Mijlpaal ...
Dochterlief heeft dit weekend haar eerste autonome stapjes gezet ! De voorbije dagen was ze al naarstig aan het oefenen om recht te staan maar nu waagt ze zich ook aan haar eerste - wankele - pasjes. Het applaus van alle kanten deed haar deugd en wakkerde haar zelfvertrouwen zichtbaar aan. Ik vermoed dat ze over een paar weken met vaste tred door het huis schrijdt dus we zullen nog maar even genieten van haar laatste kruipsessies. Want terwijl haar broer een ware paracommandostijl hanteerde (plat op de buik en schuiven maar) kruipt zij werkelijk volgens het boekje. Mooi op handjes en knietjes. Heel parmantig met het hoofdje en de poep in de lucht ...
Het hele weekend wou ze rechtstaan en stappen, keer op keer op keer op keer. Dat ik soms al eens voor eten op tafel moest zorgen of een was draaien en ophangen, strookte niet met haar ideaalbeeld en de krokodillentranen vloeiden dan ook rijkelijk op die momenten. En zo ben ik weer tot speelgoed gereduceerd. Mama niet als individu maar als verlengstuk om haar eigen mogelijkheden te vergroten. Maar ik doe het graag want ik weet maar al te goed hoe vlug die tijd voorbij gaat. Zoonlief is intussen in de fase beland dat er geen knuffels of zoentjes meer te rapen vallen, zelfs niet bij het afscheid. Ik herinner me nog levendig de keren dat hij me achterna kwam gehold voor nog een laatste knuffel en hoe hij soms zijn armen om mijn benen sloeg om met een hart vol liefde 'mijn mama' te fluisteren, nog maar een paar maanden geleden. Dat hartverwarmende snoezelen is hij op korte tijd plots verleerd, tot mijn immens grote spijt. Gelukkig is er nog een knuffelzieke en kusjesgrage dochter om mijn moedergevoelens op bot te vieren.
Wat lopen betreft, heb ik gisteren ook zelf een bescheiden overwinning behaald. Aangezien mijn enkel (jaja, knie is OK nu maar nu zorgt de enkel voor blessureleed) meer pijn doet bij het stappen dan het lopen, heb ik een paar pauzes in les 14 aan mijn laars gelapt en heb ik dus meteen twee keer een volle 14 minuten gelopen, met een bescheiden 2 minuten stappen tussendoor. Wat mijn liefste eens diep deed zuchten bij mijn terugkeer want daarna liep ik te hinken als een overjaars paradepaard. En nu laat ik mijn pijnlijke knoken rusten tot morgenavond.
Enkele zwaai,
Linneke
Het hele weekend wou ze rechtstaan en stappen, keer op keer op keer op keer. Dat ik soms al eens voor eten op tafel moest zorgen of een was draaien en ophangen, strookte niet met haar ideaalbeeld en de krokodillentranen vloeiden dan ook rijkelijk op die momenten. En zo ben ik weer tot speelgoed gereduceerd. Mama niet als individu maar als verlengstuk om haar eigen mogelijkheden te vergroten. Maar ik doe het graag want ik weet maar al te goed hoe vlug die tijd voorbij gaat. Zoonlief is intussen in de fase beland dat er geen knuffels of zoentjes meer te rapen vallen, zelfs niet bij het afscheid. Ik herinner me nog levendig de keren dat hij me achterna kwam gehold voor nog een laatste knuffel en hoe hij soms zijn armen om mijn benen sloeg om met een hart vol liefde 'mijn mama' te fluisteren, nog maar een paar maanden geleden. Dat hartverwarmende snoezelen is hij op korte tijd plots verleerd, tot mijn immens grote spijt. Gelukkig is er nog een knuffelzieke en kusjesgrage dochter om mijn moedergevoelens op bot te vieren.
Wat lopen betreft, heb ik gisteren ook zelf een bescheiden overwinning behaald. Aangezien mijn enkel (jaja, knie is OK nu maar nu zorgt de enkel voor blessureleed) meer pijn doet bij het stappen dan het lopen, heb ik een paar pauzes in les 14 aan mijn laars gelapt en heb ik dus meteen twee keer een volle 14 minuten gelopen, met een bescheiden 2 minuten stappen tussendoor. Wat mijn liefste eens diep deed zuchten bij mijn terugkeer want daarna liep ik te hinken als een overjaars paradepaard. En nu laat ik mijn pijnlijke knoken rusten tot morgenavond.
Enkele zwaai,
Linneke
Reacties