De onbemande vrouw

Vanmorgen om iets voor 6 stond zoonlief klaar om aan de dag te beginnen: zijn zevende verjaardag! Onder lichte dwang slaagde ik erin hem toch nog een uurtje in bed te krijgen. Iets over 7 kwam hij opnieuw de slaapkamer binnen met zijn eerste verjaardagscadeau in de hand: een tand die net dan was uitgevallen. Hij doet er eeuwen over om te wisselen maar nu begint er toch schot in de zaak te komen. De schietgaten in zijn mond vermenigvuldigen zich stilaan ... En dit is ook nog eens de eerste tand die hij kon recupereren (geen idee waar al die andere naartoe zijn) dus ik heb alvast een klein potje bovengehaald om deze te bewaren. Trots dat hij was! En toen begon het pas. De woonkamer was helemaal versierd met ballonnen en slingers, een zelfgemaakte tekening van mij en een geschreven verjaardagswens van mijn liefste. De uitnodigingen voor zijn klasfeestje lagen klaar om uit te delen op school. Een paar mensen waren de poststaking te vlug af door zijn kaartje vlug genoeg te posten zodat ze

Dag 5: you have to run your own race Een belangrijke denkoefening want te vaak laat ik me leiden door verwachtingen van anderen. En dat creëert soms onnodige stress. Een mooi voornemen voor 2012 dus: soms eens iets doen waar enkel ikzelf bij gebaat ben, waar ik behoefte aan heb – zonder dat eeuwige schuldgevoel naar kinderen, partner, werk. Ik zal dus werk moeten maken van zo’n ‘ik’-dagje. Een massage in een welness, een strandwandeling ... * geniet al in gedachten * Dag 6: never look back Mensen, situaties, gevoelens en gedachten moeilijk kunnen loslaten, betekent dat je rugzakje steeds zwaarder wordt. Dat is iets dat ik door schade en schande grotendeels heb afgeleerd. Spijt over gemiste kansen heb ik alvast niet want wat ik wou proberen, heb ik meestal gewoon gedaan. En spijt over mislukkingen heb ik eigenlijk ook niet, omdat ik zie dat elke mislukking minstens tot een inzicht heeft geleid en soms zelfs ronduit tot een verbetering. Dag 7: smile! Ik merk dat ik dat bijzonde

Het voorbije weekend was ik aan het koken terwijl dochterlief zich in stilte bezighield in de woonkamer. Uit ervaring had ik beter moeten weten want als een kind langer dan 1 minuut stil is terwijl je er niet bij bent, moet je meteen gaan kijken – dan is het zonder twijfel viltstiften aan het leegschrijven op je muren of je plantenspuit aan het leegspuiten op je behangpapier. Dat leerde ik toch al van zoonlief ... “Kijk eens mama!”, klonk het plots en een witbeschilderd wasbeergezichtje kwam de keuken binnengewandeld. Dochterlief had een tube verzorgingscrème gevonden en met gulle hand de crème in een dikke laag over haar gezicht en haren uitgesmeerd. Zich van geen kwaad bewust kwam ze fier het resultaat tonen. Tja, als mama elke ochtend een likje dagcrème op het gezicht smeert, mag zij dat toch ook? Ik zal haar het begrip ‘een likje’ wel eens wat beter moeten uitleggen, vermoed ik. De crème liet zich gelukkig makkelijk van het gezicht en de handen poetsen. De haren waren een andere

Dag 2. Sta een paar keer bewust stil bij wat je doet . Een moeilijke want ik merk dat ik toch veel op automatische piloot reageer in bepaalde situaties. Zoals toen zoonlief geen zin bleek te hebben in huiswerk en onze standaarddiscussie zich ontvouwde ... Of toen zoon- en dochterlief elkaar in de haren vlogen en ik me traditiegetrouw in het strijdgewoel gooide ... Misschien is bewustwording al een eerste stap? Dag 3. Blijf kalm en doorbreek patronen. Sluit een beetje aan bij het verhaal van gisteren. Kalmte bewaren is toch wel een moeilijke oefening voor de stresskip die ik ben. Ik loop nogal snel te foeteren. En als ik me dan bezig hoor tegen zoonlief (schrijf eens wat netter, denk toch eens na voordat je iets invult ...), denk ik vaak terug aan mijn eigen kindertijd. Ik was zelf een vreselijke sloddervos en dreef mijn moeder tot wanhoop met mijn hanepoten. Een patroon over de generaties heen dus ... Als dat geen uitdaging is! Dag 4. Wees creatief. De opdracht voor vandaag:

Het is populair dezer dagen: regelmatig een kwakje Latijn door de conversatie roeren ... Vandaar deze Latijnse aftrap van mijn 100-dagen-plan: luctor et emergo - ik worstel maar kom boven ! Dat vat zo'n beetje het voorbije jaar voor me samen dus leek me de ideale start van mijn mini-projectje.

Over iets meer dan 100 dagen rond ik de kaap van 40 ... Het voorbije jaar was niet zo makkelijk voor me, vooral mentaal dan. Zonder enige aanleiding verloor ik plots een heel stuk van mijn aangeboren optimisme en vertrouwen. Terwijl ik er tot dan heilig van overtuigd was dat ik onoverwinnelijk was en dat alles dat misging, uiteindelijk wel weer goed zou komen, ging die zekerheid plots aan het wankelen. En dat maakte me heel onzeker en prikkelbaar, ik was een cruciaal fundament in mezelf verloren. Soms werd alles me plots te veel. Mijn werk, terwijl ik dat zo graag doe. Mijn kinderen, terwijl ik de grond onder hun voeten aanbid. En boven alles: mezelf. Dan had ik ongelofelijke zin om gewoon een bus op te stappen naar het andere eind van de wereld om aan alles te ontkomen. Gelukkig besefte ik maar al te goed dat er aan mezelf geen ontsnappen mogelijk was en dat ik mijn demonen onder ogen moest zien, want die demonen zouden me aan de andere kant van de wereld gewoon staan opwachten. I

Zoonlief heeft zijn proefles kinderyoga achter de rug en het is hem prima bevallen. Hij was er samen met een leeftijdsgenootje en het klikte goed tussen die twee. Ik hoorde hen toch regelmatig lachen, luidruchtig rondbonzen en dierengeluiden nabootsen, afgewisseld met stille momenten. Heel wat meer op kindermaat dus dan de sessie mindfulness. Ik zat in de wachtkamer soms zelf stilletjes te lachen toen ik hen bezig hoorde. Zoonlief heeft er alvast zin in om na Nieuwjaar met een volledige lessenreeks te starten. Dat wordt even puzzelen want de lessen zijn op woensdagnamiddag en als fulltime werkende moeder is dat dus niet evident. Maar ik vind het belangrijk voor hem dit te volgen dus daar passen we wel nog een mouw aan.

Vorige week volgde zoonlief een proefsessie mindfulness voor kinderen. De lesgeefster beloofde een afwisselende sessie met concentratie-, bewegings- en ademhalingsoefeningen dus dat leek me het proberen waard. Zelf vond ik de sessie alvast heel leerrijk: zo zag ik op de eerste rij wat het concentratieprobleem van zoonlief precies inhoudt. Stilzitten hield hij nog geen minuut vol. Terwijl ze hem iets vertelde, begon hij me zonder enige aanleiding iets over school te vertellen waardoor hij uiteraard niet hoorde wat de vrouw hem had gevraagd ... Voor een kind – zeker een springkonijn als zoonlief - vond ik de sessie nogal passief. De oefeningen gingen vooral over het benoemen van emoties en het stilstaan bij de ademhaling. Zoonlief was dan ook niet wild enthousiast na afloop. Zelf denk ik ook dat zoonlief nood heeft aan iets meer actie, zodat hij een extra uitlaatklep heeft voor zijn overtollige energie. Staan nog op het lijstje: kinderyoga (woensdag) en tai chi (zondag). En als hij d

Mijn haren zijn reeds jarenlang een bron van frustratie. Vroeger was ik de trotse eigenares van een dikke bos golvend haar. Het moederschap bracht veel – vooral teveel kilo’s – maar kostte toch ook wel wat – namelijk bergen haar. Het resultaat: flets, dun haar dat met pakken blijft uitvallen. Soms verbaast het me zelfs dat ik nog haren heb ... Ook kapsters die me voorgeschoteld krijgen, zitten soms met de handen in het haar (woehaha). Ik eindig meestal met een fel opgeknipt kapsel waar driftig mousse, gel en lak in wordt gespoten en gewreven zodat ik toch een paar uren met de illusie van dik gezond haar door het leven stap. Maar dan komt het: de eerste wasbeurt thuis. Ik ben geen stijltangdiva of brushkoningin dus meestal stap ik uit de douche, maak mijn haren handdoekdroog en laat de rest over aan de wind: stijl ‘wash and go’ zeg maar. Resultaat: tsjipkeshaar zoals ze dat zeggen bij ons – lees: het uitzicht van een ragebol na een orkaandoortocht ... Een paar weken geleden was ik d