Blub blub
Om eindelijk komaf te maken met de watervrees van zoonlief, nam ik maatregelen : een cursus watergewenning.
Met een klein hartje stapte hij die eerste les de kleedkamer binnen. Om daar meteen oog in oog te staan met een handvol huilende kleuters. Het zweet brak me uit want ik vreesde ook al dat hij in tranen zou uitbarsten en zijn handen als wielklemmen rond mijn benen zou slaan. Ik vergeet soms dat hij al zo'n grote, flinke jongen is. Huilen als mama niet bij hem mag blijven, doet hij al lang niet meer. Dat dateert nog uit de pre-Lenca-periode. Weliswaar een beetje stilletjes wandelde hij dus moedig mee met de zwemjuf. En toen konden we dat half uurtje toekijken vanuit de cafetaria hoe hij zijn eerste zwemles doorstond. Na afloop liep hij me enthousiast tegemoet in de kleedkamer : 'mama, het was héél leuk !'. Mijn opluchting was groot, mijn trots nog groter.
De tweede les vatte hij iets minder enthousiast aan maar na afloop was hij toch weer goedgemutst. Daarna gingen we met ons vieren nog eens zwemmen dus kon hij ons uitgebreid zijn nieuwe vaardigheden demonstreren. Voor anderen misschien evidente activiteiten die voor hem - en ons - toch een openbaring waren, zoals van de kant in het zwembad springen of van de hoge glijbaan glibberen. Voor het eerst bivakkeerde hij dus niet langer in het babybadje met enkelhoog water maar mocht het water zelfs al tot borsthoogte komen zonder hysterische huiltaferelen.
Nog acht lessen te gaan. Misschien krijgen we hem nadien zelfs zo gek om eens onder een douche te staan !
Waterige zwaai,
Linneke
Met een klein hartje stapte hij die eerste les de kleedkamer binnen. Om daar meteen oog in oog te staan met een handvol huilende kleuters. Het zweet brak me uit want ik vreesde ook al dat hij in tranen zou uitbarsten en zijn handen als wielklemmen rond mijn benen zou slaan. Ik vergeet soms dat hij al zo'n grote, flinke jongen is. Huilen als mama niet bij hem mag blijven, doet hij al lang niet meer. Dat dateert nog uit de pre-Lenca-periode. Weliswaar een beetje stilletjes wandelde hij dus moedig mee met de zwemjuf. En toen konden we dat half uurtje toekijken vanuit de cafetaria hoe hij zijn eerste zwemles doorstond. Na afloop liep hij me enthousiast tegemoet in de kleedkamer : 'mama, het was héél leuk !'. Mijn opluchting was groot, mijn trots nog groter.
De tweede les vatte hij iets minder enthousiast aan maar na afloop was hij toch weer goedgemutst. Daarna gingen we met ons vieren nog eens zwemmen dus kon hij ons uitgebreid zijn nieuwe vaardigheden demonstreren. Voor anderen misschien evidente activiteiten die voor hem - en ons - toch een openbaring waren, zoals van de kant in het zwembad springen of van de hoge glijbaan glibberen. Voor het eerst bivakkeerde hij dus niet langer in het babybadje met enkelhoog water maar mocht het water zelfs al tot borsthoogte komen zonder hysterische huiltaferelen.
Nog acht lessen te gaan. Misschien krijgen we hem nadien zelfs zo gek om eens onder een douche te staan !
Waterige zwaai,
Linneke
Reacties