De onbemande vrouw

Ons weekendje Vossemeren met vier dagen subtropische waterpret zit erop. Ons klavertje vier was deze keer in het gezelschap van Moeshke dus alle bedden waren rijkelijk gevuld. De VIP-behandeling werd zeker gesmaakt : een verzorgingspakket in de badkamer, opgemaakte bedden, een flesje wijn en chocolaatjes als welkomstgeschenk en dat alles in een keurig huisje met elke ochtend ontbijt aan de deur en een even kakelverse krant. Er was zelfs een sauna maar 's avonds waren we meestal zo uitgeteld dat we het gewoon hielden bij een gezellige babbel voor de televisie. Het zwemparadijs was vergelijkbaar met dat in Erperheide. Golfslagbad, peuterbad, glijbanen, wildwaterstromen ... Dochterlief ontpopte zich tot een echte waterrat en slaagde erin om in het peuterbadje zelf op de glijbaan te klauteren en er joelend weer af te glijden. Zoonlief deed minstens even enthousiast mee. Ook zijn voorkeur bleef uitgaan naar het brave peuterbadje dus een echte waterrat is hij nog steeds niet. Hopelijk is...

Dochterlief heeft een acuut drankprobleem. Tenminste, daar lijkt het toch op als ze in eendenpas door het huis waggelt. Van de keuken naar de living. Waggel, strompel. Van de living naar de keuken. Strompel, waggel. Hartveroverend onhandig. Het is nog vreemd om haar in verticale positie door het huis te zien struinen, na al die maanden horizontale bewegingsleer. Plots moet ik mijn blik toch een flinke halve meter hoger richten als ik haar wil aankijken. En dan kruisen onze blikken en tovert ze een hemelsbrede glimlach op haar gezichtje. Kijk, mama, kijk ! En ik kijk. Want woorden voor haar schoonheid en haar fenomenaliteit vind ik al lang niet meer ...

Een treinmaatje liet weten dat er op een graspleintje in haar buurt drie piepjonge kittens waren gedumpt. De oogjes waren nog dicht dus het ging nog om heel jonge diertjes. Gelukkig hebben de buurtbewoners zich over de katjes ontfermd want toen ik 's avonds een kijkje ging nemen om de katjes te halen en naar het asiel te brengen, waren ze al weg. Het treinmaatje liet de dag erna weten dat de diertjes inderdaad een thuis hadden gevonden maar dat het niet makkelijk was want de diertjes moesten om de zoveel uren met de hand gevoederd worden en geholpen met de stoelgang door het masseren van het buikje. De kans blijft voorlopig nog groot dat ze het niet (alledrie) overleven. Nog maar eens een bewijs van het egoïsme, de kortzichtigheid en de harteloosheid van sommige baasjes. Te lui of te achterlijk om hun kat te laten steriliseren en als er dan kittens van komen, worden die gedumpt om een bijna zekere dood te sterven. Anderzijds zijn er dan weer mensen met het hart op de juiste plaats,...

Aangezien ik in sportmodus zit, ben ik met buurvrouw Maggy naar onze allereerste Zumbales getogen. Ik vreesde een beetje dat we zouden worden geconfronteerd met een zee aan gestroomlijnde jongemeisjeslijven in glimmende en superstrakke discopakjes maar dat viel gelukkig heel goed mee. We werden omringd door vrouwen van alle leeftijden en maten. We konden ons dus concentreren op de pasjes en dat bleek niet overbodig want als complete salsa- en merengueleek dreigde ik regelmatig over mijn eigen voeten te vallen. Maar ondanks mijn klunzigheid vond ik het best te pruimen. Goede voornemen voor volgende week : me niet druk maken als ik een bepaald pasje niet perfect onder de knie krijg maar er gewoon mijn eigen interpretatie aan geven en vooral stevig blijven bewegen ! Al zal ik misschien toch best eens uitkijken naar een DVD om thuis wat te oefenen - op de schaarse momenten dat er geen getuigen in de buurt zijn wel te verstaan. Wat is intussen het resultaat na twee maanden letten op voedin...

Toen ik deze week thuiskwam van het werk, vond ik zoonlief alleen thuis, badend in tranen in de garage. Aangezien zoonlief niet vlug huilt, dacht ik eerst aan een valpartij of een fikse ruzie met mijn liefste. Maar tussen zijn snikken door kwam ik te weten dat het iets totaal anders was. Voor het eerst in zijn hele jonge leven was hij opzettelijk uitgesloten. Door een pesterig buurjongetje. Ze waren met vier buiten aan het spelen toen één van hen plots naar huis wou en enkel de twee andere kindjes meevroeg. Zoonlief mocht niet mee ... En dat brak natuurlijk zijn hart. En met een beetje vertraging dus ook het mijne. Al begon mijn bloed meteen erna te koken. Om de haverklap hangt er een buurkind aan de deurbel om te komen spelen - ook de bewuste kwelduivel. Steeds mag iedereen binnen - tenzij in echt uitzonderlijke omstandigheden. Zoonlief heeft al jong geleerd om zijn speelgoed te delen want zijn go-cart, fiets enz. worden soms meer uitgeleend dan zelf gebruikt. Dat deed dan ook de deur...

1 september. Eerste schooldag. 8 september. Eerste snottebel bij zoonlief. 10 september. Eerste snottebel bij dochterlief. 't Is weer voorbij die mooie zomer ...

Dochterlief heeft dit weekend haar eerste autonome stapjes gezet ! De voorbije dagen was ze al naarstig aan het oefenen om recht te staan maar nu waagt ze zich ook aan haar eerste - wankele - pasjes. Het applaus van alle kanten deed haar deugd en wakkerde haar zelfvertrouwen zichtbaar aan. Ik vermoed dat ze over een paar weken met vaste tred door het huis schrijdt dus we zullen nog maar even genieten van haar laatste kruipsessies. Want terwijl haar broer een ware paracommandostijl hanteerde (plat op de buik en schuiven maar) kruipt zij werkelijk volgens het boekje. Mooi op handjes en knietjes. Heel parmantig met het hoofdje en de poep in de lucht ... Het hele weekend wou ze rechtstaan en stappen, keer op keer op keer op keer. Dat ik soms al eens voor eten op tafel moest zorgen of een was draaien en ophangen, strookte niet met haar ideaalbeeld en de krokodillentranen vloeiden dan ook rijkelijk op die momenten. En zo ben ik weer tot speelgoed gereduceerd. Mama niet als individu maar als ...

Les 12 van de moeder-aller-start-to-runners Evi Gruyaert heeft me bijna genekt. Halfweg speelde mijn kniepees weer op met pijnscheuten in de vorm van korte stroomstootjes en heb ik het tempo dus wat vertraagd. Ik merk dat de pees vooral protesteert bij lange passen en ik dus beter mijn looppassen inkort. Ik heb me dus wijselijk beperkt tot één les en zal nu braaf een paar dagen rust inlassen. Aangezien mijn knie weer dik staat, lijkt me dat geen overbodige luxe. Ik hoop echt dat ik het lopen niet moet opgeven want ik heb er werkelijk deugd van. Ik word voor het eerst nu zelf geconfronteerd met een ouder wordend lichaam. Het wel willen maar niet kunnen. Zonder waarschuwing vooraf. Een lesje in nederigheid na al mijn gespot met het gepiep, gekraak en gesputter van het lijf van mijn liefste bij zijn wekelijkse voetbalcapriolen. En we kraakten en piepten en sputterden samen nog lang en gelukkig ... Lijdzame zwaai, Linneke

Zoonlief heeft zijn derde 'eerste schooldag' met glans doorstaan. Dat is ooit nog anders geweest en ook daarna nog . Dit jaar stormde hij door de schoolpoort zonder nog op of om te kijken. Hij had zijn vriendjes gezien en weg was hij ... Zelf stond ik ook heel wat minder gespannen tegenover de start van het nieuwe schooljaar want ik heb hem niet eens zelf naar school gebracht. Mijn liefste was thuis en ik kon dus vroeger aan het werk. Dat zou twee jaar geleden ondenkbaar zijn geweest. Maar hij kent de juf, school en klasgenootjes dus ik verwachtte geen problemen. Volgend jaar voorspel ik heel wat meer zenuwen want dan gaat zoonlief naar het eerste leerjaar en bij die mijlpijl wil ik wel aanwezig zijn. En het jaar daarna is dochterlief klaar voor haar allereerste schooldag. Pfff, ik mag er nog niet aan denken ! Vanmorgen nam ik haar eens mee naar school om broerlief uit te zwaaien maar ze was compleet overdonderd door al dat jonge geweld. En ook bij haar 'moeke Bea' hee...