De Vloek van Osama
Mijn liefste sloop maandagavond nog eens ons stekje uit en daar was ik niet rouwig om. Niet dat ik hem plots liever zie gaan dan komen, maar het was ‘De Vloek van Osama’ op Canvas - ook te volgen via Facebook en Twitter trouwens - en ik ben zwaar fan. Helaas als enige in ons Bollewerkje.
Vooral deze aflevering was goed voor heel wat nostalgie. Afghanistan leek nog heel erg op het Afghanistan dat ik 10 jaar geleden bezocht voor AZG. Stoffig, arm, ruw en indrukwekkend. Zowel het land als de bevolking. Enkel de atmosfeer is er duidelijk op achteruit gegaan want toen waren de Afghanen vooral euforisch na het vertrek van de Taliban. Daar is nu niet zoveel meer van te merken. En de toekomst ziet er niet veel beter uit, vooral niet voor wie vrouw is … En dan Jemen, het is intussen al zeker 11 jaar geleden dat ik er nog was als backpacker. Ik herkende het meteen: de unieke torenhuizen, de qatkauwende bevolking en die mooie natuur met daartussen plastic zakjes en ander afval …
Beide landen zijn me steeds bijgebleven, vooral door de onmiskenbare schoonheid temidden alle ruwte, de onvoorstelbaar gastvrije bevolking, hun fenomenale veerkracht en grote trots. Die mensen zijn er gelukkig nog steeds, getuige de documentaire, maar veel meer reden tot vreugde zag ik helaas niet … Volgende week de laatste aflevering.
Vooral deze aflevering was goed voor heel wat nostalgie. Afghanistan leek nog heel erg op het Afghanistan dat ik 10 jaar geleden bezocht voor AZG. Stoffig, arm, ruw en indrukwekkend. Zowel het land als de bevolking. Enkel de atmosfeer is er duidelijk op achteruit gegaan want toen waren de Afghanen vooral euforisch na het vertrek van de Taliban. Daar is nu niet zoveel meer van te merken. En de toekomst ziet er niet veel beter uit, vooral niet voor wie vrouw is … En dan Jemen, het is intussen al zeker 11 jaar geleden dat ik er nog was als backpacker. Ik herkende het meteen: de unieke torenhuizen, de qatkauwende bevolking en die mooie natuur met daartussen plastic zakjes en ander afval …
Beide landen zijn me steeds bijgebleven, vooral door de onmiskenbare schoonheid temidden alle ruwte, de onvoorstelbaar gastvrije bevolking, hun fenomenale veerkracht en grote trots. Die mensen zijn er gelukkig nog steeds, getuige de documentaire, maar veel meer reden tot vreugde zag ik helaas niet … Volgende week de laatste aflevering.
Reacties