Vrouwenpraat - deel 2

Nu dochterlief pronkt met lange manen, dringt een ochtendritueel in de vorm van ‘staartjes’ en ‘haarspeldjes’ zich op. Waarbij ik elke dag opnieuw moet vaststellen dat ik jammerlijk de mist inga. De staartjes eindigen schots en scheef, de speldjes zakken na nog geen vijf minuten uit het gareel, de haren die zo zorgvuldig werden gekamd, liggen nauwelijks 10 minuten later weer als een warrige stralenkrans rond haar hoofd …

Ik ben dus een echte haarkleun. Altijd al geweest en zelf heb ik daar nooit een probleem van gemaakt want zo belangrijk vond ik dat toch niet. Maar mijn onkunde wordt plots wel een drama als je dochter een echt meisje is dat veel belang hecht aan bling bling, een rimpelloze haartooi en frulletjeskleding …

Voor het eerst beseft dochterlief dus dat haar moeder geen supermama is die alles kan, maar een klunzig wezen dat nog niet eens een deftig staartje van haar haren kan maken. Van een vernedering gesproken …