Een modderig stukje
Het voorbije weekend nog eens met zoonlief naar de Nieuwdonk gegaan. Zoals steeds liepen we daar nog maar pas rond of we kregen al kinderen achter ons aan. Het verbaast me telkens dat ouders hun (kleine) kinderen alleen laten ronddolen terwijl zij ergens uit het zicht een pint of koffie achterover slaan. Ik ben een tweetal uren gebleven en om de haverklap kwam een kindje ons aanklampen: ‘mag ik meespelen’, ‘ik ga jullie de hele tijd volgen’, ‘ga je mee daarheen’,… Een paar van hen zijn zowat de hele tijd bij ons gebleven. Kindjes van 2 en 3 jaar oud terwijl er geen ouder te bespeuren viel. Echt huiveringwekkend. Voor zoonlief is dat natuurlijk best leuk want zo heeft hij altijd speelkameraadjes in de buurt en hoeft hij het niet te stellen met zijn oude moeder alleen. Maar voor die kindjes vind ik het toch wel een beetje jammer.
Ik kan er nochtans echt van genieten. Gewoon wat aanmodderen met zoonlief. Wat ravotten en onnozel doen. Eens onbezorgd terug kind zijn en alle stress achter me laten. Zijn er dan echt ouders die dit maar niks vinden en liever hun kinderen ergens droppen om toch maar even ‘gerust’ te zijn ?
Die ‘onbewaakte’ kinderen zijn helaas niet altijd een zegen want je komt plots ogen te kort. Zoals steeds had ik eten en drinken mee voor zoonlief. Hij had zijn appelsapje half uit gedronken, zette het neer en had even een handje nodig bij het klimrek. Als ik me terug omdraai, staat een ander kindje al doodleuk zijn sapje uit te drinken… Of plots moet ik drie andere kinderen helpen bij de wip of het klimrek en is mijn eigen nageslacht dan ineens uit het oog verdwenen...
Iets oudere kinderen vonden er dan weer niets beter op dan de hele speeltuin vol modder te kliederen. Eerst begonnen ze met de glijbaan van de grote speeltuin dus ik verkaste al snel naar de peuterspeeltuin met zoonlief want vond het niet mijn taak om de boevrouw te spelen en hen tot de orde te roepen. Maar na een tijdje kwamen ze ook daarheen met het modderfestijn. Na een tijdje konden de kleintjes op geen enkel speeltuig meer zonder zich helemaal vuil te maken. Ik mocht zoonlief na de glijbaan letterlijk uitkleden want hij was nat tot op de draad. Gelukkig had ik ook reservekledij mee want anders stond ik daar met een halfnaakt of doorweekt modderkind. Zo warm was het nu ook niet om daar de charme van in te zien. Toen heb ik me toch even boos gemaakt op de ‘vuilspuiters’. Dat ze hun slijkactiviteiten aan de waterkant houden maar niet de hele speeltuin voor alle kinderen een modderpoel moeten maken. Na de bolwassing dropen ze af maar was het kwaad intussen al geschied. En ook dan nergens een ouder te bespeuren. Ik had nochtans graag daarop mijn pijlen gericht want uiteindelijk blijven kinderen toch maar kinderen en hadden ze het vast niet slecht bedoeld en stonden ze er gewoon niet bij stil dat niet iedereen een nat pak even leuk vindt. Ik ben dus noodgedwongen met zoonlief en een pak frustraties en natte kleren naar huis getogen.
Een tip voor de uitbaters: misschien kunnen jullie (zowat werkloze) redders ook wat toezicht houden op de speeltuin bij dit pokkeweer want dan zit er toch bijna niemand in het water ?
Slijkerige zwaai,
Linneke
Ik kan er nochtans echt van genieten. Gewoon wat aanmodderen met zoonlief. Wat ravotten en onnozel doen. Eens onbezorgd terug kind zijn en alle stress achter me laten. Zijn er dan echt ouders die dit maar niks vinden en liever hun kinderen ergens droppen om toch maar even ‘gerust’ te zijn ?
Die ‘onbewaakte’ kinderen zijn helaas niet altijd een zegen want je komt plots ogen te kort. Zoals steeds had ik eten en drinken mee voor zoonlief. Hij had zijn appelsapje half uit gedronken, zette het neer en had even een handje nodig bij het klimrek. Als ik me terug omdraai, staat een ander kindje al doodleuk zijn sapje uit te drinken… Of plots moet ik drie andere kinderen helpen bij de wip of het klimrek en is mijn eigen nageslacht dan ineens uit het oog verdwenen...
Iets oudere kinderen vonden er dan weer niets beter op dan de hele speeltuin vol modder te kliederen. Eerst begonnen ze met de glijbaan van de grote speeltuin dus ik verkaste al snel naar de peuterspeeltuin met zoonlief want vond het niet mijn taak om de boevrouw te spelen en hen tot de orde te roepen. Maar na een tijdje kwamen ze ook daarheen met het modderfestijn. Na een tijdje konden de kleintjes op geen enkel speeltuig meer zonder zich helemaal vuil te maken. Ik mocht zoonlief na de glijbaan letterlijk uitkleden want hij was nat tot op de draad. Gelukkig had ik ook reservekledij mee want anders stond ik daar met een halfnaakt of doorweekt modderkind. Zo warm was het nu ook niet om daar de charme van in te zien. Toen heb ik me toch even boos gemaakt op de ‘vuilspuiters’. Dat ze hun slijkactiviteiten aan de waterkant houden maar niet de hele speeltuin voor alle kinderen een modderpoel moeten maken. Na de bolwassing dropen ze af maar was het kwaad intussen al geschied. En ook dan nergens een ouder te bespeuren. Ik had nochtans graag daarop mijn pijlen gericht want uiteindelijk blijven kinderen toch maar kinderen en hadden ze het vast niet slecht bedoeld en stonden ze er gewoon niet bij stil dat niet iedereen een nat pak even leuk vindt. Ik ben dus noodgedwongen met zoonlief en een pak frustraties en natte kleren naar huis getogen.
Een tip voor de uitbaters: misschien kunnen jullie (zowat werkloze) redders ook wat toezicht houden op de speeltuin bij dit pokkeweer want dan zit er toch bijna niemand in het water ?
Slijkerige zwaai,
Linneke
Reacties
Leuk blog!