Ik háát ziekenhuizen ...
Gisterochtend toog ik met een klein hartje naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse controle. Ik heb een myoom in de baarmoeder dat goed moet worden opgevolgd. Mooi op tijd schoof ik aan in de wachtzaal, gewapend met een boek want de wachttijden durven al eens oplopen. Intussen haalde ik herinneringen op aan mijn zwangerschappen en bevallingen, met al die mooie ronde buikjes rond mij. Geen vuiltje aan de lucht dus. Na een klein uur vond ik het stilaan toch verdacht lang duren, vooral omdat de gezichten in de wachtkamer intussen vlot wisselden en ik de enige leek die bleef zitten. Ik toog dus maar naar de verpleegpost om te informeren of ik niet vergeten was. Een ongeduldige verpleegster wuifde me weg: de dokter is bezig, wacht nog maar ...
Met groeiend ongeduld zat ik dus weer in de wachtzaal. Mijn irritatie nam hand over hand toe want gezichten kwamen en gingen en mijn boek was stilaan uitgelezen. Ik raakte aan de praat met vrouwen die een afspraak hadden met mijn gyn om 10.40 uur en 11.00 uur. Ze zuchtten eens diep toen ik vertelde dat ik al zat te wachten sinds 9.15 uur. Na 2 (!) uren wachten raapte ik toch nog eens mijn moed bij elkaar en ging opnieuw naar de verpleegpost. Daar zat een andere verpleegster die wel bereid was om even na te gaan wat er scheelde. Tijdens haar telefoontje met de assistente leek het wel alsof ze me gewoon vergeten waren maar dat wou ze niet bevestigen in het korte gesprek nadien met mij. Nu was het meteen aan mij, verzekerde ze me en ik ging braaf terug naar de wachtzaal ...
Vijf minuten later wordt plots de mevrouw binnengeroepen die een afspraak had om 10.40 uur ...
En toen voelde ik mijn emmer letterlijk overlopen. Ik had geen zin meer om nog maar eens op tafel te slaan om mijn beurt nogmaals op te eisen. Ik had geduld getoond, meermaals aangegeven dat de wachttijd toch wel bijzonder lang begon te worden maar ik kreeg geen informatie en al zeker geen consult. Woest ben ik dan ook vertrokken. Ik ben nog eens langsgegaan naar het afsprakenkantoor om daar mijn ongenoegen te uiten maar daar kreeg ik gewoon te horen dat ik mijn beklag maar bij de arts moest doen. Dan zou ik wel eerst een arts te zien moeten krijgen! Há ...
Ik begrijp werkelijk niet wat het nut is van een afsprakenkantoor als mensen urenlang in de wachtzaal moeten zitten zonder enige verklaring of de minste informatie. Er kan altijd een spoedgeval tussen komen maar op zijn minst word je als patiënt daarvan op de hoogte gebracht. Dan is het wachten ook niet fijn maar dan kan je daar wel begrip voor opbrengen. In dit geval had het evenwel niets te maken met een spoedgeval maar alles met een gebrekkige organisatie en lamentabele coördinatie. En dan behandelen ze je ook nog eens als een lastige klant.
In haar opdrachtverklaring staat: Het AZ Sint-Blasius staat voor medisch verantwoorde zorg toegankelijk voor iedereen met aandacht voor de noden en de beleving van elke patiënt ... Blablabla, daar was gisteren alvast bijzonder weinig van te merken.
Wedden dat ik over een paar weken wel een rekening in de bus krijg?
Met groeiend ongeduld zat ik dus weer in de wachtzaal. Mijn irritatie nam hand over hand toe want gezichten kwamen en gingen en mijn boek was stilaan uitgelezen. Ik raakte aan de praat met vrouwen die een afspraak hadden met mijn gyn om 10.40 uur en 11.00 uur. Ze zuchtten eens diep toen ik vertelde dat ik al zat te wachten sinds 9.15 uur. Na 2 (!) uren wachten raapte ik toch nog eens mijn moed bij elkaar en ging opnieuw naar de verpleegpost. Daar zat een andere verpleegster die wel bereid was om even na te gaan wat er scheelde. Tijdens haar telefoontje met de assistente leek het wel alsof ze me gewoon vergeten waren maar dat wou ze niet bevestigen in het korte gesprek nadien met mij. Nu was het meteen aan mij, verzekerde ze me en ik ging braaf terug naar de wachtzaal ...
Vijf minuten later wordt plots de mevrouw binnengeroepen die een afspraak had om 10.40 uur ...
En toen voelde ik mijn emmer letterlijk overlopen. Ik had geen zin meer om nog maar eens op tafel te slaan om mijn beurt nogmaals op te eisen. Ik had geduld getoond, meermaals aangegeven dat de wachttijd toch wel bijzonder lang begon te worden maar ik kreeg geen informatie en al zeker geen consult. Woest ben ik dan ook vertrokken. Ik ben nog eens langsgegaan naar het afsprakenkantoor om daar mijn ongenoegen te uiten maar daar kreeg ik gewoon te horen dat ik mijn beklag maar bij de arts moest doen. Dan zou ik wel eerst een arts te zien moeten krijgen! Há ...
Ik begrijp werkelijk niet wat het nut is van een afsprakenkantoor als mensen urenlang in de wachtzaal moeten zitten zonder enige verklaring of de minste informatie. Er kan altijd een spoedgeval tussen komen maar op zijn minst word je als patiënt daarvan op de hoogte gebracht. Dan is het wachten ook niet fijn maar dan kan je daar wel begrip voor opbrengen. In dit geval had het evenwel niets te maken met een spoedgeval maar alles met een gebrekkige organisatie en lamentabele coördinatie. En dan behandelen ze je ook nog eens als een lastige klant.
In haar opdrachtverklaring staat: Het AZ Sint-Blasius staat voor medisch verantwoorde zorg toegankelijk voor iedereen met aandacht voor de noden en de beleving van elke patiënt ... Blablabla, daar was gisteren alvast bijzonder weinig van te merken.
Wedden dat ik over een paar weken wel een rekening in de bus krijg?
Reacties