De onbemande vrouw

Na een paar maanden relatieve rust, escaleert de situatie met Fanta weer compleet. Al onze inspanningen en pogingen ten spijt, ziet het er dus toch naar uit dat we moeten uitkijken naar een nieuwe thuis voor Fanta … Haar wildplassen neemt weer toe – eerst eens om de zoveel weken, intussen alweer dagelijks. Soms hebben we een vermoeden wat de trigger was (een onweer, een burenruzie …) maar minstens evenveel keren hebben we geen flauw benul. Het grootste drama is dat ze buiten dit plasprobleem een superlieve en aanhankelijke kat is. Dochterlief is dan ook compleet verzot van haar. Haar hart moeten breken nu, is het hardste dat ik ooit heb moeten doen. Maar blijkbaar is Fanta niet gelukkig (bij ons). Ze vindt geen rust en blijft lijden onder angst en stress. We hebben intussen al het mogelijke geprobeerd, en zelfs meer. Sinds kort laten we haar ook weer buiten, omdat we vreesden dat de isolatie na zes maanden te zwaar begon te wegen en een reden was voor haar plassen. Meestal li

Dienstmededeling aan de dertigers voor de lokale supermarkt gisteren. Een 70+-jarige vrouw verbaal aanvallen terwijl ze haar winkelkar grondig aan het ontsmetten is, is niet de samenleving waar ik deel van wil uitmaken of de lokale gemeenschap die ik de mijne noem. Terwijl mijn mama deed wat hoort, kreeg ze een hele litanie over zich heen: het is al die ouderen hun schuld dat de maatschappij op slot zit, door de senioren gaat de economie kapot, door de oude mensen kunnen de jonge nergens meer naartoe, en dan komen ze ook nog naar de winkel en moeten de jongeren ook daar nog eens wachten om hun winkelkar te ontsmetten en de winkel binnen te kunnen … Jullie gingen maar door en door, en de opmerkingen werden steeds driester en kwetsender. Uiteraard was mijn mama diep gekwetst en heeft ze zich nooit eerder zo overbodig, ongewenst en onwelkom gevoeld als dan en daar. Ze had zin om het boodschappen doen maar meteen zo te laten en naar huis te gaan maar wou jullie de overwinning nie