Fluwelen revolutie met dochterlief ...

Dochterlief bracht een Fluwelen Revolutie teweeg ten huize Bollewerk. Zodra ze voor het eerst in mijn armen werd gelegd, wist ik : zij heeft me nodig. Voor het eerst in mijn leven had ik dat gevoel want zoonlief straalde van de eerste seconde uit dat hij het allemaal beter wist en dat ik hem gewoon maar moest volgen en laten doen, dan zou alles in orde komen. Maar dochterlief schreeuwde haar honger naar bescherming en beschutting uit. Het eerste jaar toonde ze haar nood aan koestering door pertinent flesjes te weigeren en enkel de borst te willen. Inslapen deed ze het beste en het liefste in onze armen en dicht tegen ons aangedrukt. Draagdoeken waren haar op het lijf geschreven. Rond haar eerste verjaardag werd ze steeds mobieler en nam ze toch uit eigen beweging afscheid van de moedermelk. Ze kon vanaf dan haar huidhonger stillen door letterlijk aan mijn benen te gaan hangen bij elke stap die ik zette, iets dat ze nu nog steeds doet.

Ze heeft alles gezien, gehoord en begrepen. Alles rustig bekijkend, betastend en besnuffelend om het zich eigen te maken. Haar kwetsbaarheid is groot. Zij plengt oprechte tranen als we een standje geven. Zij komt ons meteen zoenen en knuffelen als ze iets heeft mispeuterd om zich weer te kunnen laven aan de ouderlijke bron van warmte en liefde. Zij is het gelukkigste als ze ons allemaal samen weet in rustige harmonie. Ze aanbidt elke steen van ons huis omdat het haar nestje is. Alles en iedereen wordt permanent bedolven onder talloze kusjes. Alles aan en in haar is de zachtheid zelve. Ze is zo meisje-meisje dat de poppen, roze kleertjes, krulletjes, prulletjes en frulletjes bijna automatisch met haar zijn meegekomen.

Fijne handjes, kleine voetjes en een zonovergoten glimlach. Haar blauwe kijkers en babykrulletjes maken onze knieën week. Haar schaterlachjes als we haar kriebelen, wekken vlinders in onze buik. Ze maakt elke dag opnieuw het beste in ons wakker. Zelfs nu - 19 maanden later - kan ik soms nog moeilijk geloven dat iemand zo lief, zo prachtig en zo goddelijk werkelijk op ons pad is gekomen en dat we haar zelfs mogen houden ... Elke seconde met ons kwikzilveren hartekind wil ik met beide handen vastgrijpen om nooit meer los te laten.

Nu reeds vrees ik de dag dat ze de wereld instapt met haar kwetsbare ziel en gevoelige hart, dat ze met schade en schande leert dat het leven niet enkel schoonheid en goedheid brengt. Ooit, over vele, vele jaren zal ik haar moeten laten gaan. Maar tot die tijd en zelfs lang nadien zal ik haar beschermen en koesteren zodat ze zo lang mogelijk dat prachtige, hartelijke zonnekind mag blijven ...