De onbemande vrouw

Sinds kort las ik maandelijks een 'ladies' night' in met een stel vriendinnen. Het was dan ook zowat een jaar (!) geleden dat ik nog eens had genoten van een heuse meidenavond en ook dat was een uitzondering die de regel (' het sociale leven van het mamadier staat op een laag pitje' ) bevestigde. Shame on me, maar met een voltijdse job en twee kleine kinderen lijkt de puf me soms te ontbreken om nog extra actie te ondernemen, laat staan 's avonds ... Maar op een dag besloot Meter Dansschoen dus dat het huisjeszitten stilaan genoeg was geworden en sleurde me uit mijn hol om samen met Crien eerst een veggie hapje te eten en daarna een filmpje ('Remember Me') mee te pikken. En daarna sloten we de avond af met cocktails in de Pole Pole . En of ik ervan genoten heb! Het voorbije weekend bracht onze tweede vrouwendate en 'Sex and the City 2' . Een flinterdun verhaaltje, non-dialogen en vooral een politiek incorrecte en sociaal onvriendelijke schet

Sinds kort betrap ik zoonlief regelmatig op nachtelijk ronddwalen in het bovendeel van ons huis. Mijn oren staan ook in slaapstand heel gevoelig afgesteld dus als de lakens op de kinderbedden nog maar ritselen, ben ik al wakker. En dan hoor ik zacht geschuifel, het openduwen van onze slaapkamerdeuren ... Meestal gaat hij kort erna gewoon terug naar bed en weet hij er de volgende ochtend niets meer van ... Maar recent stond hij een hele tijd te dralen op de overloop. Ik stond dus maar op om te vragen wat er scheelde (nachtmerrie? te warm? hoog water? ...) maar hij reageerde heel nukkig op mijn vragen en ik kreeg enkel een snauw en gegrom als antwoord. Uiteindelijk liet hij zich probleemloos terug naar bed brengen en sliep hij weer verder ... Ik begin dus te vermoeden dat zoonlief slaapwandelt. Het hekje bovenaan de trap gaat vanaf nu alvast potdicht ...

Gisterochtend toog ik met een klein hartje naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse controle. Ik heb een myoom in de baarmoeder dat goed moet worden opgevolgd. Mooi op tijd schoof ik aan in de wachtzaal, gewapend met een boek want de wachttijden durven al eens oplopen. Intussen haalde ik herinneringen op aan mijn zwangerschappen en bevallingen, met al die mooie ronde buikjes rond mij. Geen vuiltje aan de lucht dus. Na een klein uur vond ik het stilaan toch verdacht lang duren, vooral omdat de gezichten in de wachtkamer intussen vlot wisselden en ik de enige leek die bleef zitten. Ik toog dus maar naar de verpleegpost om te informeren of ik niet vergeten was. Een ongeduldige verpleegster wuifde me weg: de dokter is bezig, wacht nog maar ... Met groeiend ongeduld zat ik dus weer in de wachtzaal. Mijn irritatie nam hand over hand toe want gezichten kwamen en gingen en mijn boek was stilaan uitgelezen. Ik raakte aan de praat met vrouwen die een afspraak hadden met mijn gyn om 10.40 uur e

Het leed van juffrouw Stipje is bijna geleden. Het kind heeft nog wel vlekjes maar er komen er geen meer bij. De eerste dagen leek het even zwaar te ontsporen toen de stipjes ook haar oren en lippen inpalmden maar uiteindelijk heeft ze slechts twee dagen echt last gehad. Verder vond ik de windpokken vooral een last voor het mama- en papadier die een tegenspartelend en ongelukkig kind met bijhorende blaasjes drie keer per dag moeten inwrijven en erover moeten waken dat er niet aan de blaasjes wordt gepulkt of gekrabd. Maar de ziekte op zich was eigenlijk niet zo erg - al zien ze er natuurlijk een maand lang niet uit met eerst vieze blaasjes en daarna nog viezere korstjes. Bij zoonlief zijn de korstjes nu nog volop aan het afvallen. Ik vermoed dat het nog een paar weken zal duren alvorens alle sporen bij hem zijn uitgewist. Maar hij stond dan ook danig vol. Al bij al, dat hebben we ook alweer achter de rug ...

Ouders die hun kindjes graag in aanraking brengen met de windpokken , kan ik alvast één adres aanraden de komende dagen: ons Bollewerkje. Dochterlief is nu ook in de ban van bolletjes en blaasjes. Eergisteren is 'het' gestart met een paar onschuldig ogende blaasjes op voorhoofd en in hals maar we wisten al uit ervaring dat het plots hard kan gaan. En inderdaad: sinds vandaag manifesteren de blaasjes zich steeds duidelijker. Zij zal de komende week/weken dan ook door het leven gaan met het koosnaampje 'Vlekkie'. Een vreemde ziekte trouwens want de blaasjes komen er gewoon bij terwijl je er op staat te kijken. Je ontsmet elk blaasje heel zorgvuldig en als je rond bent, mag je opnieuw beginnen want dan zijn er plots terug nieuwe blaasjes verschenen ... Zucht! De verschrikkelijke sneeuwman daarentegen begint zijn korstjesvel af te gooien. Aangezien hij het krabben niet steeds kon laten, zijn we benieuwd naar eventuele littekens. Ik zal alvast blij zijn als hij terug zij

Zoon- én dochterlief zijn officieel ingeschreven op school. Zoonlief zal 1 september het eerste leerjaar starten op zijn nieuwe school . En zo is hij bezig met zijn laatste weken kleuterschool ... Onvoorstelbaar gewoon hoe snel die drie jaren zijn gegaan. Ik herinner me nog zo goed zijn eerste schooldag . De spanning zal minstens zo groot zijn over een paar maanden. En dan begint het pas echt voor hem: lezen, schrijven, rekenen ... Ergens vind ik het wel jammer dat hij zal worden opgeslokt door de rat race van het leren en het moeten kunnen en kennen. Nu danst hij nog zorgeloos en argeloos door het leven, niets moet, alles mag. Of bijna toch. Ik vrees dat hij toch wel wat moeite zal hebben met de overgang want hij is een echte speelvogel dus geconcentreerd naar de juf luisteren, zal hem niet altijd even goed meevallen, laat staan bevallen. Ook dochterlief staat zowat aan de vooravond van haar schoolcarrière. Zij zou vanaf 10 januari 2011 van start kunnen gaan. Waarschijnlijk star

Twee kaarsjes heeft dochterlief zopas uitgeblazen ... Het plan om haar verjaardag op vrijdag uitgebreid te vieren met een familie-uitje naar zee, zoo of pretpark viel in het water door de Jeti die we sinds een week huisvesten . Zondag hebben we er dan maar een extra lap op gegeven. De volledige familie kwam afgezakt om een glas te heffen op haar tweede jaargang. Even leek het weer roet in het eten te zullen gooien maar na de koffie met taart klaarde het plots op en konden we allemaal naar buiten voor een gezellige barbecue. En ook zoonlief bleek stilaan weer de oude. Op energetisch vlak dan toch want met zijn uiterlijk kan hij nog steeds argeloze passanten flink de stuipen op het lijf jagen... Maar gisteren stond dochterlief in het spotlicht. En ze was erg in haar nopjes, rondparaderend in haar zomerjurkje met de nodige bling bling. Want dat is wel duidelijk, dochterlief is zoveel vrouwelijker en sierlijker dan haar mama. Ik ben absoluut niet bezig met juwelen, schmink, prada-schoe

Twee volle dagen leefde ik in de illusie dat zoonlief zonder veel erg door zijn windpokken zou fietsen. Maandag en dinsdag kon hij zelfs gewoon naar school en was hij even levendig (lees: wild) als anders. Woensdag keerde het tij plots, samen met een woeste explosie van stippen over zijn hele lijf en leden. Ik krijg al jeuk door enkel naar hem te kijken ... En nu ziet hij er werkelijk vreselijk uit. Ik denk niet dat er nog één vierkante centimeter op zijn lichaam is zonder bult, vlek of blaas. We smeren dan ook hele tubes over hem uit en bedekken hem van kop tot teen met honderden witte spatten van lotion en talk, terwijl hij intussen hete tranen vergiet. Echt zielig. Vannacht kon hij moeilijk slapen en hoorde ik hem soms zelfs snikken in zijn bedje. Mijn brekende moederhart telt de dagen af totdat het ergste leed voorbij is. Ondanks al die ellende beloofde hij me gisteravond toch nog ruiterlijk te zullen helpen mocht zijn zusje ook ziek worden. Dan zal hij als een trouwe assistent

Zoonlief prijkt deze dagen niet enkel met een bont en blauwe knie . Tijdens zijn schrobbeurt in bad, merkte ik dit weekend plots een paar merkwaardige blaasjes op. Aangezien de eerste kleuterklas op zijn school vorige week geteisterd werd door windpokken, wist ik meteen hoe laat het was ... Een paar dagen later is er geen twijfel meer mogelijk. De blaasjes verspreiden zich razendsnel. Gelukkig had ik mijn voorzorgen genomen en heb ik alles in huis: steriele gaasjes om de blaasjes met Cytelium te deppen (ontsmetten en uitdrogen). Daarna nog wat bepoederen met mentholtalk. Verder geef ik fenistil druppels tegen de jeuk. En dat is het. Meer kunnen we niet doen. Gelukkig heeft hij geen koorts en voelt hij zich niet ziek. Hij kan en mag dus gewoon naar school. Ik vermoed dat volgende week ook Lenca aan zet is. Hopelijk niet voor zondag want dan vieren we haar verjaardagsfeestje. Al zou dat ongetwijfeld kleurrijke foto's opleveren ...