De onbemande vrouw

In mijn geboortedorp heeft zich vrijdagochtend een drama voltrokken waar de wereldpers sindsdien bol van staat : het onvoorstelbare drama in het kinderdagverblijf. Een gebeuren waar ik gewoon niet bij kan. Wat een agressie en haat moeten in iemand huizen om tot zoiets in staat te zijn. Ik zou willen begrijpen wat niet te begrijpen en zelfs maar te bevatten valt. Toen ik het nieuws hoorde, moest ik - waarschijnlijk zoals elke mama en papa - de opwelling bedwingen om meteen naar mijn kinderen te snellen, me ervan te verzekeren dat ze OK waren en hen te bedelven onder mijn liefde. Ik was die avond dan ook maar wat blij hen terug te zien, met in het achterhoofd de gedachte aan al die ouders die hun kind niet meer of nog niet konden vastnemen. Lenca was ziek dit weekend - rond de 39° koorts - maar terwijl ik haar koesterde en troostte, en de koorts probeerde te temperen, kon ik midden in mijn bezorgdheid om haar toch de gedachte niet van me afschudden hoeveel geluk wij hebben. Veel ouders ...

Mijn liefste wandelt momenteel kleurrijk getint door het leven. Tijdens zijn zaterdags voetbaluitje, kreeg hij een elleboogstoot van een tegenstander. Heel mooi geplaatst, recht op zijn oog. Met alle bont en blauwe gevolgen vandien. Ik vrees dat zijn collega’s en onze buren stilaan argwanend naar ons - op het eerste zicht - vreedzame huishouden kijken. Een paar weken geleden had hij nog een zware allergische reactie op een insectenbeet in het gezicht, en nu dit weer. Waarschijnlijk krijg ik stilaan het predicaat van partnergeweldpleger opgekleefd. Maar ik pleit dus onschuldig, over de hele lijn. En wie het waagt me niet te geloven, krijgt met mij te maken! Blauwe zwaai, Linneke

Het magisch denkvermogen van zoonlief maakt plots fikse sprongen. Jarenlang ging ik ervan uit dat hij gespeend was van enig creatief denken want verhaaltjes waren niet aan hem besteed en zich iets inbeelden kon hij ook al niet. Tot ik onlangs van het werk thuiskwam en zoonlief in de gang tegenkwam. Alle lichten waren gedoofd en iedereen moest stil zijn want hij had een spook opgesloten in de keuken. Sindsdien loopt er met de regelmaat van de klok ook een wolf door de living. Gelukkig gaat het voorlopig nog om vreedzame creaturen. Ik vrees de nacht dat hij er plots van overtuigd is een draak of monster onder het bed te huisvesten. Spookachtige zwaai, Linneke

Elke dag doe ik nog nieuwe ontdekkingen op het werk. Tot nu toe gelukkig meestal heel aangename … Zo vernam ik maandag dat deze locatie zowaar een eigen afkolflokaal heeft. Dochterlief kan opgelucht ademhalen want nu kan ik de borstvoeding waarschijnlijk nog wat langer volhouden. Elke middag trek ik me een kwartiertje terug en zo blijft mijn ‘productie’ mooi op peil. Aangezien ze nog altijd pertinent flesjes weigert, is haar melkinname daarmee wat langer verzekerd. En kan ik me het hoofd breken over de vraag hoelang ik er nog mee wil doorgaan. Ik had me zes maanden vooropgesteld om dan geleidelijk af te bouwen terwijl ik terug aan de slag ging. Maar aangezien dochterlief die plannen in de war stuurt, moet ik me flexibel opstellen en een nieuw plan uitdenken. Misschien haal ik het jaar wel. Maar wat daarna? Ik kan (wil) haar geen borstvoeding geven tot haar tienerjaren dus hoe krijg ik haar uiteindelijk toch aan de melkfles? De vreedzame en liefdevolle suggesties van mijn omgeving beper...

Stilaan kom ik terug in de werkroutine. Al heb ik nu nog het geluk dat mijn liefste meestal nog thuis is en dus de ochtendtaak op zich kan nemen om de kindjes naar school en de onthaalmoeder te krijgen. En das maar goed ook want voorlopig moet ik nog 100% werken en anders zou ik maar om half acht thuis komen. Doordat ik nu meestal vroeger kan beginnen, kan ik een trein vroeger nemen en ben ik dus om half zeven thuis. Dat vind ik al laat genoeg. Veel tijd om te bloggen is er dus niet meer want dan moet dochterlief eten, wil zoonlief wat aandacht, probeer ik zelf toch nog wat te eten en overloop ik de dagorde met mijn liefste. Op dit eigenste moment staat zoonlief bv. trappelend van ongeduld naast mij want hij wil zijn fles melk en die wil hij nog altijd op de schoot van zijn mama drinken. Kortom, tijd om af te sluiten ! Dorstige zwaai, Linneke

Mijn tweede werkdag zit er alweer op. Deze ijstijd maakt vooral de reistijd er niet leuker - en korter - op. Na amper twee dagen heb ik al het hele gamma treinmiserie aan den lijve mogen ondervinden: vertragingen zodat je moet spurten om toch nog je aansluiting te halen, overvolle treinen zodat je de hele rit in de koude middengang mag rechtstaan, geen communicatie dus je mag raden of/wanneer de trein zal komen ... Maar Brussel met de wagen is geen optie dus ik ploeter moedig verder. Laat ons hopen dat de dienstregeling van de treinen binnenkort weer wat zal ontdooien, samen met de perrons. En dan het werk zelf. Voorlopig heel veelbelovend. Leuke collega's die steeds klaarstaan met raad en daad, een menselijke baas die de herinnering aan mijn vorige baas ('commissaris Migraine') naar het rijk der nevelen verbant en de nodige faciliteiten. Grootste verandering: als Vlaams ministerieonderdeeltje geldt er een aparte 'clean desk'-politiek; we hebben geen vaste werkstek ...

Aangezien het de voorbije dagen en nachten vriest dat het kraakt, ligt ons plaatselijke Donkmeer er helemaal dichtgevroren bij. Sinds vrijdag wagen we er ons dus op. En zo kan zoonlief een nieuwe belevenis achter zijn naam schrijven: glijden op het ijs en lachen met zijn stuntelende ouders op schaatsen. Ter verdediging voer ik aan dat het al een dikke tien jaar geleden is dat we nog eens geschaatst hebben. Zo lang is het geleden dat het Donkmeer nog eens met een deftige ijslaag was bedekt. Dochterlief mag intussen toekijken vanuit de warme woning van haar oma en opa. Vandaag is het trouwens nieuwjaarsfeest bij hen dus ook vandaag zullen we nog eens met zoonlief het ijs opgaan terwijl zij binnen de schootjes van het vele bezoek mag opwarmen. We moeten er nu eenmaal volop van genieten zolang het duurt want volgend weekend kan het ijs alweer verleden tijd zijn. Jaja, ik begin alweer te denken in termen van weekend want ook ik mag vanaf nu weer worden gerekend tot het gewone werkvolk met d...

Volgens onze huisarts en de medische sites op het internet hebben we een lief, klein zeehondje in huis . Dochterlief houdt ons namelijk de voorbije nachten wakker met een urenlange blafhoest. Soms zelfs meerdere keren per nacht. Het verdict: valse kroep . Weinig tegen te doen, behalve de slaapkamer iets verwarmen (12 graden is toch iets te weinig blijkbaar) en vooral de luchtbevochtiger laten draaien. Gelukkig had ik er nog eentje staan uit Branco's horribele winter van 2005-2006. Vannacht viel de hoest gelukkig mee - dankzij de bionaire? - maar had ze zoveel last van haar verstopte neus dat ik amper een oog kon dichtdoen. Rond 4 uur heb ik even kunnen slapen tot 6 uur met twee kleine onderbrekingen om haar tutje te geven en toen is manlief gelukkig opgestaan met haar zodat ik toch nog een paar uurtjes kon slapen. Ik hou mijn hart vast voor maandag. Het doet me plots terugdenken aan mijn eerste maanden op mijn vorige werk. Toen was ik een permanente residente van het eiland Zombie...

2009. Alweer een nieuw jaar. Benieuwd wat de komende twaalf maanden ons zullen brengen ... 2008 heeft ons alvast veel blije (Lenca), onverwachte ('ontslag') en vernieuwende (nieuwe job) gebeurtenissen gebracht. Intussen tel ik de dagen - en stilaan de uren - totdat ik weer aan de slag mag. Ik kijk er enerzijds wel naar uit om mijn grijze massa nog eens aan het werk te zetten. Nu maar hopen dat de job en de nieuwe collega's aan mijn hoopvolle verwachting beantwoorden. In het begin zal het 's ochtends een evenwichtsoefening zijn om twee kinderen tijdig klaar en op hun bestemming te krijgen voordat ik zelf naar Dendermonde stuif om daar mijn trein te halen naar onze hoofdstad. Tegen die ochtendrush kijk ik wel een beetje op maar dat hoort er nu eenmaal bij. Toch zolang - zoals gisteren - onze kraslotjes nauwelijks een handvol eurocenten opleveren en ons lottoformulier slechts drie juiste cijfertjes telt ... Uiteraard wens ik ook jou een prachtjaar toe vol warme mensen, vre...