De onbemande vrouw

Vroeger had ik 0,0 interesse voor kinderen. Babysitten, flesjes geven, luiers verversen … Brrr, niets voor mij! Baby’s, peuters en kleuters – ik vond het maar vreemde en zelfs angstwekkende wezens, dus liep ik er liever met een grote boog omheen. Ik had dan ook geen idee wat voor moeder ik zou worden – wat ik wel had, waren twijfels en schrik. Ik was ervan overtuigd dat ik een snertmoeder zou worden en dat mijn kind enkel (en terecht) oog zou hebben voor zijn/haar papa. Mijn liefste heeft namelijk nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij gek is op kinderen én heeft ook nog eens supertalent om met het kleine grut om te gaan. Toen zoonlief werd geboren, bleek het gelukkig allemaal mee te vallen. Op één of andere manier slaagde ik erin om hem in leven en zelfs gelukkig te houden. Om iedereen, hem én mezelf op kop, te bewijzen dat ik toch geen snertmoeder was, probeerde ik zo goed mogelijk het hoofd te bieden aan 3 jaar gebroken nachten, 1 jaar sukkelen van de ene kinderinfectie in...

Nog een goeie week en de schoolvakantie is voorbij. Zoonlief maakt zich klaar voor het tweede leerjaar (maak je borst maar nat, juf Veerle!) en dochterlief start opnieuw in het eerste kleuterklasje met een nieuwe juf. Bij deze tweede start lijkt ze alvast klaar voor school, enkel rond de pamper hebben we een aanslepend meningsverschil. Ze gaat namelijk heel flink naar het toilet en houdt het zelfs 's nachts grotendeels droog - maar bij ‘de grote boodschap’ vraagt ze nog altijd om een pamper. Weigeren heeft weinig zin want dan houdt ze zich zolang in dat haar darmen in een knoop draaien en het kind zwaar geconstipeerd onze nachtrust aan diggelen huilt. Ik veronderstel dat ze over 10 jaar wel spontaan de pamper afzweert? Haar schoolstart laat me steeds spontaan denken aan een 'goude ouwe' van Abba ...   Die is daarna nog eens vakkundig afgestoft door Meryl Streep in de film Mama Mia. Ja, ik ben een softie waar de melancholie vanaf druipt ...

In mijn zoektocht naar antwoorden op mijn innerlijke kruistocht, kom ik soms mooie dingen tegen. De Japanse levensfilosofie Wabi Sabi bijvoorbeeld - die draait rond de aanvaarding van verandering, verval en eindigheid en rond leven in het moment. Met soms wijze spreuken waar ik een kern van waarheid in voel, maar die de weg naar mijn ziel nog niet hebben gevonden. Niets is perfect. Niets is compleet. Niets is eeuwig. Ik heb het gevoel dat ik momenteel veel kruimels vind die ik allemaal in een mandje verzamel. Hopelijk zit er ooit eens een steentje bij dat helemaal tot de bodem van mijn ziel valt en daar iets in beweging zet want voorlopig heb ik nog altijd mijn buik vol van mezelf. En geen klein beetje ...

Vanavond vieren we een beetje feest in ons Bollewerkje want mijn liefste en ik houden intussen al acht jaar stand bij mekaar … Jawel, wie had dat ooit gedacht! De passie spat misschien niet meer zo van ons af en de vlindertjes fladderen niet meer zo hard als in het begin - maar ik ben nog altijd heel erg blij met hem. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen, op hem kan bouwen. Ik deel een leven, een huis en een stel kindjes met een no nonsense man met gouden hart en oprecht karakter. Geen woorden wikken of wegen, geen krampachtige toestanden om de lieve vrede te bewaren. We kunnen en mogen onszelf zijn zonder daarop te worden afgerekend. Niet elke dag start of eindigt met toeters en bellen, maar een kabbelend riviertje is nu eenmaal iets stabieler en rustgevender dan een wildwaterval. Hopelijk blijft ons bootje dus nog lang dobberen ... Ik zeg het hem niet genoeg en toon het hem veel te weinig maar een betere partner bestaat er niet voor mij. Op naar nog eens 8 x 8?

Het gros van de vakantie zit er alweer op. We hebben nog een weekje tegoed maar deze week kunnen we eerst even oefenen hoe het leven van de werkende mens er nu alweer aan toegaat. Dit jaar zijn we gelukkig even ontsnapt aan de typisch Belgische zomer door een weekje Turkije in te lassen. Daarbij kregen we echt waar voor ons geld want we vertrokken thuis in het midden van de nacht en kwamen bij de terugreis ook pas ’s nachts weer thuis zodat we zelfs de reisdagen nog met volle teugen van de Turkse zon, het zwembad en alle all in toestanden konden genieten. Alles verliep heel vlot en verder zijn allebei de kindjes hun hart ginder verloren, zoonlief aan een Turkse monitrice (spreek de naam Toutchou uit en hij geeft plotsklaps licht), dochterlief aan de lokale chocoladetaart. Neefje Nick heeft zich dan weer ontpopt tot een ware waterrat. De dagen waren lang, de nachten kort. Kortom, het was een fijne reis. Al bleek een weekje wel genoeg want toen kregen ze toch last van heimwee. Ik ...