Je kinderen zijn je kinderen niet ...
Rationeel heb ik altijd beseft dat mijn kinderen autonome mensen zijn, unieke wezens die hun eigen leven zullen leiden en die ik enkel op weg kan helpen om hun eigen pad te vinden – met mijn onvoorwaardelijke steun. Ik kan misschien enige normen en waarden proberen meegeven, maar uiteindelijk is het hun keuze om die al dan niet aan te nemen en na te leven. Het is niet aan mij om hun richting of visie te bepalen, maximaal mag ik klankbord zijn voor hun innerlijke stem. Want het grootste geschenk dat ik hen kan – moet! - geven, is de tijd en ruimte om zichzelf te vinden en te zijn. Tenminste, dat is de theorie. In de praktijk is dat allemaal niet zo eenvoudig. Want emotioneel zijn ze steeds MIJN kinderen. Twee wezens voor wie ik een immense verantwoordelijkheid voel, voor wie ik door hel en vagevuur ga. Het moederdier in mij kan ik niet aan banden leggen, hoe graag ik dat soms ook zou willen. Die drang – dwang - om te zorgen en te beschermen, is zo overweldigend dat het mijn hele p