100 dagen plan ...
Over iets meer dan 100 dagen rond ik de kaap van 40 ...
Het voorbije jaar was niet zo makkelijk voor me, vooral mentaal dan. Zonder enige aanleiding verloor ik plots een heel stuk van mijn aangeboren optimisme en vertrouwen. Terwijl ik er tot dan heilig van overtuigd was dat ik onoverwinnelijk was en dat alles dat misging, uiteindelijk wel weer goed zou komen, ging die zekerheid plots aan het wankelen. En dat maakte me heel onzeker en prikkelbaar, ik was een cruciaal fundament in mezelf verloren.
Soms werd alles me plots te veel. Mijn werk, terwijl ik dat zo graag doe. Mijn kinderen, terwijl ik de grond onder hun voeten aanbid. En boven alles: mezelf. Dan had ik ongelofelijke zin om gewoon een bus op te stappen naar het andere eind van de wereld om aan alles te ontkomen. Gelukkig besefte ik maar al te goed dat er aan mezelf geen ontsnappen mogelijk was en dat ik mijn demonen onder ogen moest zien, want die demonen zouden me aan de andere kant van de wereld gewoon staan opwachten. Ik bleef dus. Maar er ging zoveel energie naar die worsteling in mezelf, dat er soms maar bar weinig over was voor mijn gezin en mijn vrienden. Zodat ik er ook nog een fenomenaal schuldgevoel bovenop kreeg. Ik voelde me mentaal zwaar – als typische emo-eter kreeg dat helaas ook een fysieke vertaling.
Stilaan krijg ik iets van mijn mentale veerkracht terug. Dat fundamentele vertrouwen in het leven is nog niet hersteld – misschien komt het nooit meer terug – maar die diepdonkere wanhoop in mijn binnenste en die bijna onweerstaanbare vluchtdrang zijn gelukkig verminderd. Ik heb me dan ook voorgenomen dat ik iets constructief wil doen met die laatste 100 dagen als 30-er.
Vanaf morgen neem ik elke dag een ander motto waar ik die dag dan over zal reflecteren en nadenken, en dat ik vooral zal proberen toepassen. Wijze levenslessen die iedereen zou moeten kennen. Een paar rake schoppen onder mijn kont zodat mijn natuurlijke veerkracht weer vanzelf boven komt drijven. :-)
Wat is jouw levensmotto? Misschien is het voer voor een dagje in mijn 100-dagen-plan ...
Het voorbije jaar was niet zo makkelijk voor me, vooral mentaal dan. Zonder enige aanleiding verloor ik plots een heel stuk van mijn aangeboren optimisme en vertrouwen. Terwijl ik er tot dan heilig van overtuigd was dat ik onoverwinnelijk was en dat alles dat misging, uiteindelijk wel weer goed zou komen, ging die zekerheid plots aan het wankelen. En dat maakte me heel onzeker en prikkelbaar, ik was een cruciaal fundament in mezelf verloren.
Soms werd alles me plots te veel. Mijn werk, terwijl ik dat zo graag doe. Mijn kinderen, terwijl ik de grond onder hun voeten aanbid. En boven alles: mezelf. Dan had ik ongelofelijke zin om gewoon een bus op te stappen naar het andere eind van de wereld om aan alles te ontkomen. Gelukkig besefte ik maar al te goed dat er aan mezelf geen ontsnappen mogelijk was en dat ik mijn demonen onder ogen moest zien, want die demonen zouden me aan de andere kant van de wereld gewoon staan opwachten. Ik bleef dus. Maar er ging zoveel energie naar die worsteling in mezelf, dat er soms maar bar weinig over was voor mijn gezin en mijn vrienden. Zodat ik er ook nog een fenomenaal schuldgevoel bovenop kreeg. Ik voelde me mentaal zwaar – als typische emo-eter kreeg dat helaas ook een fysieke vertaling.
Stilaan krijg ik iets van mijn mentale veerkracht terug. Dat fundamentele vertrouwen in het leven is nog niet hersteld – misschien komt het nooit meer terug – maar die diepdonkere wanhoop in mijn binnenste en die bijna onweerstaanbare vluchtdrang zijn gelukkig verminderd. Ik heb me dan ook voorgenomen dat ik iets constructief wil doen met die laatste 100 dagen als 30-er.
Vanaf morgen neem ik elke dag een ander motto waar ik die dag dan over zal reflecteren en nadenken, en dat ik vooral zal proberen toepassen. Wijze levenslessen die iedereen zou moeten kennen. Een paar rake schoppen onder mijn kont zodat mijn natuurlijke veerkracht weer vanzelf boven komt drijven. :-)
Wat is jouw levensmotto? Misschien is het voer voor een dagje in mijn 100-dagen-plan ...
Reacties