De onbemande vrouw

Het voorbije weekend is het gebeurd. Toen keek ze me aan met ogen vol tederheid. Haar vingertjes raakten aaiend mijn gezicht. Heel zorgvuldig vormden haar lippen het woord waarmee ze me de volgende decennia zal aanspreken : mama ... En ik ? Ik was er even niet goed van want ze sprak het zo bewust en zo vol liefde uit ... Haar rusteloze nachten van de voorbije weken blijken dus een ontwikkelingsfase want we betrappen haar op steeds meer woordjes. Al is er ook nog sprake van een uitgebreide klankenbrij. En zo zijn we voor de tweede keer de bevoorrechte ooggetuigen bij het wonder van de taalontwikkeling. Want wonderbaarlijk is het ... Taalkundige zwaai, Linneke

Zes jaar geleden was ik er - mijn voorlaatste missie voor AZG, mijn allerlaatste in een crisisgebied ... Ook toen beleefden Port-au-Prince en de rest van het land woelige tijden - na het vertrek van president Aristide . Ik herinner me vooral een prachtige kustlijn - zo caraïbisch als maar mogelijk is - maar een straatarme bevolking en een verwaarloosd land. Elektriciteit, drinkwater, gezondheidszorg ... het waren toen reeds geen evidenties. De nationale staff leerde me toen een Haïtiaans gezegde : déyé món, gen món ... Dat betekende zoveel als : behind the mountains, there are more mountains. Zelfs zij hadden vast nooit kunnen voorspellen dat hun cynische humor zo bewaarheid zou worden. Want na eindeloze politieke strubbelingen, overstromingen en orkanen, was er 10 dagen geleden die onheilsdag dat de aarde beefde ... De beelden na de aardbeving zijn een regelrechte hulpkreet. Dan kriebelt het weer zo verschrikkelijk hard om daarheen te gaan en daadwerkelijk te helpen, al is het ma

Dochterlief bracht een Fluwelen Revolutie teweeg ten huize Bollewerk. Zodra ze voor het eerst in mijn armen werd gelegd, wist ik : zij heeft me nodig. Voor het eerst in mijn leven had ik dat gevoel want zoonlief straalde van de eerste seconde uit dat hij het allemaal beter wist en dat ik hem gewoon maar moest volgen en laten doen, dan zou alles in orde komen. Maar dochterlief schreeuwde haar honger naar bescherming en beschutting uit. Het eerste jaar toonde ze haar nood aan koestering door pertinent flesjes te weigeren en enkel de borst te willen. Inslapen deed ze het beste en het liefste in onze armen en dicht tegen ons aangedrukt. Draagdoeken waren haar op het lijf geschreven. Rond haar eerste verjaardag werd ze steeds mobieler en nam ze toch uit eigen beweging afscheid van de moedermelk. Ze kon vanaf dan haar huidhonger stillen door letterlijk aan mijn benen te gaan hangen bij elke stap die ik zette, iets dat ze nu nog steeds doet. Ze heeft alles gezien, gehoord en begrepen. Alles

Ik kan het niet genoeg herhalen : zoonlief heeft een diamanten persoonlijkheid . Beter nog : de materie die qua hardheid, onbuigzaamheid en alombestendigheid vergelijkbaar is met zijn karakter, moet nog worden ontwikkeld. Ik wens de leerkrachten en bazen die hem later nog voorgeschoteld krijgen veel geduld en wijsheid toe want ook zij zullen waarschijnlijk hun tanden stuk bijten op zijn wilskracht. Soms ontaardt de omgang met zoonlief in een titanenstrijd want er is nog wel wat schaafwerk om hem voor te bereiden op de grote wereld daarbuiten. Maar elke milligram ouderlijk gezag die we proberen uitoefenen, moeten we bijna constant bevechten en bewaken. Het durft dan ook nogal eens stuiven in ons Bollewerk als zoonlief zijn zinnen op iets heeft gezet en wij niet willen plooien, of als wij hem iets willen laten doen waar hij geen zin in heeft. Maak je borst maar nat ! Anderzijds wil ik niet te hard ingaan tegen zijn persoonlijkheid want ik zie er ook de voordelen van in, voor hem zelf

Oeps !! Dat is lang geleden ... Teveel gefeest waarschijnlijk ! :-) Het weekje kerstvakantie is alweer verleden tijd. Vooral veel gekookt, gebakken en gegeten eigenlijk - met de dagelijks terugkerende vraag die menige moeder tot wanhoop drijft : wat eten we vandaag ? :-) Want het gebroed heeft uiteenlopende wensen : zoonlief is gek op appelmoes, dochterlief vindt dat dan weer niet om te vreten en zweert bij erwtjes. Zoonlief is een carnivoor (komt hij werkelijk uit mijn buik ?) en dochterlief vertoont meer mijn gedrag als kind : minutenlang 'sjikken' op een vleessplinter om die dan uit te spuwen terwijl de groentenburgers gretig naar binnen gaan. Zoonlief heeft het voor de simpele keuken (aardappelen, vlees en streekeigen groenten) terwijl dochterlief een Italiaanse mama belooft te worden met een uitgesproken voorkeur voor spaghetti en pizza. Het wii-gebruik hebben we enigszins moeten inperken want zoonlief was in no time verslingerd aan de spelletjes en elke dag ontaardde