Monotonie en sleur ...
Vroeger vond ik het denkbeeld van een gezinnetje heel benauwend. De monotonie en sleur van een huiselijk leven - brrrrr. Dat was niets voor mij ! Ik droomde van het buitenland en van schrijven om de wereld een geweten te schoppen. Een aantal jaren slaagde ik er zelfs in die droom in zekere mate te vervullen - tijdens mijn buitenlandmissies voor AZG. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat zo'n leven mijn lotsbestemming was en ik was daar heel erg gelukkig mee.
Maar toen kwam mijn liefste op de proppen en plots ontdekte ik dat ik de zin van mijn leven niet zo ver hoefde te zoeken, vond ik samenwonen en een gezinnetje stichten zelfs een heel aanlokkelijk idee. Heel snel besloot ik dus om het over een compleet andere boeg te gooien en voor hem te kiezen. Geen milliseconde heb ik er sindsdien spijt over gehad. En nu is mijn leven inderdaad een beetje monotoon en sleur. Maar toch kan ik zelfs daarin het geluk vinden.
Sommige routines zijn dan ook hartverwarmend. Elke avond als ik thuiskom, kom ik binnen langs de keuken. De deur is nog niet dicht of ik hoor zoonlief juichend 'mamaaaaaaaaaaaaa !' uitroepen, gevolgd door zijn snelle voetstappen door de living. En dan komt hij oprecht gelukkig naar mij gehold, slaat zijn armen om me heen en geeft me een welgemeende knuffel. In zijn voetspoor volgt sinds kort ook dochterlief. Lichtjes gefrustreerd omdat broerlief altijd sneller is maar als ze merkt dat mijn armen breed genoeg zijn om twee kindjes tegelijk te knuffelen, begint ook zij al vlug te stralen. Een bijna onwankelbare routine maar allesbehalve saai. Ooit zal ik hier waarschijnlijk zelfs met veel heimwee aan terugdenken ...
Routineuze zwaai,
Linneke
Maar toen kwam mijn liefste op de proppen en plots ontdekte ik dat ik de zin van mijn leven niet zo ver hoefde te zoeken, vond ik samenwonen en een gezinnetje stichten zelfs een heel aanlokkelijk idee. Heel snel besloot ik dus om het over een compleet andere boeg te gooien en voor hem te kiezen. Geen milliseconde heb ik er sindsdien spijt over gehad. En nu is mijn leven inderdaad een beetje monotoon en sleur. Maar toch kan ik zelfs daarin het geluk vinden.
Sommige routines zijn dan ook hartverwarmend. Elke avond als ik thuiskom, kom ik binnen langs de keuken. De deur is nog niet dicht of ik hoor zoonlief juichend 'mamaaaaaaaaaaaaa !' uitroepen, gevolgd door zijn snelle voetstappen door de living. En dan komt hij oprecht gelukkig naar mij gehold, slaat zijn armen om me heen en geeft me een welgemeende knuffel. In zijn voetspoor volgt sinds kort ook dochterlief. Lichtjes gefrustreerd omdat broerlief altijd sneller is maar als ze merkt dat mijn armen breed genoeg zijn om twee kindjes tegelijk te knuffelen, begint ook zij al vlug te stralen. Een bijna onwankelbare routine maar allesbehalve saai. Ooit zal ik hier waarschijnlijk zelfs met veel heimwee aan terugdenken ...
Routineuze zwaai,
Linneke
Reacties
Als ik thuiskom wacht mij ook een (luidruchtige) begroeting. Tijd voor een knuffel zit er echter niet in want de jongens vinden dat er voer in de bakjes moet komen, en snel ;-) Die knuffel komt later, als ze uitgegeten zijn volgt steevast een sprintje naar mijn schoot.