Kusadasi en consoorten
Het gros van de vakantie zit er alweer op. We hebben nog een weekje tegoed maar deze week kunnen we eerst even oefenen hoe het leven van de werkende mens er nu alweer aan toegaat.
Dit jaar zijn we gelukkig even ontsnapt aan de typisch Belgische zomer door een weekje Turkije in te lassen. Daarbij kregen we echt waar voor ons geld want we vertrokken thuis in het midden van de nacht en kwamen bij de terugreis ook pas ’s nachts weer thuis zodat we zelfs de reisdagen nog met volle teugen van de Turkse zon, het zwembad en alle all in toestanden konden genieten.
Alles verliep heel vlot en verder zijn allebei de kindjes hun hart ginder verloren, zoonlief aan een Turkse monitrice (spreek de naam Toutchou uit en hij geeft plotsklaps licht), dochterlief aan de lokale chocoladetaart. Neefje Nick heeft zich dan weer ontpopt tot een ware waterrat. De dagen waren lang, de nachten kort. Kortom, het was een fijne reis. Al bleek een weekje wel genoeg want toen kregen ze toch last van heimwee.
Ik voel daarentegen de reiskriebels weer om de wereld te zien. Ik hoop dat ik die liefde ooit aan de kinderen kan doorgeven zodat ik over pakweg 10 jaar met hen de wereld kan intrekken. Als ik dan nog in staat ben tenminste om rugzakgewijs mijn neus achterna te gaan… Anders moet ik toch terug aankloppen bij mijn eeuwige oude liefde AZG. Misschien kunnen ze daar nog een middelbare dame met een beetje ervaring en heel veel goesting gebruiken?
Dit jaar zijn we gelukkig even ontsnapt aan de typisch Belgische zomer door een weekje Turkije in te lassen. Daarbij kregen we echt waar voor ons geld want we vertrokken thuis in het midden van de nacht en kwamen bij de terugreis ook pas ’s nachts weer thuis zodat we zelfs de reisdagen nog met volle teugen van de Turkse zon, het zwembad en alle all in toestanden konden genieten.
Alles verliep heel vlot en verder zijn allebei de kindjes hun hart ginder verloren, zoonlief aan een Turkse monitrice (spreek de naam Toutchou uit en hij geeft plotsklaps licht), dochterlief aan de lokale chocoladetaart. Neefje Nick heeft zich dan weer ontpopt tot een ware waterrat. De dagen waren lang, de nachten kort. Kortom, het was een fijne reis. Al bleek een weekje wel genoeg want toen kregen ze toch last van heimwee.
Ik voel daarentegen de reiskriebels weer om de wereld te zien. Ik hoop dat ik die liefde ooit aan de kinderen kan doorgeven zodat ik over pakweg 10 jaar met hen de wereld kan intrekken. Als ik dan nog in staat ben tenminste om rugzakgewijs mijn neus achterna te gaan… Anders moet ik toch terug aankloppen bij mijn eeuwige oude liefde AZG. Misschien kunnen ze daar nog een middelbare dame met een beetje ervaring en heel veel goesting gebruiken?
Reacties