De onbemande vrouw

Vanmiddag zorgde zoonlief even voor een gênant moment op het werk. Ik had broodjes gehaald om gezellig samen op te eten in de cafetaria op 'mijn verdiep'. Als dessert had hij een chocomousse mogen kiezen. Hij was dus erg vrolijk en goedgezind. Kortom, dat wordt een fijne maaltijd --- dacht ik. Na een muizehapje van zijn sandwich besloot hij plots niet meer te willen eten en luidkeels zijn dessertje op te eisen. Uiteraard kreeg hij nul op het request. Eerst eten, dan snoepen - dat is de regel, altijd en overal. Aangezien hij om 10 uur een boterhammetje had gegeten, kon ik me voorstellen dat hij niet zoveel honger had dus ik vroeg niet eens dat hij een volledige sandwich zou eten maar wel dat hij vier flinke happen zou nemen (één voor elk levensjaar). Hij heeft een half uur lang gezeurd, gejengeld, gesist, geroepen, gebokt ... En dat onder de ogen van mijn collega's en bazen dus leuk was anders. Dan heb je even helemaal het gevoel (met klamme handjes) onder een vergrootglas t

Gewichtsupdate dochter: Miss Lenca heeft zich duidelijk herpakt en begint grotere porties te eten. Dit weekend moest ik haar groentenpap zelfs niet meer over twee keren spreiden, ze at meteen haar obligate 150 gram. Of haar gewicht navenant in stijgende lijn gaat, is nog iets te vroeg om vast te stellen. Maar op het eerste zicht gaat ze haar mama dus achterna : over haar gewicht moeten we ons geen zorgen meer maken ... :-) Voorlopig kan ik nog even haar vertrouwde koosnaampjes hanteren, op termijn moet ik misschien aan waardige opvolgers denken: - kruimeltje - klein spook - kabouter smal - prutske - klein konijntje Opvangupdate zoon: De eerste ochtend was zoonlief nogal onder de indruk van zijn nieuwe opvang'klasje'. Hij kende er niemand en dan is hij nogal onzeker. Er stroomden dus nogal wat traantjes bij het afscheid. Maar 's middags waren die opgedroogd en zat hij tevreden in een boekje te kijken. Vriendjes had hij nog niet echt gemaakt maar zo ken ik hem, hij is in het

Geachte bakkersvrouw, Ik apprecieer ten zeerste uw dagelijkse inspanningen om onze weekdagen en weekenden op te leuken met versgebakken brood, heerlijk geurende koffiekoeken en een onweerstaanbaar fruittaartje van tijd tot tijd. En ik begrijp heel goed dat het u, zelfstandige zijnde, niet mogelijk is om met elk wissewasje de winkel te sluiten en de boel de boel te laten. Maar toch vond ik het niet zo fijn te merken dat u snipverkouden de broden en gebakjes hanteerde, zonder de handen te wassen tussen de hoestbuien door. Ik betrapte u er zelfs op te hoesten - zoals uw moeder het u vroeger vast leerde : keurig met een handje voor de mond -, om dan met diezelfde hand mijn brood van het schap te nemen om het te snijden en te verpakken, en een paar sandwiches in te pakken. Ik heb even getwijfeld om toch maar vriendelijk te bedanken voor uw noeste arbeid en met lege handen terug naar huis te keren. Ik moet zeggen dat mijn 'goesting' in een lekker vers broodje tot nul was herleid en i

Dochterlief raakt stilaan de tricot slen draagdoek ontgroeid, tot mijn grote spijt trouwens want ik heb genoten van elke seconde met haar zo dicht bij mij. Ze houdt er nog altijd van maar het inwikkelen verloopt iets minder vlot - vooral de beentjes willen niet altijd mee. Nu ze wat ouder wordt, slaapt ze ook veel minder en wil ze dus graag meer van de wereld zien. De draagdoek is bij deze dus verkocht ... Een collega had een tip en de bestelling is al geplaatst. Ik hoop dus binnen afzienbare tijd de trotse bezitster te zijn van een beco butterfly ... Hopelijk vindt dochterlief deze nieuwe vervoerswijze even fijn als de draagdoek. Ik heb trouwens ook nog een ringsling (zie foto hiernaast) maar die is vooral geschikt voor korte periodes en is niet meteen een favoriete voor dochterlief. De stof is wat ruwer en het werken met die ringen wil me niet te best lukken om aan te spannen en weer losser te maken. Waarschijnlijk moet ik gewoon wat meer oefenen maar een ram(p) zijnde is geduld n

Mijn vader is sinds woensdag een nieuwe pacemaker rijker. Hopelijk zijn de periodes van flauwtes nu weer achter de rug en krijgt hij terug wat meer energie. Hij kreeg meteen ook een scheepslading antibiotica toegediend want vorige keren had hij steeds af te rekenen met onverklaarbare complicaties die grotendeels te wijten waren aan een of andere ziekenhuisbacterie . Maar voorlopig lijkt hij ditmaal zonder verwikkelingen het ziekenhuis te hebben verlaten. De krokusvakantie is intussen ook gestart maar ditmaal betekent dat geen vakantie voor mij. Mijn liefste is wel een paar dagen thuis (economische werkloosheid). Maar aangezien hij zijn handen vol heeft met onze slaapkamer, blijven de kindjes niet thuis. Dochterlief gaat gewoon naar de onthaalmoeder en zoonlief mag mee met mij want op het werk is kinderopvang voorzien. Zo kan hij meteen eens de nomade in zijn moeder aan het werk zien. Ik ben best benieuwd hoe het zal verlopen. Hopelijk beleeft hij er een fijne tijd. Over de middag gaan

De liefde van een unieke Meter Dansschoen wordt soms heel tastbaar. Lenca draagt de overduidelijke sporen hiervan, in de vorm van een door de meter zelfgebreide Winnie de Pooh-gilet. En reken maar dat dochterlief er veel succes mee scoort! Bewonderende zwaai, Linneke

Gisteren ging ik op controle bij de kinderarts met dochterlief. Haar ontwikkeling is in het algemeen goed. Ze is een beetje voor op vlak van fijne motoriek (ze kan al heel fijne zaken – zoals muntstukjes – tussen haar vingertjes vastnemen en doorgeven) maar iets minder snel op vlak van grove motoriek (ze kan nog niet van buik naar rug draaien, kruipt nog niet en zit nog niet zelfstandig). Wat grootte (71 cm) en hoofdomtrek (43,8 cm ) betreft, volgt ze mooi haar curve. Wat haar gewicht betreft, is ze daarentegen twee percentielen gezakt. Niets dramatisch, maar we moeten haar gewicht toch in de gaten houden. Het was me al opgevallen dat ze een heel kleine eter is. Terwijl zoonlief makkelijk groenten- en fruitpapjes van 200 à 250 gram soldaat maakte, krijg ik bij haar met veel moeite een portie van 150 gram binnengelepeld en dan moet ik het nog in twee keer serveren. Dat moet ik zeker blijven doen volgens de kinderarts want 150 gram is sowieso al weinig. Zijn raad was dus om haar meerdere

Dochterlief is gisteren in hongerstaking gegaan bij de onthaalmoeder. In het begin van de week moest ze steeds overgeven tijdens of meteen na het middageten en gisteren weigerde ze gewoon pertinent nog iets te eten. Het vreemde is dat ze thuis wel gewoon eet (borstvoeding …) en niet moet overgeven. Vandaag houdt mijn liefste haar thuis en gisteravond heb ik al een potje gekookt voor haar zodat ze deze middag haar favoriete groentenpap kan eten. Hopelijk lukt het dan wel want ik hou niet van die anorexiatoestanden … Ook mijn vader zorgde deze week even voor kopzorgen. Woensdagmiddag moest hij met spoed naar het ziekenhuis wegens hartritmestoornissen. Stukje voorgeschiedenis: een goeie twintig jaar geleden kreeg hij een eerste pacemaker ingeplant. Tot dusver was hij daar meestal goed mee en werkte de pacemaker naar behoren. Maar een tijd geleden is hij gevallen op de trap. Blijkbaar brak hij toen niet enkel een rib maar hielp hij ook zijn pacemaker naar de filistijnen. Dat werd toevallig

Dochterlief zet sinds gisteren letterlijk haar (twee) tanden in mij. Ik heb altijd al geweten dat ik om op te vreten ben, maar dat neemt zij nu toch iets te letterlijk. En toen ik haar met een pijnkreet van de borst trok, begon ze zowaar te giechelen. Wacht maar, scharminkel, wie laatst lacht, best lacht . Als ze zo verder doet, zou ze wel eens snel veroordeeld kunnen zijn tot de papfles want zo is er absoluut geen lol meer aan borstvoeden ! Pijnlijke zwaai, Linneke

Mijn AZG-vriendinnetje Eefje stuurde een onvoorstelbaar leuk video/muziekfragment dat ik toch graag wil delen met jullie allemaal. Ik kan me zo voor de geest halen welke uitspraken ik zelf zoal uit de kast haal in mijn communicatie met zoonlief. Die is namelijk gezegend met een chronisch selectief gehoor. Ik deel graag mijn top 5 van uitspraken om zoonlief tot gehoorzaamheid of toch minstens luisteren aan te zetten: Met stip op 1. "De dag dat jij eens naar mij luistert, ga ik te voet naar Scherpenheuvel." (n.v.d.r. tot dusver ben ik nog niet moeten gaan ...) Op 2. "Ik VRAAG jou dat niet, ik ZEG jou dat !" Op 3. "Ik tel tot drie en dan ..." Op 4. "En nu ga je luisteren. Punt gedaan!" Op 5. "Je bent gewaarschuwd, nog één keer en je vliegt in de hoek." Ik moet eerlijk zeggen dat ik dan toch mijn 'lieve mama'rol verkies. Zelfgemaakte liedjes voor de kroost zingen bv. "Branco/Lenca, mijn lieve kleine schat, Branco/Lenca, schatje

Onze gemeente neemt deel aan het project Boekbabys . Dat betekent dat alle babies van zes maanden oud een boekenpakket krijgen. Als rasechte boekenwurm wil ik natuurlijk niet liever dan de boekenliefde met de paplepel aan mijn kinderen meegeven. Hiervoor moet ik wel langsgaan bij het consultatiebureau van Kind&Gezin . Benieuwd of ik daar nog welkom ben want na het eerste prikje van dochterlief hebben ze me daar niet meer gezien. De dienstdoende arts heeft toen zo slecht geprikt dat dochterlief haar billetjes twee weken lang pijnlijk waren. Sindsdien ga ik enkel nog naar de kinderarts. Dat toont nog eens aan hoe anders je omgaat met een tweede kind dan met een eerste. Bij zoonlief keek ik steeds uit naar de consultaties en werd zijn babyboekje heel nauwkeurig bijgehouden. Na elke weging kreeg zowat iedereen een sms met zijn gewicht en grootte. Het verschijnen van zijn eerste tandjes stond net niet als een grote annonce in de Streekkrant. En de verpleegster werd overstelpt met vrage

Sinds gisteren werk ik 90%. Ben ik dus één van de vele mama’s (en iets minder vele papa’s) die deeltijds werken om het leven van en met de kroost iets aangenamer te maken. Op die manier kan ik zoon- en dochterlief ’s ochtends op een kindvriendelijk uur naar school en onthaalmoeder brengen, en toch nog een stukje avondritueel meepikken. Meer zelfs, om de drie dagen ben ik al rond half zes thuis in plaats van half zeven. De onthaalmoeder wist vanmorgen te vertellen dat Lenca het op maandag toch wat moeilijk heeft om zich terug aan te passen. Blijkbaar zijn we zo gezellig en leuk in het weekend dat het wat haar betreft nog wat langer mocht duren. En gelijk heeft ze ! Ook voor mij is het nog wat wennen. Al moet ik zeggen dat ik het iets minder moeilijk heb om haar achter te laten dan het geval was bij zoonlief. Ik ben waarschijnlijk al wat gehard … :-) Doordeweekse zwaai, Linneke