Afscheid van babyland

Het arsenaal stickertjes en stempeltjes op de vroeger zo blanco keukenkasten ten huize Bollewerk groeit gestaag aan. Zoonlief slaagt er in om onze pamperfactuur gevoelig te laten dalen door zijn potje met de regelmaat van de klok van inhoud te voorzien. Zelf ’s nachts houdt hij zijn blaastraining vol want net voor hij in bed gaat, wil hij nog eens plassen en als hij ’s morgens opstaat is zijn luier meestal kurkdroog – om dan wel meteen een flinke donatie aan potjesland te geven. Ik ben alvast zwaar onder de indruk dat hij hier op zo korte tijd in slaagt !

Stilaan bereidt hij zich dus – onbewust – voor op zijn eerste kleuterklasje. En ik verbaas me steeds meer over de vorderingen die hij maakt. Zijn woordenschat breidt uit – uitspraken als ‘stoute mama’ inclusief – en hij wordt steeds ondernemender – met talloze builen, blauwe plekken en schrammen tot gevolg… Gisteren nog maar is hij overkop gegaan met zijn loopfietsje, met de obligate bloedende lip tot gevolg en vanmorgen een knoert van een dikke onderlip (zie foto). Mijn kwetsbaar en rozigrustig babytje verdwijnt steeds verder naar de achtergrond onder het geweld van een kamikazepeuter. Ik bereid me mentaal stilaan voor op mijn eerste bezoek aan de dichtstbijzijnde spoeddienst.

Sticker- en pleisterklevende zwaai,

Linneke

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen