Looppas!

Het is alweer weken geleden dat ik nog eens ben gaan lopen en ik begin het stilaan heel erg te missen, fysiek en mentaal. En toch is het grotendeels mijn eigen fout want ik ben een softie. Als ik thuiskom ‘s avonds, klemt dochterlief zich meteen aan me vast en als ik nog maar opper om te gaan lopen, protesteert ze luidkeels – inclusief tranen en smeken. En dan ga ik maar niet lopen … Ze moet haar zowat voltijds werkende moeder al zoveel missen, ik vind het dan harteloos van mezelf om dan ook nog eens onze tijd samen moedwillig in te korten. Zo denk ik dan.

Maar anderzijds: sporten verlengt het leven. Dus als dochterlief me wekelijks 1 à 2 loopsessies toestaat, ga ik misschien een paar jaren langer mee … Hoe krijg ik dat aan haar peuterverstand?

Reacties

Eva zei…
maar bollie toch, bij ons wordt er gesport/vergaderd/uitgegaan na het slapengaan van het kroost - het schuldgevoel is een stuk lager! (de vermoeidheid weliswaar iets hoger)
Linneke zei…
Ja scheetie, maar jullie bengels liggen om 20u al volop te knorren in hun bedjes - mijn dochter wordt dan pas wakker! :-)

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni