Dagcrème ...

Het voorbije weekend was ik aan het koken terwijl dochterlief zich in stilte bezighield in de woonkamer. Uit ervaring had ik beter moeten weten want als een kind langer dan 1 minuut stil is terwijl je er niet bij bent, moet je meteen gaan kijken – dan is het zonder twijfel viltstiften aan het leegschrijven op je muren of je plantenspuit aan het leegspuiten op je behangpapier. Dat leerde ik toch al van zoonlief ...

“Kijk eens mama!”, klonk het plots en een witbeschilderd wasbeergezichtje kwam de keuken binnengewandeld. Dochterlief had een tube verzorgingscrème gevonden en met gulle hand de crème in een dikke laag over haar gezicht en haren uitgesmeerd. Zich van geen kwaad bewust kwam ze fier het resultaat tonen. Tja, als mama elke ochtend een likje dagcrème op het gezicht smeert, mag zij dat toch ook? Ik zal haar het begrip ‘een likje’ wel eens wat beter moeten uitleggen, vermoed ik.

De crème liet zich gelukkig makkelijk van het gezicht en de handen poetsen. De haren waren een andere zaak. Zelfs na een duchtige wasbeurt bleef er nog een glibberig crèmespoor achter. Ik ga er maar van uit dat een verzorgingsmasker voor het haar geen kwaad kan. En voor rimpels hoeft ze de eerste decennia ook al niet meer te vrezen ...