Werk aan de winkel ...
Mijn tweede werkdag zit er alweer op. Deze ijstijd maakt vooral de reistijd er niet leuker - en korter - op. Na amper twee dagen heb ik al het hele gamma treinmiserie aan den lijve mogen ondervinden: vertragingen zodat je moet spurten om toch nog je aansluiting te halen, overvolle treinen zodat je de hele rit in de koude middengang mag rechtstaan, geen communicatie dus je mag raden of/wanneer de trein zal komen ... Maar Brussel met de wagen is geen optie dus ik ploeter moedig verder. Laat ons hopen dat de dienstregeling van de treinen binnenkort weer wat zal ontdooien, samen met de perrons.
En dan het werk zelf. Voorlopig heel veelbelovend. Leuke collega's die steeds klaarstaan met raad en daad, een menselijke baas die de herinnering aan mijn vorige baas ('commissaris Migraine') naar het rijk der nevelen verbant en de nodige faciliteiten. Grootste verandering: als Vlaams ministerieonderdeeltje geldt er een aparte 'clean desk'-politiek; we hebben geen vaste werkstek maar een locker met laptop en een draagbare telefoon. 's Morgens is het uitkijken naar een vrij plekje op de werkvloer om in te pluggen met de laptop. Vandaar ook de draagbare telefoons, dan is iedereen steeds bereikbaar en hoef je niet voor elk wissewasje de hele verdieping af te struinen op zoek naar een bepaalde persoon. Voorlopig lijkt het nogal omstandig om telkens een plekje zoeken en je laptop te installeren en 's avonds alles weer op te bergen in de locker. Maar aangezien er nogal wat deeltijds werkenden zijn, zou dit een meer plaatseconomische manier van werken zijn.
Maar het leukste moment van de dag blijft toch mijn thuiskomst: zoonlief die zegt hoe hard hij me heeft gemist en dochterlief die vol vreugde trappelt met de beentjes als ze me ziet en even later verzaligd aan de borst hangt.
Vertraagde zwaai,
Linneke
En dan het werk zelf. Voorlopig heel veelbelovend. Leuke collega's die steeds klaarstaan met raad en daad, een menselijke baas die de herinnering aan mijn vorige baas ('commissaris Migraine') naar het rijk der nevelen verbant en de nodige faciliteiten. Grootste verandering: als Vlaams ministerieonderdeeltje geldt er een aparte 'clean desk'-politiek; we hebben geen vaste werkstek maar een locker met laptop en een draagbare telefoon. 's Morgens is het uitkijken naar een vrij plekje op de werkvloer om in te pluggen met de laptop. Vandaar ook de draagbare telefoons, dan is iedereen steeds bereikbaar en hoef je niet voor elk wissewasje de hele verdieping af te struinen op zoek naar een bepaalde persoon. Voorlopig lijkt het nogal omstandig om telkens een plekje zoeken en je laptop te installeren en 's avonds alles weer op te bergen in de locker. Maar aangezien er nogal wat deeltijds werkenden zijn, zou dit een meer plaatseconomische manier van werken zijn.
Maar het leukste moment van de dag blijft toch mijn thuiskomst: zoonlief die zegt hoe hard hij me heeft gemist en dochterlief die vol vreugde trappelt met de beentjes als ze me ziet en even later verzaligd aan de borst hangt.
Vertraagde zwaai,
Linneke
Reacties