Een vredig middagmaal ...
Vanmiddag zorgde zoonlief even voor een gênant moment op het werk. Ik had broodjes gehaald om gezellig samen op te eten in de cafetaria op 'mijn verdiep'. Als dessert had hij een chocomousse mogen kiezen. Hij was dus erg vrolijk en goedgezind. Kortom, dat wordt een fijne maaltijd --- dacht ik.
Na een muizehapje van zijn sandwich besloot hij plots niet meer te willen eten en luidkeels zijn dessertje op te eisen. Uiteraard kreeg hij nul op het request. Eerst eten, dan snoepen - dat is de regel, altijd en overal. Aangezien hij om 10 uur een boterhammetje had gegeten, kon ik me voorstellen dat hij niet zoveel honger had dus ik vroeg niet eens dat hij een volledige sandwich zou eten maar wel dat hij vier flinke happen zou nemen (één voor elk levensjaar).
Hij heeft een half uur lang gezeurd, gejengeld, gesist, geroepen, gebokt ... En dat onder de ogen van mijn collega's en bazen dus leuk was anders. Dan heb je even helemaal het gevoel (met klamme handjes) onder een vergrootglas te staan. De verleiding om toe te geven is heel groot om de scène te stoppen zodat hij weer zijn normale, charmante zelf wordt, maar uit ervaring weet ik dat het de volgende keer dan nog veel erger wordt. Ik hield dus voet bij stuk, in stilte hopend en biddend dat ik hem niet gillend, krijsend en schoppend terug naar beneden zou moeten slepen want zo bont durft hij het wel eens te maken als hij zijn zin niet krijgt.
Gelukkig is hij toch beginnen eten, na de nodige duistere blikken op zijn moeder, intussen met de vingers zijn genomen happen tellend. Eén - twee - drie - vier! En uiteraard kreeg hij nadien zijn verdiende loon: het dessertje.
Voldane zwaai,
Linneke
Na een muizehapje van zijn sandwich besloot hij plots niet meer te willen eten en luidkeels zijn dessertje op te eisen. Uiteraard kreeg hij nul op het request. Eerst eten, dan snoepen - dat is de regel, altijd en overal. Aangezien hij om 10 uur een boterhammetje had gegeten, kon ik me voorstellen dat hij niet zoveel honger had dus ik vroeg niet eens dat hij een volledige sandwich zou eten maar wel dat hij vier flinke happen zou nemen (één voor elk levensjaar).
Hij heeft een half uur lang gezeurd, gejengeld, gesist, geroepen, gebokt ... En dat onder de ogen van mijn collega's en bazen dus leuk was anders. Dan heb je even helemaal het gevoel (met klamme handjes) onder een vergrootglas te staan. De verleiding om toe te geven is heel groot om de scène te stoppen zodat hij weer zijn normale, charmante zelf wordt, maar uit ervaring weet ik dat het de volgende keer dan nog veel erger wordt. Ik hield dus voet bij stuk, in stilte hopend en biddend dat ik hem niet gillend, krijsend en schoppend terug naar beneden zou moeten slepen want zo bont durft hij het wel eens te maken als hij zijn zin niet krijgt.
Gelukkig is hij toch beginnen eten, na de nodige duistere blikken op zijn moeder, intussen met de vingers zijn genomen happen tellend. Eén - twee - drie - vier! En uiteraard kreeg hij nadien zijn verdiende loon: het dessertje.
Voldane zwaai,
Linneke
Reacties