken - niet zo evident bij 2-,3-jarigen... :-)
Ik vond het dan ook meer dan megajammer hen terug te zien vertrekken en te weten dat het misschien weer een hele tijd duurt voordat we elkaar nog eens zien. Alvast een vriendschap die ik zal blijven koesteren. Hopelijk vinden we nu iets frequenter de tijd om elkaar terug te zien! Ze is het alvast meer dan waard...
We leerden elkaar zowat 10 jaar geleden kennen bij Amnesty Vlaanderen waar ik als stagebegeleidster het genoegen had om wekenlang van haar gezelschap en hulp te genieten. Twee rammen, dat klikt of botst meteen - en gelukkig was het dat eerste! Na haar stage hebben we elkaar niet meer gezien - Limburg en Oost-Vlaanderen bleken waarschijnlijk iets teveel twee werelden apart - maar we bleven wel min of meer in contact. Ze vloog uit naar het verre Balearen (vooral Mallorca) waar ze jarenlang heeft gewerkt en geleefd. Heel sporadisch hoorden we nog eens van elkaar. Toen ik zwanger was, vernam ik dat ze zelf juist bevallen was van een dochter Noa. Alsof onze levens op één of andere manier toch verstrengeld met elkaar bleven.
Deze zomer kwam ze terug naar België om hier een leven op te bouwen samen met haar dochter. En gisteren kwamen ze helemaal langs uit het verre Limburg om eens bij te praten.
Het was heerlijk om haar terug te zien en te merken hoe het na al die jaren nog altijd klikte vanaf de eerste seconde. Zelfs onze respectievelijke mini-kommandantjes bleken het goed met elkaar te vinden. Waarschijnlijk voelden ze meteen aan dat ze aan elkaar waren gewaagd want de hele namiddag en avond was er geen duw of gil op te merken - niet zo evident bij 2-,3-jarigen... :-)
Ik vond het dan ook meer dan megajammer hen terug te zien vertrekken en te weten dat het misschien weer een hele tijd duurt voordat we elkaar nog eens zien. Alvast een vriendschap die ik zal blijven koesteren. Hopelijk vinden we nu iets frequenter de tijd om elkaar terug te zien! Ze is het alvast meer dan waard...
Reacties