Het schuldgevoelmonster !

Ik zit al een hele (voormid)dag met een huizenhoog schuldgevoel op het werk. Vanmorgen een aanvaring gehad met zoonlief. Alles liep gesmeerd totdat ik zijn kleren wou aantrekken. Meneer was het niet eens met de gang van zaken en probeerde te ontsnappen. Toen ik hem met zachte dwang toch een broek wou aantrekken, haalde hij zijn trucje van het overgeven uit. Een heel doeltreffend trucje als je net een fles van 350 ml melk uit hebt... Hoe hij het doet, is me een raadsel, maar hij kan dus echt overgeven als hij wil. Mocht ik dus beginnen dweilen en nieuwe kleren aantrekken. Dat was er net over, in de obligate ochtendrush om tijdig buiten en op het werk te geraken.

Zoonlief mocht verdere liefkozingen en troetelnaampjes dus vergeten maar kreeg zonder veel poeha verse kleren aan (plots was er geen protest meer) en vloog in zijn autostoel. Ook bij de onthaalmoeder was het afscheid kort en zakelijk, want mama was supergehaast en nog altijd ontstemd.

Maar wat raad je... Ik ben nog maar pas weg of op het autoraampje tikt het 'Schuldgevoelmonster'. Ik kon me plots levendig inbeelden hoe verloren B. zich moet voelen omdat ik plots ben weggegaan zonder een laatste knuffel, hoe triest hij is omdat zijn mama zo boos op hem was. Zo was het toch in mijn kindertijd , toen verging de wereld voor me als mijn moeder boos of triestig was. En ergens projecteer ik dat dan op hem. Maar hem kennende, kan het hem eigenlijk geen lor schelen of we boos, verdrietig, ... zijn. Dat was steeds al zo. Branco de Onaantastbare. Hij is vast al lang vergeten dat er een incident was en is vanavond weer zijn ongenaakbare maar innemelijke zelf. En om dat Schuldgevoelmonster te bezweren, zal ik hem dan wel een extra knuffel geven. Iedereen tevreden...

Schuldoverladen zwaai,

Linneke

Reacties

Anoniem zei…
Hallo Linda,

't Was lang geleden dat ik jouw blog gelezen heb. Toch wel leuk om eens een kijkje in iemands leven te kunnen nemen. Vooral ook omdat er zoveel herkenbare dingen in staan.
Ben zelf ook beginnen lopen. Mijn sportieve ik kwam naar boven en ik wou niet onderdoen voor de buurman. Meteen 5km gelopen en twee dagen later terug 5km. Resultaat... pijnlijke knie en rug. Waarschijnlijk overbelast. Tsja, ik ben geen 18 meer (hoewel mijn hoofd er soms anders over denkt).

Groeten,

Luc
24 april 2007 om 21:07
Linneke zei…
Waaaw, chapeau ! Meteen al vijf kilometer in de benen - hoe stijf die nadien ook mogen zijn, je mag er toch trots op zijn ! Zelf ben ik nog maar bezig aan de opbouw. Eind mei zou ik ook in staat moeten zijn om jou en je buurman bij te benen. :-)
Tot zaterdag !
25 april 2007 om 08:47
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen