De onbemande vrouw

Ons Bollewerkje wordt steeds meer ingesloten door honden. Elke buur heeft stilaan een hond, soms zelfs meerdere. Op zich heb ik daar geen probleem mee, maar soms krijg ik het toch eens op mijn heupen. Als we op ons terras komen of de kinderen stoeien in de tuin, stijgt quasi meteen een hondenconcert op. Niet van één hondje, maar vanuit alle windrichtingen. En niet voor eventjes, neen, voor zowat de hele tijd.. Hondenpoep ... Op straat moet ik steeds de stoep en grasboorden in het oog houden want het zou niet de eerste keer zijn dat daar een drol ligt te wachten op een onschuldige kinderschoen. Onze ene buren hadden een hond maar waren niet veel thuis zodat die hond urenlang en oorverdovend in de garage zat te janken en te blaffen. Ze hebben dan maar een tweede hond gekocht om hem gezelschap te houden. Nu janken en keffen ze met twee ... Een van de voorbije nachten zorgde de hond van de andere buren van 5 tot 6u voor non stop gekef. Waardoor ik me afvraag of de buren zelf dat da

Het heeft ons veel tijd en ook wel veel zweet (het warmste weekend van het jaar tot dusver) gekost, maar we zijn berenblij met het resultaat: dochterlief heeft haar eigen kastruimte! Onvoorstelbaar hoeveel planken, latjes, vijzen en moeren in het geheel gaan, maar we hebben bewezen dat we goeie puzzelaars zijn. Zoonlief heeft het dus van geen vreemden. En waar ik misschien nog het meeste van opkijk: mijn liefste en ik zijn helemaal zen gebleven. Er hing een wolk van harmonie in de lucht die met geen plank of vijs stuk te krijgen was ... Zelfs de kindjes hebben niet geprofiteerd van onze schijnafwezigheid want er is geen bloed of traanvocht gevloeid en er werden geen muren volgeklad of ander kattenkwaad aangericht. Eerlijk gezegd heb ik vooral mezelf verbaasd want mezelf kennende (moi en geduld, tssss) vreesde ik voor rondvliegende schroevendraaiers en ultiem misschien zelfs een scheiding van tafel en bed (en kast). Maar ik heb me gedragen. Zo kan het dus ook ... Het vo

Dochterlief kwam vrijdag thuis met een triest verhaal. Jongens uit de hoogste klas hadden haar afgezonderd tijdens de middagpauze en één van hen had hard in haar billetjes geknepen. Ze was beginnen huilen en toen ze naar haar broer wou rennen om hulp, hielden ze haar tegen. Uiteindelijk lieten ze haar toch gaan maar het had toch een diepe indruk nagelaten bij haar. Ik troostte haar en dacht dat het allemaal wel meeviel, maar toen ik haar de dag erna in bad stopte, zag ik een grote bont en blauwe plek op haar bil dus blijkbaar had die kerel echt wel hard geknepen. Toen kwam de stoom uit mijn oren. Het was aftellen tot vanmorgen om die gast eens flink bij zijn nekvel te grijpen. Hij pruttelde wat tegen – “ik was het niet alleen”, dat moest dan waarschijnlijk zijn beste verdedigingsrepliek voorstellen – maar hij weet nu toch waar hij staat.  Mijn kinderen moeten hun mannetje leren staan en ik zal niet altijd en overal de pestkoppen te lijf gaan in hun plaats, maar dat mogen ze wel eer

Ik ga bij aankomst op school met dochterlief nog vlug eens naar het toilet. De poetsploeg was ons blijkbaar voor want een blauw spoor van het kuisproduct is nog goed zichtbaar in de pot. "Kijk! Een smurf is je voor geweest en heeft hier ook al een plasje gedaan!", roep ik uit. Dochterlief kijkt me eens polsend aan om dan toch maar hoofdschuddend en lachend te besluiten dat haar mama echt wel een maf creatuur is. Liever een maloot, lieve schat, dan een verzuurde oude taart.

Het was weer veel te lang geleden maar dit weekend stond onze meidenavond nog eens op het programma. Het is helemaal niet zo evident om een gaatje in de agenda te vinden bij die singles ... Een mens moet blijkbaar kinderen krijgen om eindelijk wat rust in zijn of haar leven te krijgen! :-) Maar voorbije zaterdag kon ik dus nog eens op pad in charmant vrouwelijk gezelschap voor een etentje in Komkommertijd met als toetje een optreden van Urbanus in het Capitool . Misschien geen intellectueel hoogstandje maar een beetje luchtig vermaak in het gezelschap van sublieme topdames, daar zeg ik toch geen neen tegen! Het optreden zorgde voor een portie jeugdsentiment want het waren allemaal liedjes uit de oude doos en dan moet ik automatisch aan mijn kindertijd denken. Mijn vader was pakweg 20 jaar geleden een ware fan van Urbanus, Toon Hermans en consoorten. Ik heb mijn voorliefde voor stand up comedy (Brigitte Kaandorp, Els De Schepper, Youp van ’t Hek, Herman Finkers, Philippe Geubels enz

Tijd om schoon schip te maken, alle overbodige spullen - en het zijn er helaas veel ... - vliegen de deur uit want ons Bollewerkje barst bijna uit zijn voegen ... Indien interesse, geef je maar een seintje ...

Het voorbije weekend bleek zonniger dan verwacht en ik besloot zoon- en dochterlief eens te laten ronddollen in de vrije natuur. We startten met een fietstochtje langs de Scheldedijk en passeerden weiland na weiland vol bloemetjes. Waarop ik besloot dat ook mijn jonge veulens zich eens voluit mochten uitleven en ik hen dus het kleurrijke grasland instuurde. Ze rolden in het malse gras, snoven aan de bloemetjes en lieten hun fantasie de vrije loop ... Er gold maar één regel: zonder vuile handen, snoeten en kleren komen jullie het huis niet meer in! En zoiets hoef je een kind geen twee keer te zeggen ... :-)

Voorbije moederdag stond garant voor een lawine aan kussen en knuffels. Zoon- en dochterlief hadden ook elk een knutselwerkje gemaakt met bijhorend tekstje. Trots als een gieter kwamen ze allebei het bijhorende applaus oogsten. Dochterlief lichtte de voorbije dagen al eens een tipje van de sluier door regelmatig een liedje te beginnen neuriën. Het klonk veelbelovend (vooral de melodie bleef meteen een hele dag in het hoofd hangen) maar het volledige liedje kreeg ik nog niet te horen ... Pas zondag kreeg ik het volledige liedje voorgeschoteld. De juf had op de site van school zelfs gezorgd voor een heus filmpje als geheugensteuntje voor haar kleuters: https://picasaweb.google.com/DonkDaisy/Videos#5740970264591662386 . Het bleek niet echt nodig want dochterlief deed dat schitterend op eigen kracht, maar het is toch absoluut een mooi aandenken. Bedankt dus, juf Elke!

Vandaag was meteen ook dag 11 van mijn fruitkuur want jawel, ik hou vol! De consumptie van appelen, bananen, meloenen, kiwi en aardbeien is ten huize Bollewerkje pijlsnel de hoogte in gegaan. Na een week - waarbij ook de knabbeltjes 's avonds werden afgezworen - hoopte ik dan ook op een leuke ontmoeting met de weegschaal maar viel dat tegen: meer dan een halve kilo erbij ... :-( Gisteravond heb ik nog eens de hand in een zak chips gestoken ( argh, waarom maken ze dat toch zo lekker? ) dus vanmorgen met de dood in het hart op de weegschaal gaan staan: goeie kilo eraf ... Moraal van het verhaal: een chipsdieet past beter bij mij dan een fruitdieet. Ofwel deugt mijn weegschaal gewoon voor geen meter! En zelfs nog een kleine overwinning op mezelf, deze keer op mijn luie ik: les 11 van de start-to-run-van-5-tot-10-kilometer afgemaald. Deze les was goed voor 45 minuten lopen langs asfalt- en zandpaden. Deed echt deugd en heb veel mooie plekjes gezien waar ik met veel liefde zoon- e

Soms zijn er zo van die weekends ... Zaterdag togen mijn liefste en ik naar een stukje hemel op aarde voor een verlate verjaardagsbrunch. Op welnessgebied ontbrak er alvast niets: zwembad, jacuzzi, hamman, sauna en infrarood. Op gebied van eten nog minder: koffiekoeken, broodjes, allerlei beleg, slaatjes, zalm, yoghurt, koffie, fruitsap, champagne ... De drie uren leken ons eerst een zee van tijd maar uiteindelijk had het zelfs nog wat langer mogen duren. Een verwenadresje om te onthouden dus. Zondag stonden zoon- en dochterlief centraal. Zo had ik hen ingeschreven voor een proefles kinderyoga op de geitenboerderij . Het viel heel goed in de smaak bij allebei en ook dochterlief deed naar verluidt flink mee. Ze zijn nu ingeschreven voor een reeks van drie lessen. In juli is er zelfs een hele dag kinderyoga dus als ze zo enthousiast blijven, worden ze nog echte yogi’s ... Na de middag mocht dochterlief dan een tukje doen met mij in het grote bed en daarna zette ik zoonlief op

Ik ben er zeker van. Het wordt een formidabele zomer waar we nog jaren over zullen spreken! Ik hoef nog geen zon nu, laat het nog maar regenen en waaien en bliksemen en stormen en koud zijn ... want dat betekent ongetwijfeld dat al het goede ons gewoon nog te wachten staat. In juli en augustus bijvoorbeeld, misschien al een beetje in juni en zelfs nog een beetje in september en oktober ... Man man man, ik kijk er al naar uit en slik met de glimlach alle koude, wind en regen die de komende dagen en weken nog volgen. Who cares, het komt er allemaal aan: de sangria, de barbecues, het pootjebaden, de fietstochtjes, de geur van zonnemelk, het vleugje kleur op de kindersnoetjes, ravotten op straat, de zonovergoten uitstapjes ... Ofwel was de zomer van 2012 die twee weken voor de paasvakantie dat de zon even scheen en de lente in het land leek?

Vooroordeel 1. Veggies zijn rauwkostfanaten. Niets van! Zo verfoei ik sla, behalve rucola dan. Maar gewone sla ... Pff, dat is gewoon verspilling van tijd en energie om daarop te knabbelen. Ah ja, maar je moet daar vinaigrette of mayonaise over sprenkelen, hoor ik dan. Tja, alles wordt eetbaar dan ... Het gezegde luidt niet voor niets: een dokter begraaft zijn fouten onder de aarde, een kok onder de mayonaise. Andere rauwe groenten maken mijn smaakpapillen wel iets blijer maar toch zal je me niet vlug gelukkig zien zijn boven een bord met louter rauwe wortelen, komkommer, tomaten enz. Warme groenten daarentegen – daar mag je me bij wijze van spreken voor wakker maken! Vooroordeel 2. Fruit. Mijn veggie hart gaat geen tel harder slaan bij het zien van fruitmanden. En wee als er één vlekje of beurs plekje op een stuk fruit zit want dan is mijn zin meteen helemaal weg. Dat merk ik het duidelijkste als het seizoen van de aardbeien of mandarijnen aanbreekt. Met veel goesting begin ik eraan