Haïti chérie ...

Zes jaar geleden was ik er - mijn voorlaatste missie voor AZG, mijn allerlaatste in een crisisgebied ... Ook toen beleefden Port-au-Prince en de rest van het land woelige tijden - na het vertrek van president Aristide. Ik herinner me vooral een prachtige kustlijn - zo caraïbisch als maar mogelijk is - maar een straatarme bevolking en een verwaarloosd land. Elektriciteit, drinkwater, gezondheidszorg ... het waren toen reeds geen evidenties.

De nationale staff leerde me toen een Haïtiaans gezegde : déyé món, gen món ... Dat betekende zoveel als : behind the mountains, there are more mountains. Zelfs zij hadden vast nooit kunnen voorspellen dat hun cynische humor zo bewaarheid zou worden. Want na eindeloze politieke strubbelingen, overstromingen en orkanen, was er 10 dagen geleden die onheilsdag dat de aarde beefde ...

De beelden na de aardbeving zijn een regelrechte hulpkreet. Dan kriebelt het weer zo verschrikkelijk hard om daarheen te gaan en daadwerkelijk te helpen, al is het maar om een infuus vast te houden. Dan maak ik me voor de duizendste keer de bedenking dat ik misschien toch beter een medische opleiding had gevolgd zodat ik als hulpverlener kon vertrekken en iets meer doen dan enkel teksten schrijven. Al besef ik heel goed dat één mens maar zo weinig kan uitrichten. Het zou dus nog steeds een frustratie zijn en een gevoel van tekortschieten ... Net zoals nu want het enige dat ik nu nog kan doen, is doneren aan de organisatie die ik van binnen en van buiten ken en waar ik nog steeds 100 % in geloof en aan Haiti Lavi. Het lijkt zo weinig - het IS zo weinig ...

Gelukkig is er nog hoop want de internationale gemeenschap doet wat ze kan. Hopelijk duurt de interesse langer dan een paar weken en herrijst het hele land op termijn uit het puin zodat de bevolking weer toekomst heeft. Het zal ongetwijfeld vele jaren vergen. Maar een alternatief is er niet ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni