Jeugdnostalgie ...

Aangezien het de voorbije dagen en nachten vriest dat het kraakt, ligt ons plaatselijke Donkmeer er helemaal dichtgevroren bij. Sinds vrijdag wagen we er ons dus op. En zo kan zoonlief een nieuwe belevenis achter zijn naam schrijven: glijden op het ijs en lachen met zijn stuntelende ouders op schaatsen. Ter verdediging voer ik aan dat het al een dikke tien jaar geleden is dat we nog eens geschaatst hebben. Zo lang is het geleden dat het Donkmeer nog eens met een deftige ijslaag was bedekt.

Dochterlief mag intussen toekijken vanuit de warme woning van haar oma en opa. Vandaag is het trouwens nieuwjaarsfeest bij hen dus ook vandaag zullen we nog eens met zoonlief het ijs opgaan terwijl zij binnen de schootjes van het vele bezoek mag opwarmen. We moeten er nu eenmaal volop van genieten zolang het duurt want volgend weekend kan het ijs alweer verleden tijd zijn. Jaja, ik begin alweer te denken in termen van weekend want ook ik mag vanaf nu weer worden gerekend tot het gewone werkvolk met dus een normale werkweek ... :-)

Het ijs zorgt wel voor een flinke portie jeugdnostalgie want dan denk ik automatisch terug aan de dolle fratsen en tienerlachsalvo's met mijn jeugdvriendin Tacha. We hebben onvoorstelbaar veel plezier gehad samen, op maar evengoed ook naast het ijs. Ik hoop dat mijn kinderen later ook zo'n (jeugd)vriendschap mogen kennen want de herinneringen hieraan toveren nog altijd een brede glimlach op mijn gezicht. Waarvoor dank, lieve Tatache!

IJzige zwaai,

Linneke