Wat ik niet eerder deelde - deel 1

Bekend Vlaanderen heeft zopas een nieuwe campagne gelanceerd om online haat te verketteren.

 

Ik heb altijd een dubbel gevoel bij die acties. Uiteraard ben ik ook vierkant tegen online haat en andere vormen van pesterijen. Maar eerlijk gezegd geloof ik niet in dergelijke campagnes.

 

Er is nooit eerder zoveel aandacht geweest voor pesten op school, op het werk en elders. Informatie en sensibilisering vliegen ons met de regelmaat van de klok om de oren. Maar die leveren uiteindelijk geen sikkepit op.  

 

Ik heb thuis een kind dat al jaren te maken heeft met pesterijen, in alle mogelijke vormen en op alle mogelijke plaatsen, en uiteindelijk betekent al die aandacht niets. Ik durf er mijn rechterhand om te verwedden dat veel pesters zelfs voluit mee campagne voeren tegen al dat pesten. Dat ze zich niet aangesproken voelen, omdat ze gewoon niet (willen) beseffen dat wat ze doen en zeggen, ook echt wel pesten is.  

 

Het kind had in de lagere school al te maken met pesterijen. Uitsluiten, uitmaken, een duw hier en een trek daar. Soms ving ik wel eens iets op maar ik besefte pas hoe problematisch en grootschalig het was toen het kind na vijf (!) jaren voor het eerst echt sprak over wat er allemaal gebeurde, en vooral de frequentie (dagelijks). De grote aanstoker van dienst vertrok dan net van school dus veel kon ik niet meer ondernemen tegen hem, maar ik was vooral teleurgesteld in de reactie van de school. Tja, ze hadden wel door dat er gepest werd maar dan werd er eens over gebabbeld in de klas, werd eens met een vingertje gezwaaid en mochten alle betrokkenen weer dure eden zweren, en daarna was het terug naar het leven van alledag.

 

Ik stuurde het kind nog op eigen initiatief naar een assertiviteitstraining in de hoop dat het middelbaar anders zou worden. Maar ook daar – en gewoon overal waar het komt – blijkt het kind een ware magneet voor pesters. Dat ligt misschien voor een deel aan het kind: het zoekt geen aansluiting bij anderen maar houdt zich afzijdig – en zo stelt het zich uiteraard extreem kwetsbaar op voor pesters op zoek naar een slachtoffer. En dan is de vraag nog: blijft het kind afzijdig omdat het alle vertrouwen in leeftijdsgenoten verloor na al dat gepest? Of wordt het gepest omdat het zich afzijdig houdt? Waarschijnlijk beide. En uiteindelijk doet het er niet toe. Zelfs dromerige eenzaten en idealistische don quichots verdienen rust en respect.

 

Als moeder ben ik vooral steeds verbijsterd door de blindheid van scholen en leerkrachten. Elke dag wordt het kind fysiek belaagd. Maar leerkrachten van toezicht zien nooit iets want hebben het te druk met babbelen of kijken altijd net de andere kant uit. En als het kind zich verweert, keert de pester de situatie om zodat het lijkt alsof het kind de agressieveling is.

En dan kookt mijn bloed. Ik heb mijn kinderen geleerd om nooit fysiek te worden, om respect te hebben voor anderen. Maar ik wil hen ook meegeven dat ze mogen opkomen voor zichzelf. Ze hoeven geen slachtoffer te zijn dat weerloos ondergaat maar mogen hun integriteit beschermen, met zachte hand als het kan, met de vuist als het moet.

 

Eerst raadde ik aan om de pesters te mijden, maar ze blijven het kind steeds actief opzoeken. Niet enkel kwetsend met woorden maar ook met daden. Nu spoor ik het kind dan maar aan om fysiek duidelijk grenzen te trekken. Maar het voelt fout want het legt de verantwoordelijkheid weer bij het kind. Terwijl het kind eerlijk gezegd geen macht heeft over die situatie. Niets wat het kind doet of zegt kan bepalen of het die dag zal worden gepest, of niet. Want uiteindelijk zijn het enkel de pesters zelf die elke keer opnieuw beslissen of ze zullen pesten of niet, en waar, en hoe ...

En ik haat het dat zij zo een impact kunnen hebben op de toekomst van het kind, want wat doet het met je zelfbeeld als je altijd en overal mensen tegen komt die de draak steken met wat voor jou belangrijk is, die je dreigen pijn te doen ... en als je beseft dat er eigenlijk niets of niemand is die je daartegen kan beschermen. Ook niet jouw mama met al haar mooie woorden en grootse daden ... 

Alle campagnes en acties te spijt, komt het er gewoon op neer: pesters maken mensen kapot. Maar dat boeit hen waarschijnlijk niet eens. Dus eerlijk gezegd: de pot op met deze zoveelste campagne. Voor al de kinderen en volwassenen die te maken hebben met pestgedrag in welke vorm ook, levert het gewoon niets op. Maak je geen illusies ... En mocht het dat op miraculeuze wijze toch doen, dan kruip ik met veel liefde en toewijding door het stof!