Schoolkeuze ... (opnieuw)
En toen was het oudercontact voor zoonlief. Die doet het met 84 % heel goed en ook zijn gedrag gaat erop vooruit. Nogal impulsief in de klas (lees: hij kan moeilijk beurt afwachten of braaf vinger omhoog steken) maar de juf moet niet meer hemel en aarde bewegen om hem aan het werk te krijgen.
Maar toen stelden we de gevreesde vraag: wat gebeurt er volgend jaar?
Zoonlief zit nu namelijk in één van de drie klassen van het eerste leerjaar. De volgende leerjaren tellen slechts twee klassen. En onze vrees kwam uit: er komt geen klas bij. Dat worden dus twee klassen in het tweede leerjaar van 30 leerlingen ... De leraar ging er nogal licht over: we schuiven de banken wat dichter bij elkaar, de gezellige praathoek verdwijnt en verder wordt dat lesgeven met de zweep erop om die grote groepen in toom te houden. Op dat moment haakte ik mentaal en emotioneel af en besefte ik plots waar mijn kinderen voor stonden: respectievelijk 9 en 5 jaren van overvolle klassen ... Want ook Lenca's vooruitzichten zijn weinig rooskleurig. MAAR: we vechten niet alleen!
En beterschap is er niet. Onze gemeente breidt gestaag uit met steeds nieuwe verkavelingen (jonge gezinnen, jonge kinderen, steeds hogere druk op opvang- en onderwijsplaatsen). Zo maakte de Studiedienst van de Vlaamse Regering een prognose van de inwonersevolutie in elke gemeente. Berlare komt er als sterkste stijger uit. In 2008 telde de gemeente 14 452 inwoners, in 2030 zouden dat er 17 202 zijn, een stijging van 19 %. Maar het ziet er niet naar uit dat het onderwijs de evolutie ziet want de school ziet meer klassen niet zitten en gaat ook niet over tot inschrijvingsstop, met steeds uitdeinende klassen tot gevolg.
Hebben we een alternatief? Ja. Terug naar de wijkschool waar Branco zijn kleuterjaren heeft doorgebracht. Waar we zijn weggegaan om diverse redenen (graadklassen, in eigen gemeente zou hij meer vriendjes uit de directe omgeving leren kennen ...). Maar kinderen zijn geen pingpongballen dus als we effectief beslissen om weer te veranderen, is het deze keer voor goed ... Dat worden nog heel wat slapeloze nachten!
Maar toen stelden we de gevreesde vraag: wat gebeurt er volgend jaar?
Zoonlief zit nu namelijk in één van de drie klassen van het eerste leerjaar. De volgende leerjaren tellen slechts twee klassen. En onze vrees kwam uit: er komt geen klas bij. Dat worden dus twee klassen in het tweede leerjaar van 30 leerlingen ... De leraar ging er nogal licht over: we schuiven de banken wat dichter bij elkaar, de gezellige praathoek verdwijnt en verder wordt dat lesgeven met de zweep erop om die grote groepen in toom te houden. Op dat moment haakte ik mentaal en emotioneel af en besefte ik plots waar mijn kinderen voor stonden: respectievelijk 9 en 5 jaren van overvolle klassen ... Want ook Lenca's vooruitzichten zijn weinig rooskleurig. MAAR: we vechten niet alleen!
En beterschap is er niet. Onze gemeente breidt gestaag uit met steeds nieuwe verkavelingen (jonge gezinnen, jonge kinderen, steeds hogere druk op opvang- en onderwijsplaatsen). Zo maakte de Studiedienst van de Vlaamse Regering een prognose van de inwonersevolutie in elke gemeente. Berlare komt er als sterkste stijger uit. In 2008 telde de gemeente 14 452 inwoners, in 2030 zouden dat er 17 202 zijn, een stijging van 19 %. Maar het ziet er niet naar uit dat het onderwijs de evolutie ziet want de school ziet meer klassen niet zitten en gaat ook niet over tot inschrijvingsstop, met steeds uitdeinende klassen tot gevolg.
Hebben we een alternatief? Ja. Terug naar de wijkschool waar Branco zijn kleuterjaren heeft doorgebracht. Waar we zijn weggegaan om diverse redenen (graadklassen, in eigen gemeente zou hij meer vriendjes uit de directe omgeving leren kennen ...). Maar kinderen zijn geen pingpongballen dus als we effectief beslissen om weer te veranderen, is het deze keer voor goed ... Dat worden nog heel wat slapeloze nachten!
Reacties