Eén jaar later ...

Zondag is het precies één jaar geleden dat mijn liefste - jouw broer - een telefoontje kreeg waarvan ik al na een paar seconden wist dat het niet pluis was. Die toon van ongeloof en afschuw had ik nooit eerder bij hem gehoord. Niet te verwonderen want het nieuws dat je overleden was, sloeg in als een bom.

Sindsdien is het stof enigszins gaan liggen, maar de aanvaarding is er nog lang niet. Daarvoor zijn er gewoon te veel vragen en te weinig antwoorden. Het voorbije jaar klampte iedereen zich vast aan het onderzoek: ooit zou dat toch antwoorden opleveren? Maar sinds kort is duidelijk dat jouw dood voor altijd in mist gehuld zal blijven. En dat maakt het zoveel moeilijker om het verlies van jou een plaats te geven, om nog maar te beginnen met de verwerking ...

Voor jouw man was het voorbije jaar een helletocht langs banken, notarissen, advocaten, politie- en gerechtelijke diensten ... En dat alles bovenop dat gigantische verlies van jou. Zijn hart en ziel zijn geschokt tot in hun diepste fundamenten en het verdriet is nog zo intens. Hij houdt moedig stand, maar in bijna elk verhaal is duidelijk hoe erg hij je mist. Dat er nog geen dag voorbij gaat zonder dat hij aan jou denkt. Dat hij zich vastklemt aan jouw herinnering omdat hij je zo toch nog een beetje in zijn leven heeft. Maar het had zoveel meer, zoveel mooier, zoveel beter kunnen zijn ... En we kunnen niet anders dan hem gelijk geven, lieve Rei. Het had veel meer, veel mooier en veel beter moeten zijn.

We missen je ...