De onbemande vrouw

Sinds Idool terug van start is gegaan , boren zoon- en dochterlief ook mijn (povere) zangtalent aan. Sindsdien moet ik elke avond namelijk een slaapliedje brengen. Topfavoriet is 'Slaap kindje slaap' , al vraagt zoonlief een eigen interpretatie. Het buitenlopende schaap heeft dus plaats gemaakt voor een aap, een draak ... of wat de inspiratie van de dag ook mag brengen ... Niet dat zoonlief zoveel beter slaapt met dat slaapritueel want de voorbije nachten doemt hij weer op de meest onmogelijke uren op naast het ouderlijke bed met de melding dat hij niet kan slapen, dat hij moet plassen enz. En 's morgens toch op een godsgruwelijk uur het bed uit - zelfs in het weekend ... Ik keek dus erg uit naar het zomeruur: eindelijk eens een paar dagen dat hij tot een acceptabel uur in bed zou blijven. Maar dat bleek tegen te vallen. De afstemming van zijn biologische klok op het nieuwe uur heeft welgeteld één dag geduurd ...

Het was even twijfelen maar uiteindelijk is beslist dat dochterlief naar het nabijgelegen wijkschooltje zal gaan en niet naar de kleuterschool in onze eigen gemeente. Als je moet kiezen tussen een klas met 20 kindjes of één met 50, is de keuze eigenlijk vlug gemaakt ... Dat betekent een iets grotere verplaatsing elke dag maar in ruil krijgt dochterlief meer persoonlijke aandacht en een aangename sfeer in een beperkte klasgroep. Wat zoonlief betreft, zijn we nog aan het wikken en wegen. Tegen juni is dat de volgende knoop om door te hakken ... Veel mensen zullen ons gepieker en gepalaver waarschijnlijk heel dwaas vinden maar ik hecht nu eenmaal veel belang aan een goede school. En daarmee bedoel ik niet enkel op pedagogisch vlak, maar ook hun psychosociale ontwikkeling en hun emotioneel welzijn. Er vloeit zoveel inkt over het stijgend aantal kinderen met gedragsproblemen maar we steken onze kinderen in steeds grotere klassen van steeds uitdijende scholen. Dat is geen probleem voor

Mijn liefste kwam gisteravond uit de garage met het fietsslot en de melding dat hij de code van het cijferslot niet meer wist. En natuurlijk hadden we die nergens opgeschreven ... Het was maanden geleden dat het fietsslot nog eens was gebruikt dus we poogden een dikke laag stof van ons geheugen te blazen - zonder enig succes evenwel want verder dan 1 cijfer raakte ik niet meer. In een bui van overmoedigheid betrok ik zoonlief bij de mentale speurtocht. Die dacht 1 seconde diep na en verkondigde toen heel casual: ik denk dat het 1 2 3 is (uiteraard is het een andere code maar die ga ik wel niet aan jullie neus hangen!) - en jawel, het slot klikte moeiteloos open ... Mijn liefste en ik stonden compleet paf. En voor schut ...

Treinmaatje Veerle had wat te vieren vandaag en daar zeg ik uiteraard geen neen tegen! Dichtbij onze werkstekken ligt een restootje dat ons heel erg kan bekoren en ook nu weer de smaakpapillen heeft verwend. Vandaar een tip. Wie in de buurt van Brussel-Noord een betaalbaar, snel maar toch lekker Italiaans hapje wil eten, kan ik heel warm La Belle Epoque aanbevelen ... U mag me uiteraard steeds inviteren!

Dochterlief is twee dagen onthaalmoederloos. Maar er is voor hoogstaande vervanging gezorgd. Meter Bin mocht gisteren de spits afbijten. Het zonnige weer stond garant voor een gezonde portie buitenspeelplezier. 's Avonds stonden dan ook twee stralende meisjes voor mijn neus. Tijdens het verslag van de dag, merkte meter Bin terloops op dat Lenca in staat is om haar papa heel gewiekst om haar vingertjes te winden. Wat dochterlief de slimme repliek ontlokte: meter Bin ook. Zelfkennis, het begin van alle wijsheid?

En toen was het oudercontact voor zoonlief. Die doet het met 84 % heel goed en ook zijn gedrag gaat erop vooruit. Nogal impulsief in de klas (lees: hij kan moeilijk beurt afwachten of braaf vinger omhoog steken) maar de juf moet niet meer hemel en aarde bewegen om hem aan het werk te krijgen. Maar toen stelden we de gevreesde vraag: wat gebeurt er volgend jaar? Zoonlief zit nu namelijk in één van de drie klassen van het eerste leerjaar. De volgende leerjaren tellen slechts twee klassen. En onze vrees kwam uit: er komt geen klas bij. Dat worden dus twee klassen in het tweede leerjaar van 30 leerlingen ... De leraar ging er nogal licht over: we schuiven de banken wat dichter bij elkaar, de gezellige praathoek verdwijnt en verder wordt dat lesgeven met de zweep erop om die grote groepen in toom te houden. Op dat moment haakte ik mentaal en emotioneel af en besefte ik plots waar mijn kinderen voor stonden: respectievelijk 9 en 5 jaren van overvolle klassen ... Want ook Lenca's voor

Zoonlief kwam een tijd geleden met een gehavende neus naar huis, na een treffen met een licht ontvlambaar klasgenootje. Toen ik de moeder van de kleine geweldenaar een paar dagen later aantrof op de speelplaats, putte deze zich uit in excuses. Incident gesloten. Maar zo evident blijkt dat niet te zijn. Zo hoorde ik onlangs het verhaal van een vader die zijn kleuterdochter ging ophalen en hoorde dat ze nog maar eens klappen had gekregen van een klasgenootje. Toen hij de moeder van de kleine psychopate aantrof na schooltijd, besloot hij het met een kwinkslag even aan te halen. Maar de moeder ontstak in een hevige furie en schold hem publiekelijk uit voor alles dat lelijk was. Uiteindelijk ging ze ervandoor met haar kind. En toen begon het pas, want op straat reed ze hem moedwillig aan toen ook hij op weg naar de auto was met zijn kind aan de hand. Gelukkig niet te hard maar toch met de bumper tegen zijn been. Hij besloot niet te reageren omdat de moeder helemaal hysterisch was en hij