De onbemande vrouw

Ik ben niet enkel weer aan het lopen - twee keer in één week tijd maar liefst -, ook het lijnen lijkt terug wat beter te lukken. Mijn liefste is alleszins zwaar onder de indruk dat ik ’s avonds niet meer zwicht voor zoete verleidingen. Voor zolang het duurt want echt uitblinken in karakter doe ik niet op dat vlak. En met het nakende communiefeest van zoonlief heb ik nog grootsere plannen: vrijdag een drastische kapbeurt en zondag een professionele maquillage. Kwestie dat zoonlief niet in affronten valt met zijn moeder. Misschien moet ik eens denken aan een foto voor en na om hier te posten – alhoewel, dan jaag ik mijn schaarse bezoekers misschien helemaal weg! :-)

Na vele, lange weken is het me eindelijk nog eens gelukt: lopen … En deugd dat het deed. Ik had een cd van de Eurythmics op mijn mp3 gezet en verzekerde mezelf dat het al straf zou zijn als ik de straat nog uitraakte na al die weken inactiviteit (voor zover je ooit inactief bent met 2 jonge kinderen in huis). Ik besloot me dus niet druk te maken over afstand, tempo enz. Maar het ging goed, ik denk dat ik zelfs de 5 km nog heb gehaald. Het tempo zal wel wat trager hebben gelegen maar hé, zolang je vooruit gaat en niet achteruit …

Nu dochterlief pronkt met lange manen, dringt een ochtendritueel in de vorm van ‘staartjes’ en ‘haarspeldjes’ zich op. Waarbij ik elke dag opnieuw moet vaststellen dat ik jammerlijk de mist inga. De staartjes eindigen schots en scheef, de speldjes zakken na nog geen vijf minuten uit het gareel, de haren die zo zorgvuldig werden gekamd, liggen nauwelijks 10 minuten later weer als een warrige stralenkrans rond haar hoofd … Ik ben dus een echte haarkleun. Altijd al geweest en zelf heb ik daar nooit een probleem van gemaakt want zo belangrijk vond ik dat toch niet. Maar mijn onkunde wordt plots wel een drama als je dochter een echt meisje is dat veel belang hecht aan bling bling, een rimpelloze haartooi en frulletjeskleding … Voor het eerst beseft dochterlief dus dat haar moeder geen supermama is die alles kan, maar een klunzig wezen dat nog niet eens een deftig staartje van haar haren kan maken. Van een vernedering gesproken …

Dochterlief zeurt al wekenlang om oorbellen. Dat ze daarvoor eerst gaatjes in de oren moet hebben, vindt ze maar een detail. Ik vind haar dan weer nogal jong om al gaatjes te laten schieten dus ik probeer haar zwaar te ontmoedigen. Met weinig succes, totdat ik een lumineus idee krijg. De weg van de confrontatie, zeg maar … Ik plaats haar dus op een stoeltje om toe te kijken hoe ik bij mezelf oorbellen insteek. Na één oor slaat ze wit uit rond haar neusje – zo’n staafje door je oorlel schuiven vind ze uiteindelijk toch maar eng. De tweede oorbel moest ik dus niet meer demonstreren en sindsdien geeft ze geen kik meer over oorbellen … Missie geslaagd - voorlopig dan toch!

Het is alweer weken geleden dat ik nog eens ben gaan lopen en ik begin het stilaan heel erg te missen, fysiek en mentaal. En toch is het grotendeels mijn eigen fout want ik ben een softie. Als ik thuiskom ‘s avonds, klemt dochterlief zich meteen aan me vast en als ik nog maar opper om te gaan lopen, protesteert ze luidkeels – inclusief tranen en smeken. En dan ga ik maar niet lopen … Ze moet haar zowat voltijds werkende moeder al zoveel missen, ik vind het dan harteloos van mezelf om dan ook nog eens onze tijd samen moedwillig in te korten. Zo denk ik dan. Maar anderzijds: sporten verlengt het leven. Dus als dochterlief me wekelijks 1 à 2 loopsessies toestaat, ga ik misschien een paar jaren langer mee … Hoe krijg ik dat aan haar peuterverstand?

Drie avonden op rij slaagde zoonlief erin om zich buitensporig op te winden over een futiliteit, stampvoetend naar boven te briesen en zijn kamerdeur met een ruitendaverende klap dicht te slaan terwijl we met zijn drieën - aanvankelijk perplex maar stilaan vol hilariteit - achterbleven ... Sinds wanneer bestaan er zesjarige pubers?

De provincie Oost-Vlaanderen promoot de overstap naar groene stroom door een groepsaankoop van 100 % groene stroom te organiseren, in samenwerking met 62 gemeenten – waaronder onze thuishaven. Wie voor 1 juni inschrijft (vrijblijvend), krijgt een voorstel op maat. Daarvoor vindt eerst een online veiling plaats waarbij de energieleveranciers hun beste bod kunnen doen. Op basis van je gepersonaliseerde voorstel, kan je dan beslissen of je overstapt of toch liever bij je vertrouwde energieleverancier blijft. Niets te verliezen dus! Ik ben alvast benieuwd. Wie meer wil weten, kan hier meer lezen .

... staat de speelplaats 's morgens meestal onder water door de vele traantjes die dochterlief laat. Tenzij we bij haar blijven tot de bel gaat en ze de klas ingaat, maar helaas zijn er treinen om te halen en werkstekken om te bemannen zodat ik haar meestal alleen moet achterlaten op de speelplaats. Hartbrekend huilend ... ... voelt ze zich nog wat verloren tijdens de speeltijden en staat ze naar verluidt vooral aan de kant toe te kijken. De ontdooifase is dus nog lang niet achter de rug. Maar in het klasje zelf gaat het prima, dixit de juffen. ... manifesteren de spanningen in dat kleine meisje zich door hardnekkige constipatie. In die mate zelfs dat ze op een nacht een half uur lang lag te kronkelen en te brullen van de pijn om uiteindelijk een keiharde klont ontlasting te produceren. Vreselijk. Nu krijgt ze een overvloed aan vezels en fruit (geen appelen en bananen) en loop ik haar constant achterna met een drinkbeker. Ik zal nooit eerder met zoveel vreugde en toewijding een