Winterslaap ...

Mijn bloggende ik lijkt een beetje ingeslapen. Het is al een hele tijd gaande, ik ben me er heel bewust van, maar weet zelf niet goed hoe het komt. Nochtans voldoende blogmateriaal: opgroeiende kinderen zijn nu eenmaal een onuitputtelijke bron aan verhalen. :-) Maar in het hoofdje zijn nu eenmaal andere dingen gaande …

Sinds mijn beruchte midlife crisis van een paar jaar geleden, hou ik mijn herwonnen mentale evenwicht angstvallig vast. Ik voel die gapende afgrond soms nog eens, dreigend op de achtergrond, maar probeer er gewoon niet meer in te kijken … Niet door ervoor weg te vluchten, maar door te leren anders omgaan met alles dat me toen de dieperik in stuurde. Toen kreeg ik het vooral Spaans benauwd bij het besef dat mijn leven ‘mijn’ leven niet meer was. Het besef van de fragiliteit van alles dat tot dan spijkerharde zekerheden voor me waren. Het besef van ouder worden, eindigheid, kwetsbaarheid … De onvatbaarheid van alles en iedereen, mezelf incluis. Dat maakte me eerst heel erg opstandig en bang, nu is er vooral de kennis dat niets voor altijd is, dat alles en iedereen constant in beweging zijn, en dat je daar zelf maar heel weinig invloed op hebt. Er is dus meer berusting gekomen.

Maar daarmee stopte het niet. Het leven met kinderen blijkt heel confronterend. Ze drijven me soms tot wanhoop; ik zou hen dan de nek kunnen omwringen en achter het behang plakken. Hun drukte en lawaai maken soms dat ik verlang naar een stil hoekje, liefst eentje waar ik niet meteen mijn nek breek over hun troep. Zodat ik al eens ongeduldig uitval tegen hen. En tegelijk is er telkens dat huizenhoge besef dat ik ze maar zo kort meer bij mij zal hebben. Dat ze opgroeien en op een dag zullen uitvliegen, en dat ik dan vol heimwee zal terugdenken aan hun kindertijd waarin ze zo nauw met mij verweven waren. Ik weet dat ik te weinig geniet van hun kindertijd, dat ik kissebis over futiliteiten, en dat mijn gemis van hen later zoveel groter zal zijn dan mijn ergernis nu soms. Maar toch is het besef nog niet groot genoeg om in staat te zijn mijn ergernis en ongeduld te overstijgen. De goede voornemens zijn er wel, maar soms is er toch niet veel nodig om de steekvlam in mij te ontsteken. Erger ik me aan hun drukte en lawaai, aan hun fenomenale vermogen om een opgeruimd huis in nauwelijks 10 minuten om te toveren tot een ontplofte warboel, word ik er gek van alles 100 keer te moeten herhalen en van twee gesprekken tegelijk te moeten volgen en voeren … En tegelijk ook weer dat schuldgevoel: het besef dat ik fantastische kinderen heb met een groot hart voor hun omgeving, met geen greintje slechtheid of valsheid in hen, en dat ik onze schamele 20 jaar samen, verziek met zeuren over punten, rommel en drukte. Slaat het keiharde besef toe dat ik over pakweg 15 jaar zal hebben wat ik nu soms zo hard wil: een proper en stil huis. En dat ik dan enkel nog vleesgeworden heimwee naar nu zal zijn …

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni