Stormloop!
De zwoele warmte van de voorbije dagen heeft ervoor gezorgd dat mijn loopcapriolen op een iets lager pitje kwamen te staan. Ik ben geen loper in extreme omstandigheden en heb al zeker niet het karakter om mezelf over de kling te jagen. Bij 30 graden krijg je mij dus in geen looptenue meer. Zaterdagochtend leek het even wat koeler en besloot ik na een rustpauze van een week nog eens de baan op te gaan. Mijn looproute via het natuurpad is overwoekerd met onkruid en krioelt van de insecten dus ik koos wijselijk voor de Scheldedijk. Door de sigmawerken was die maandenlang afgesloten maar in het bouwverlof werd hij tijdelijk opengesteld voor wandelaars en fietsers. Ideaal voor een uurtje lopen dus!
Twintig minuten later werd het plotsklaps hand over hand donkerder. Mijn aanvankelijke optimisme hield me voor dat het nog wel even droog zou blijven maar de realiteit haalde me in en dat in de vorm van een ware plensbui. Ik was net halfweg mijn route op de Scheldedijk – 2 km terug of 2 km verder – dus er was geen ontsnappen mogelijk. Verder lopen dus. Soms met een iets minder gerust hartje want lopen naast een rivier terwijl het dondert en bliksemt, is waarschijnlijk niet zo slim. Maar veel keuze had ik niet.
Na een paar minuten was ik compleet doorweekt en kreeg ik zelfs bakken met hagelstenen naar het hoofd gegooid. Eens ik de Scheldedijk af geraakte, moest ik ook nog tussen bomen lopen, ook al zo’n twijfelachtig gedrag tijdens een fiks onweer. Intussen was ik gereïncarneerd tot de overtreffende trap van nat, natter en natst ... Ik voelde mijn loopschoenen daadwerkelijk vollopen en sopte druipend over de baan. Al kon ik stilaan opnieuw genieten van mijn looptochtje, dankzij de warme regen, ondanks wind, gedonder en bliksemschichten.
Terug thuis kon ik mijn loopschoenen letterlijk uitgieten, mijn haren en kleren uitwringen en dan nog stroomde het water in beken van me af. Bleek het thuisfront intussen helemaal verlaten te zijn ... Manlief en kindjes waren met de auto op zoek naar me gegaan, ongerust door het hevige onweer. Die waren dus opgelucht me weer veilig en wel thuis te weten. Al kwamen ze wel terug thuis in plassen hemelwater want er mocht heel wat worden afgedweild na mijn looptochtje.
Nu staan mijn schoenen al twee dagen te drogen. Benieuwd of ze hun regendoop heelhuids hebben overleefd ...
Twintig minuten later werd het plotsklaps hand over hand donkerder. Mijn aanvankelijke optimisme hield me voor dat het nog wel even droog zou blijven maar de realiteit haalde me in en dat in de vorm van een ware plensbui. Ik was net halfweg mijn route op de Scheldedijk – 2 km terug of 2 km verder – dus er was geen ontsnappen mogelijk. Verder lopen dus. Soms met een iets minder gerust hartje want lopen naast een rivier terwijl het dondert en bliksemt, is waarschijnlijk niet zo slim. Maar veel keuze had ik niet.
Na een paar minuten was ik compleet doorweekt en kreeg ik zelfs bakken met hagelstenen naar het hoofd gegooid. Eens ik de Scheldedijk af geraakte, moest ik ook nog tussen bomen lopen, ook al zo’n twijfelachtig gedrag tijdens een fiks onweer. Intussen was ik gereïncarneerd tot de overtreffende trap van nat, natter en natst ... Ik voelde mijn loopschoenen daadwerkelijk vollopen en sopte druipend over de baan. Al kon ik stilaan opnieuw genieten van mijn looptochtje, dankzij de warme regen, ondanks wind, gedonder en bliksemschichten.
Terug thuis kon ik mijn loopschoenen letterlijk uitgieten, mijn haren en kleren uitwringen en dan nog stroomde het water in beken van me af. Bleek het thuisfront intussen helemaal verlaten te zijn ... Manlief en kindjes waren met de auto op zoek naar me gegaan, ongerust door het hevige onweer. Die waren dus opgelucht me weer veilig en wel thuis te weten. Al kwamen ze wel terug thuis in plassen hemelwater want er mocht heel wat worden afgedweild na mijn looptochtje.
Nu staan mijn schoenen al twee dagen te drogen. Benieuwd of ze hun regendoop heelhuids hebben overleefd ...
Reacties