De onbemande vrouw

Vroeger vond ik het denkbeeld van een gezinnetje heel benauwend. De monotonie en sleur van een huiselijk leven - brrrrr. Dat was niets voor mij ! Ik droomde van het buitenland en van schrijven om de wereld een geweten te schoppen. Een aantal jaren slaagde ik er zelfs in die droom in zekere mate te vervullen - tijdens mijn buitenlandmissies voor AZG. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat zo'n leven mijn lotsbestemming was en ik was daar heel erg gelukkig mee. Maar toen kwam mijn liefste op de proppen en plots ontdekte ik dat ik de zin van mijn leven niet zo ver hoefde te zoeken, vond ik samenwonen en een gezinnetje stichten zelfs een heel aanlokkelijk idee. Heel snel besloot ik dus om het over een compleet andere boeg te gooien en voor hem te kiezen. Geen milliseconde heb ik er sindsdien spijt over gehad. En nu is mijn leven inderdaad een beetje monotoon en sleur. Maar toch kan ik zelfs daarin het geluk vinden. Sommige routines zijn dan ook hartverwarmend. Elke avond als ik thuiskom

Vorige week liep ik zowaar de volle 5 kilometer uit. Met al mijn onderdelen intact, jawel ! Ik slaagde er zelfs in om de laatste twee minuten nog een stukje te versnellen dus ik heb zowaar reserve. Sindsdien heb ik die verwezenlijking nog twee keer herhaald dus ik ben toch wel een heel klein beetje fier op mezelf. Ik droom stilaan van een 7 à 8 kilometer loopparcours want dan kan ik een mooi traject langs de Scheldedijk meepakken - als iemand de mp3-reeks van Evi Gruyaert voor de sessie 5-10 kilometer heeft, geeft die maar een gil want ik ben heel erg vragende partij ! Intussen blijf ik die vijf kilometer inoefenen maar dan gaan we ervoor ... En ook Zumba blijft me bekoren. De ene les is al wat leuker dan de andere maar alleen al voor de opzwepende muziek zou ik blijven gaan ... Al zijn niet alle pasjes even lief voor mijn knieën, heb ik gisteravond ontdekt. Maar dankzij mijn wonderdrankje (elke ochtend 15 ml 'dexsil gewrichten') heb ik die eerste ouderdomskwaaltjes toch redeli

Dochterlief heeft het soms hard te verduren bij haar moeke Bea. Regelmatig komt ze naar huis met een krab of een blauwe plek, meestal na een valpartij. Deze week is ze echter danig toegetakeld door een 'speel'kameraadje. De tweejarige Mexicaanse furie Penelope profiteerde blijkbaar van een toiletbezoek van moeke Bea om Lenca te lijf te gaan. Het dutsje kwam 's avonds thuis met één blauwe wang en één wang vol bloederige krabben en krassen, zelfs tot in haar oor. Ik heb al spijt dat ik haar vroegere assertiviteitsuitingen in de kiem heb gesmoord. Een tijdlang had ze de neiging om haar broer aan te vliegen als hij het waagde om haar speeltjes aan te raken. Daar ben ik altijd stevig tegenin gegaan. Toen (en nu) was ze misschien nog klein maar dat zou ze niet blijven, en ik wil geen geweld tussen mijn kinderen. Daarvoor heb ik zelf als kind teveel klappen gekregen van mijn zus. En zo heb ik dochterlief toch weer mooi opgezadeld met een hoogsteigen (baby)trauma. Zucht. Schuldbewu

Om eindelijk komaf te maken met de watervrees van zoonlief, nam ik maatregelen : een cursus watergewenning. Met een klein hartje stapte hij die eerste les de kleedkamer binnen. Om daar meteen oog in oog te staan met een handvol huilende kleuters. Het zweet brak me uit want ik vreesde ook al dat hij in tranen zou uitbarsten en zijn handen als wielklemmen rond mijn benen zou slaan. Ik vergeet soms dat hij al zo'n grote, flinke jongen is. Huilen als mama niet bij hem mag blijven, doet hij al lang niet meer. Dat dateert nog uit de pre-Lenca-periode. Weliswaar een beetje stilletjes wandelde hij dus moedig mee met de zwemjuf. En toen konden we dat half uurtje toekijken vanuit de cafetaria hoe hij zijn eerste zwemles doorstond. Na afloop liep hij me enthousiast tegemoet in de kleedkamer : 'mama, het was héél leuk !'. Mijn opluchting was groot, mijn trots nog groter. De tweede les vatte hij iets minder enthousiast aan maar na afloop was hij toch weer goedgemutst. Daarna gingen we m

Gisteravond nam ik deel aan een speeddate en ik moet zeggen dat het meer dan aangenaam was ! Een hapje, een drankje, interessante babbels ... Een geslaagde avond dus ik keerde op wolkjes terug naar huis ... Wie meer wil weten over deze schijnbaar bizarre wending in mijn leven, komt hier meer te weten ...

Het thuisfront spant 's nachts weer duchtig samen. Dochterlief zorgt voor het nachtelijk entertainment (sinds ze kan stappen, slaapt ze heel onrustig). De ingewanden van zoonlief maken ons dan weer élke ochtend klokslag 6.30 uur wakker want dan moet meneer naar het toilet - niet voor een plasje maar meteen voor een grote hoop. De ochtendstond heeft hier dus absoluut geen goud in de mond ... Gisteravond sleepte ik me dan ook met bijna meetbare tegenzin naar de zumbales. Geen zin want vééééééééééééél te moe. Enkel zin om onder een berg warme dekens te kruipen en 100 jaar te slapen. Er zijn er zo nog ... Maar aangezien ik volgende week wegens werkverplichtingen al niet kan gaan, wou ik toch geen forfait geven. Zumba dus. Een uur later blaakte ik terug van levenslust en kon ik de wereld weer aan. Ik ben dus zwaar fan. Leuke muziek, intensieve pasjes, puike lesgeefster. Mijn kleren kan ik nadien uitwringen en ik heb dan razende honger maar het doet o zo deugd. Wat lopen betreft, staat l

Vanaf vandaag - donderdag 1 oktober - kan je een maand lang bijhouden hoe het nu echt zit met het vertragingsleed en de gemiste-aansluitingspijnen waar de NMBS haar teergeliefde klanten met de regelmaat van de klok op trakteert. Je kan daarvoor hier terecht . Het staat alvast met stip bij mijn favorieten !