Je kinderen zijn je kinderen niet ...

Rationeel heb ik altijd beseft dat mijn kinderen autonome mensen zijn, unieke wezens die hun eigen leven zullen leiden en die ik enkel op weg kan helpen om hun eigen pad te vinden – met mijn onvoorwaardelijke steun. Ik kan misschien enige normen en waarden proberen meegeven, maar uiteindelijk is het hun keuze om die al dan niet aan te nemen en na te leven. Het is niet aan mij om hun richting of visie te bepalen, maximaal mag ik klankbord zijn voor hun innerlijke stem. Want het grootste geschenk dat ik hen kan – moet! - geven, is de tijd en ruimte om zichzelf te vinden en te zijn.

Tenminste, dat is de theorie. In de praktijk is dat allemaal niet zo eenvoudig. Want emotioneel zijn ze steeds MIJN kinderen. Twee wezens voor wie ik een immense verantwoordelijkheid voel, voor wie ik door hel en vagevuur ga. Het moederdier in mij kan ik niet aan banden leggen, hoe graag ik dat soms ook zou willen. Die drang – dwang - om te zorgen en te beschermen, is zo overweldigend dat het mijn hele persoonlijkheid lijkt overgenomen te hebben. Vooral zoonlief bleek een hele kluif – hij is niet voor niets mijn triggerkind: het kind dat je dwingt al je grenzen af te tasten: fysiek, mentaal, emotioneel, intellectueel … Maar ik had geen keuze, ik moest die weg gaan voor hem. Maar zonder partner als echte compagnon de route om samen te zoeken, te verdwalen, te vinden, te slagen en te falen, vond ik op die weg naast nog meer vragen en enkele antwoorden, ook heel veel gure eenzaamheid.

Voor die partner moest het allemaal vooral leuk en luchtig blijven. Zodat ik de verantwoordelijkheden, zorgen en klussen steeds meer op mijn schouders laadde. En hij nog meer achterover leunde want het werd toch allemaal gedaan, zodat ik nog dieper en harder moest trappelen om het hoofd boven te houden. En zo was ons huishouden een duaal combo van – enigszins overdreven maar veelal voelde het wel zo - een jolig feestbeest en een grijze zorgmuis. Totdat ik besefte dat al mijn grenzen al jaren waren overschreden, subtiel en minder subtiel. Ik was in de uiterlijke wereld misschien niet in de steek gelaten en vernederd, maar wel mentaal, emotioneel en fysiek. Totdat ik luid ‘stop’ zei. En die partner een ex werd.

Stiekem heb ik even gehoopt dat de ex na al die tijd toch een stuk plichtsbesef zou tonen. Dat er zo, voor het eerst in lang, tijd en ruimte zou komen om uit die zorgmodus te stappen. Maar dat gebeurde dus niet. En hé, dat is OK. Ik heb mijn kinderen nooit ervaren als een last, ik doe het al zo lang – dan doe ik gewoon verder zoals ik bezig was. Een jaar lang bouw ik zo met veel liefde en toewijding aan een nieuwe cocon, een warme thuis waar mijn kinderen zich nog altijd veilig en beschermd kunnen voelen. In mijn gevoel zijn ze steeds meer MIJN en minder ONZE kinderen.

Ik wist wel dat de ex ook belangrijk bleef voor hen, en pleitte er ook voor dat ze genoeg tijd met hem doorbrachten om niet te vervreemden. Maar toen hij deze week plots aan hen vroeg om met hem naar het vuurwerk te gaan kijken, terwijl we al afgesproken hadden om samen te gaan, en ze daar meteen op ingingen, was dat een immense ontnuchtering voor mij. De woede was voor de ex want hij wist dat ik dat met hen zou doen dus waarom komt hij op het laatste nippertje af met die vraag. De teleurstelling was voor mijn kinderen omdat hij maar even met zijn vingers moet knippen en ze springen. En ik besef heel goed dat het maar om een bagatel gaat, maar het heeft me toch even koud op mijn plaats gezet. 

Ik bezit hen niet dus als ze willen gaan, moet dat kunnen zonder dat ik daar boos, verdrietig of teleurgesteld over ben. Hij stelt hen als vader minstens even veel keren teleur als hij dat deed met mij als partner, maar toch blijft hij belangrijk voor hen. Zij zijn ruimhartig en grootmoedig genoeg om dat keer op keer te vergeven en te vergeten, en om te waarderen tot wat hij wel nog in staat is. Hoe weinig hij inhoudelijk ook te geven heeft, voor hen is dat genoeg. En hoe moeilijk of pijnlijk ook, ik moet hen daarin steunen. 

De les nu is vooral: mijn kinderen zijn mijn kinderen niet. En dat ik dat nooit meer mag vergeten ...

(tekst afbeelding: Kahlil Gibran)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni