De grote vraag: wat nu?

Na een paar maanden relatieve rust, escaleert de situatie met Fanta weer compleet. Al onze inspanningen en pogingen ten spijt, ziet het er dus toch naar uit dat we moeten uitkijken naar een nieuwe thuis voor Fanta … Haar wildplassen neemt weer toe – eerst eens om de zoveel weken, intussen alweer dagelijks. Soms hebben we een vermoeden wat de trigger was (een onweer, een burenruzie …) maar minstens evenveel keren hebben we geen flauw benul.

Het grootste drama is dat ze buiten dit plasprobleem een superlieve en aanhankelijke kat is. Dochterlief is dan ook compleet verzot van haar. Haar hart moeten breken nu, is het hardste dat ik ooit heb moeten doen. Maar blijkbaar is Fanta niet gelukkig (bij ons). Ze vindt geen rust en blijft lijden onder angst en stress.

We hebben intussen al het mogelijke geprobeerd, en zelfs meer. Sinds kort laten we haar ook weer buiten, omdat we vreesden dat de isolatie na zes maanden te zwaar begon te wegen en een reden was voor haar plassen. Meestal lijkt ze ook te genieten van die buitentijd (uiteraard houden we haar en Sprite strikt gescheiden) maar het terug binnenkomen in huis is altijd stressvol want soms voelt ze de aanwezigheid van haar zus beneden en gaat ze zwaar in de aanval zodat we haar voorzichtig naar boven moeten drijven met doeken. Dat geeft dus spanningen, en het begin van alweer een blaasontsteking.

Opgeven druist zo in tegen mijn natuur. Het voelt ook zo oneerlijk: een jaar lang trekken en sleuren, geen moeite is te veel, om dan toch nog te falen. Welke les is daaruit te leren?

Dat niet alles controleerbaar en maakbaar is? Dat weet ik al, maar dat meisje van nog geen 12 jaar met gebroken hart, zou zulke harde levenslessen nog niet hoeven te leren …

Of is het de plicht om te falen in de ogen van mijn kinderen, nadat ik hen hun hele leven ervan overtuigde dat er niets is dat hun mama niet kan fixen? Mijn adagium is niet voor niets: er zijn geen problemen, alleen oplossingen … Niet dus.

Leren loslaten. Als ik zeker was, dat Fanta gelukkiger zou zijn in een andere context, dan zou dat zoveel makkelijker gaan. Maar welke toekomst kan ik haar bieden? Wie wil een katje met zo een verleden en gebruiksaanwijzing? En ik wil zeker zijn dat ze een goede thuis krijgt, dat is het laatste dat ik nog voor haar kan doen. Ik zou uiteraard nog de belofte maken dat ze steeds mag terugkomen als ze ook elders probleemgedrag toont. Maar in een huis zonder dieren, drukte, lawaai en prikkels, met huisgenoten die zacht, liefdevol en geduldig met haar zullen omgaan, waar ze volop schuilplekken heeft zodat ze zich kan afzonderen als ze overprikkeld is … heeft ze misschien nog een kans. Want ze heeft zoveel te bieden, daarvan blijf ik overtuigd - ondanks alles ...

Maar de grote vraag is vooral: wat nu ...?