Afscheid ...

In mijn geboortedorp heeft zich vrijdagochtend een drama voltrokken waar de wereldpers sindsdien bol van staat : het onvoorstelbare drama in het kinderdagverblijf. Een gebeuren waar ik gewoon niet bij kan. Wat een agressie en haat moeten in iemand huizen om tot zoiets in staat te zijn. Ik zou willen begrijpen wat niet te begrijpen en zelfs maar te bevatten valt.

Toen ik het nieuws hoorde, moest ik - waarschijnlijk zoals elke mama en papa - de opwelling bedwingen om meteen naar mijn kinderen te snellen, me ervan te verzekeren dat ze OK waren en hen te bedelven onder mijn liefde. Ik was die avond dan ook maar wat blij hen terug te zien, met in het achterhoofd de gedachte aan al die ouders die hun kind niet meer of nog niet konden vastnemen.

Lenca was ziek dit weekend - rond de 39° koorts - maar terwijl ik haar koesterde en troostte, en de koorts probeerde te temperen, kon ik midden in mijn bezorgdheid om haar toch de gedachte niet van me afschudden hoeveel geluk wij hebben.

Veel ouders zullen hun kinderen deze ochtend met een dubbel gevoel naar school of de crèche/onthaalmoeder hebben gebracht. Vrijdag zijn we nog eens geconfronteerd met de wetenschap dat een gehaast afscheid soms de laatste herinnering aan iemand wordt. Helaas kunnen we wat ons het liefste is niet tegen alle kwaad en verdriet beschermen. En de confrontatie met die onmacht is de pijn van elke ouder.

Machteloze zwaai,

Linneke