De onbemande vrouw

Mijn liefste sloop maandagavond nog eens ons stekje uit en daar was ik niet rouwig om. Niet dat ik hem plots liever zie gaan dan komen, maar het was ‘ De Vloek van Osama’ op Canvas - ook te volgen via Facebook en Twitter trouwens - en ik ben zwaar fan. Helaas als enige in ons Bollewerkje. Vooral deze aflevering was goed voor heel wat nostalgie. Afghanistan leek nog heel erg op het Afghanistan dat ik 10 jaar geleden bezocht voor AZG . Stoffig, arm, ruw en indrukwekkend. Zowel het land als de bevolking. Enkel de atmosfeer is er duidelijk op achteruit gegaan want toen waren de Afghanen vooral euforisch na het vertrek van de Taliban. Daar is nu niet zoveel meer van te merken. En de toekomst ziet er niet veel beter uit, vooral niet voor wie vrouw is … En dan Jemen, het is intussen al zeker 11 jaar geleden dat ik er nog was als backpacker. Ik herkende het meteen: de unieke torenhuizen, de qatkauwende bevolking en die mooie natuur met daartussen plastic zakjes en ander afval … Beide land

Als troost omdat de najaarsvakantie met dochterlief en meter Dansschoen niet doorgaat, worden we sinds kort vergast op een heerlijke nazomer. En die zou naar verluidt nog even blijven duren, tot en met volgend weekend zelfs … De zomerkleren van de kinderen had ik dus iets te snel opgeborgen maar die haal ik met veel plezier terug van de hoogste kastplank. En deugd dat het doet!

Gisteren zag het er even naar uit dat ik mijn zoektocht naar een slaapplaats zou moeten uitbreiden met dochterlief. Zij oordeelde vorige nacht om 2.30u dat ze genoeg geslapen had. Het heeft toch wel een tweetal uren geduurd voordat we haar ervan konden overtuigen dat het toch werkelijk nog nacht was en ze beter nog een tukje deed ... Gisteravond heb ik hen allebei met de nodige dreigementen in bed gestopt en oef, ze sliepen allebei door. Zelf werd ik wel wakker om 3u, 4u en 5u. Half verwachtend dat ik even later blote voetjes over de vloer zou horen trippelen en een warrig hoofdje om de hoek zou komen piepen. Maar neen, ze sliepen en bleven slapen ... Nu weer zelf leren doorslapen ...

Wat : slaapplaats voor zoonlief. Duur : tot hij doorslaapt. Reden : urenlang nachtelijk dwaalspoor met een onuitputtelijk palet aan verklaringen: even plassen, even drinken, ik hoor iets, bestaan spoken, is het nog nacht … En uiteraard niets in stilte want meneer wil getuigen. Hij was vanmorgen op zijn beurt getuige van een buitensporig slechtgezinde mama bij wie de stoom zowat uit de oren kwam. Helaas bestaan er geen kinderhotels waar ik hem even kan parkeren. Een internaat vind ik nogal drastisch ineens. Hij mag onzelieveheer dus op zijn blote knietjes danken dat ik zo’n woessie ben die niet te hard wil schudden aan zijn veilige nestje want ik word soms zowat gek van die gebroken nachten ...

Braaf hield ik de voorbije zes maanden mijn treinperikelen bij op het beruchte ‘NMBS-compensatieformulier voor veelvuldige vertragingen’. In totaal was dat goed voor  bijna 2 000 minuten extra treinleed - 28 ritten met meer dan 30 minuten vertraging en 26 ritten met meer dan 15 minuten vertraging. Omgerekend betekent dat 34 uren – een werkweek in mijn geval – vertraging op een half jaar. Het antwoord kwam snel: 52,5 euro in mijn elektronische portefeuille – waarmee ik nu treintickets mag kopen … Ik denk nochtans dat al die vertragingen mijn werkgever heel wat meer kosten. En zelf heb ik ook al veel meer uitgegeven aan koffies en warme choco’s om de tijd te doden bij het wachten op een volgende aansluiting. Misschien moet eens worden nagedacht over een compensatie waar werkgever en werknemer echt iets aan hebben, en dat de NMBS werkelijk pijn doet want dit is gewoon een lachertje …

Zoonlief kampt al een week met koorts en een hardnekkige hoest. Ik liet hem toch maar naar school gaan want hij voelde zich niet echt ziek en 's ochtends bleef de koorts beperkt tot 37,5 °C. Maar aangezien zelfs het weekend niet voor beterschap zorgde en de koorts stilaan piekte tot 38,7 °C besloot ik gisteren toch maar eens naar de dokter te gaan. Het verdict klonk alvast heel typisch voor zoonlief: een atypische kiem ... Hij moet nu een paar dagen antibiotica nemen. Ook zonder zou hij de kiem wel kunnen overwinnen maar dan zou hij toch wel een paar maanden kampen met koorts en hoestbuien. Dat wou ik hem (en onze nachtrust) niet aandoen. Een korte antibioticaduur dan maar. De koorts zou morgen al verleden tijd moeten zijn, de hoest zal nog een paar weken voortduren. Hoe slaagt dat kind er toch altijd in om de meest vreemde ziektes op te lopen? Bonus: uiteraard is het besmettelijk ...

Maar liefst drie maanden heeft ze erop moeten wachten, dochterlief ... Maar het voorbije weekend was het dan zover: haar verjaardagsfeestje. Om die onvergeeflijke vertraging toch een beetje goed te maken, hebben we dan ook gezorgd voor een versie met de nodige toeters en bellen ... De ingrediënten: - ettelijke liters sangria, cava en wijn (kwestie van meteen in de stemming te komen, en te blijven); - een hopla-verjaardagstaart (die niet vlug genoeg kon worden aangesneden voor het feestvarkentje); - een uitgebreide barbecue (we lieten ons niet uit het lood slaan door een weerspannige barbecue); - goedgeluimd en veelkoppig bezoek (alle tafels en stoelen van ons Bollewerkje waren ingepalmd) en dat alles tijdens de – voorlopig – laatste warme dag van het jaar – het was het wachten dus meer dan waard. De dreigende onweersvoorspellingen bleven uit en we konden tot ’s avonds laat buiten op het terras genieten. Zo zou het steeds moeten zijn ...

Zoon- en dochterlief trokken gisteren samen met 1.199.998 andere kinderen terug naar school. De dag ervoor nam dochterlief afscheid van haar moeke Bea na 2,5 jaar goede zorgen. Al is ze er zelf niet zo van overtuigd dat ze nu echt klaar is voor de kleuterschool ... Zoonlief daarentegen zag het heel erg zitten en keek er vooral naar uit om zijn ‘oude’ vriendjes terug te zien. Volgens hem zou ook de juf heel erg blij zijn om hem terug te zien. Dat valt volgens mij nog af te wachten … Ik kijk al uit naar het eerste oudercontact. :-) Dochterlief hield zich heel flink totdat ik me één stap verwijderde om haar broer nog een hart onder de riem te steken. Toen zette ze alsnog de speelplaats onder water … De juffen probeerden troost te bieden dus ik maakte me vlug uit de voeten – bij kleintjes drogen de traantjes meestal vlug zodra de ouderlijke zwakke schakels zijn verdwenen. ’s Avonds bleek het al bij al goed verlopen te zijn, al houdt dochterlief zich nogal afzijdig. Over Branco wist d