De grote vraag: wat nu?
Na een paar maanden relatieve rust, escaleert de situatie met Fanta
weer compleet. Al onze inspanningen en pogingen ten spijt, ziet het er dus toch
naar uit dat we moeten uitkijken naar een nieuwe thuis voor Fanta … Haar
wildplassen neemt weer toe – eerst eens om de zoveel weken, intussen alweer
dagelijks. Soms hebben we een vermoeden wat de trigger was (een onweer, een
burenruzie …) maar minstens evenveel keren hebben we geen flauw benul.
Het grootste drama is dat ze buiten dit plasprobleem een superlieve en
aanhankelijke kat is. Dochterlief is dan ook compleet verzot van haar. Haar
hart moeten breken nu, is het hardste dat ik ooit heb moeten doen. Maar
blijkbaar is Fanta niet gelukkig (bij ons). Ze vindt geen rust en blijft lijden
onder angst en stress.
We hebben intussen al het mogelijke geprobeerd, en zelfs meer. Sinds
kort laten we haar ook weer buiten, omdat we vreesden dat de isolatie na zes
maanden te zwaar begon te wegen en een reden was voor haar plassen. Meestal
lijkt ze ook te genieten van die buitentijd (uiteraard houden we haar en Sprite
strikt gescheiden) maar het terug binnenkomen in huis is altijd stressvol want soms
voelt ze de aanwezigheid van haar zus beneden en gaat ze zwaar in de aanval zodat we
haar voorzichtig naar boven moeten drijven met doeken. Dat geeft dus
spanningen, en het begin van alweer een blaasontsteking.
Opgeven druist zo in tegen mijn natuur. Het voelt ook zo oneerlijk: een
jaar lang trekken en sleuren, geen moeite is te veel, om dan toch nog te falen.
Welke les is daaruit te leren?
Dat niet alles controleerbaar en maakbaar is? Dat weet ik al, maar dat
meisje van nog geen 12 jaar met gebroken hart, zou zulke harde levenslessen nog
niet hoeven te leren …
Of is het de plicht om te falen in de ogen van mijn kinderen, nadat ik
hen hun hele leven ervan overtuigde dat er niets is dat hun mama niet kan
fixen? Mijn adagium is niet voor niets: er zijn geen problemen, alleen
oplossingen … Niet dus.
Leren loslaten. Als ik zeker was, dat Fanta gelukkiger zou zijn in een
andere context, dan zou dat zoveel makkelijker gaan. Maar welke toekomst kan ik
haar bieden? Wie wil een katje met zo een verleden en gebruiksaanwijzing? En ik
wil zeker zijn dat ze een goede thuis krijgt, dat is het laatste dat ik nog
voor haar kan doen. Ik zou uiteraard nog de belofte maken dat ze steeds mag
terugkomen als ze ook elders probleemgedrag toont. Maar in een huis zonder
dieren, drukte, lawaai en prikkels, met huisgenoten die zacht, liefdevol en
geduldig met haar zullen omgaan, waar ze volop schuilplekken heeft zodat ze
zich kan afzonderen als ze overprikkeld is … heeft ze misschien nog een kans.
Want ze heeft zoveel te bieden, daarvan blijf ik overtuigd - ondanks alles ...
Maar de grote vraag is vooral: wat nu ...?
Reacties