Drie dagen verder ...
Dag 5: you have to run your own race
Een belangrijke denkoefening want te vaak laat ik me leiden door verwachtingen van anderen. En dat creëert soms onnodige stress. Een mooi voornemen voor 2012 dus: soms eens iets doen waar enkel ikzelf bij gebaat ben, waar ik behoefte aan heb – zonder dat eeuwige schuldgevoel naar kinderen, partner, werk. Ik zal dus werk moeten maken van zo’n ‘ik’-dagje. Een massage in een welness, een strandwandeling ... *geniet al in gedachten*
Dag 6: never look back
Mensen, situaties, gevoelens en gedachten moeilijk kunnen loslaten, betekent dat je rugzakje steeds zwaarder wordt. Dat is iets dat ik door schade en schande grotendeels heb afgeleerd. Spijt over gemiste kansen heb ik alvast niet want wat ik wou proberen, heb ik meestal gewoon gedaan. En spijt over mislukkingen heb ik eigenlijk ook niet, omdat ik zie dat elke mislukking minstens tot een inzicht heeft geleid en soms zelfs ronduit tot een verbetering.
Dag 7: smile!
Ik merk dat ik dat bijzonder weinig doe, dat ik omringd word door bijna enkel ernstige zaken en gezichten. Terwijl een lach of vleugje humor net zorgt voor wat meer (zelf)relativering. Moet ik dus dringend werk van maken. Minstens één keer per dag eens voluit lachen. Vraagt waarschijnlijk een andere bril om naar zaken te kijken want meestal ben ik nogal een zwartkijker en verval ik heel snel in gefoeter en gemopper. Gelukkig heb ik thuis een (vr)olijk tweetal rondhuppelen als lichtend voorbeeld, die schuddebuiken en schaterlachen erop los.
Een belangrijke denkoefening want te vaak laat ik me leiden door verwachtingen van anderen. En dat creëert soms onnodige stress. Een mooi voornemen voor 2012 dus: soms eens iets doen waar enkel ikzelf bij gebaat ben, waar ik behoefte aan heb – zonder dat eeuwige schuldgevoel naar kinderen, partner, werk. Ik zal dus werk moeten maken van zo’n ‘ik’-dagje. Een massage in een welness, een strandwandeling ... *geniet al in gedachten*
Dag 6: never look back
Mensen, situaties, gevoelens en gedachten moeilijk kunnen loslaten, betekent dat je rugzakje steeds zwaarder wordt. Dat is iets dat ik door schade en schande grotendeels heb afgeleerd. Spijt over gemiste kansen heb ik alvast niet want wat ik wou proberen, heb ik meestal gewoon gedaan. En spijt over mislukkingen heb ik eigenlijk ook niet, omdat ik zie dat elke mislukking minstens tot een inzicht heeft geleid en soms zelfs ronduit tot een verbetering.
Dag 7: smile!
Ik merk dat ik dat bijzonder weinig doe, dat ik omringd word door bijna enkel ernstige zaken en gezichten. Terwijl een lach of vleugje humor net zorgt voor wat meer (zelf)relativering. Moet ik dus dringend werk van maken. Minstens één keer per dag eens voluit lachen. Vraagt waarschijnlijk een andere bril om naar zaken te kijken want meestal ben ik nogal een zwartkijker en verval ik heel snel in gefoeter en gemopper. Gelukkig heb ik thuis een (vr)olijk tweetal rondhuppelen als lichtend voorbeeld, die schuddebuiken en schaterlachen erop los.
Reacties