De onbemande vrouw

Intussen weten velen dat het Bollewerkje een bewoner minder telt. Voor sommigen kwam dat als een donderslag bij heldere hemel, voor anderen waren de signalen vooraf overduidelijk. Het moeilijkste was vooral dat zoveel de voorbije tijd onder de oppervlakte bleef als bewuste keuze om de jonge bewoners hier zoveel mogelijk te sparen. Want als we het doodvonnis van onze relatie uitspraken bij familie, vrienden ... zou er al eens iets over gezegd of gevraagd worden, en konden de kinderen iets opvangen. En ik wou hun zorgeloosheid niet ondermijnen: als ze het wisten, zouden ze elke stap en elk woord van ons beginnen analyseren. En zelf misschien hun woorden en daden wikken en wegen uit angst iemand van ons weg te drijven. Dat wou ik in geen geval. Vandaar de beslissing om te zwijgen. Maandenlang, en uiteindelijk zelfs een paar jaar. Ik krijg dan ook veelal de vraag nu: waarom? En was het - achteraf gezien - ook de juiste keuze? Mijn drijfveer was vooral de wetenschap dat ik niet gelukkig

Bekend Vlaanderen heeft zopas een nieuwe campagne gelanceerd om online haat te verketteren.   Ik heb altijd een dubbel gevoel bij die acties. Uiteraard ben ik ook vierkant tegen online haat en andere vormen van pesterijen. Maar eerlijk gezegd geloof ik niet in dergelijke campagnes.   Er is nooit eerder zoveel aandacht geweest voor pesten op school, op het werk en elders. Informatie en sensibilisering vliegen ons met de regelmaat van de klok om de oren. Maar die leveren uiteindelijk geen sikkepit op.     Ik heb thuis een kind dat al jaren te maken heeft met pesterijen, in alle mogelijke vormen en op alle mogelijke plaatsen, en uiteindelijk betekent al die aandacht niets. Ik durf er mijn rechterhand om te verwedden dat veel pesters zelfs voluit mee campagne voeren tegen al dat pesten. Dat ze zich niet aangesproken voelen, omdat ze gewoon niet (willen) beseffen dat wat ze doen en zeggen, ook echt wel pesten is.     Het kind had in de lagere school al te maken met pesteri