De onbemande vrouw

De laatste tijd merk ik steeds meer op dat veel vrouwen in een gelijkaardige levensfase verstrikt zitten, en dat die zoektocht naar ‘je ne sais quoi’ niet eens iets van deze tijd is maar ook vroeger al bestond. Ik herken tal van vrouwen vroeger en nu die zoeken naar dat o zo precaire evenwicht tussen hun verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef als moeder en hun groeiende nood aan wat tijd en ruimte voor zichzelf. Naarmate de kinderen groter worden en die dwingende zorgnood ietwat afneemt, komt er plots in hoofd en wezen een ruimte vrij waarmee we niet meteen weten wat gedaan. Onze kinderen zijn niet langer een verlengstuk van onszelf (soms zelfs een substituut voor onszelf) maar individuen die op zichzelf bestaan. En plots stellen we ons de vraag: waar ben ik in godsnaam zelf gebleven? Wat wil ik zelf nog van het leven? Ik ben niet meer zo levensnoodzakelijk voor die andere – wat nu? Ik hoor vrouwen die soms zin hebben om alles achter te laten om ergens met een schone lei t...

Mijn liefste moest vanmorgen vroeg beginnen werken en toog rond 5 uur stilletjes naar beneden. Tot daar verliep alles normaal en ik wou me al eens lekker omdraaien om nog wat verder te slapen toen ik me plots realiseerde dat de geluiden die naar boven kwamen, toch niet echt normaal waren. Geklots. Piepende deuren. Meer geklots. Openzwaaiende garagepoort. Nog meer geklots … Toen ik een kijkje ging nemen, werd ik plots geconfronteerd met een ondergelopen benedenverdieping. Eerste gedachte: oh neen, onze boiler is kapot! Maar liefste had een andere verklaring. Hij had gisteravond de groene container uitgespoeld met de waterslang die in de garage is gemonteerd. Na afloop was hij de kraan vergeten dichtdraaien … Gevolg na een paar uren nachtrust: garage, gang en keuken volledig onder water … De living had het gelukkig droog weten te houden. Dat werd dus dweilen en het water buitenwerken, tussenin een slaapdronken zoon terug naar bed dirigeren. Gelukkig is er niet teveel schad...

Zoonlief eergisteren met een klein stemmetje vanuit de zetel: "Mama, de meester zegt dat mijn rapport heel erg slecht is en dat ik grootste prutser van de hele klas ben." Ik meteen in alle staten: Hoe is dat toch mogelijk? Je moet niet de beste van de klas zijn maar we vragen wel dat je je best doet. Als je rapport echt zo slecht is, zal je wat beleven … Een hele litanie vol banbliksems dus. Bijna geen oog dichtgedaan die nacht. Gisteren kreeg ik zijn rapport in handen en was er geen vuiltje aan de lucht. De meester had geen idee waar hij dat vandaan zou hebben gehaald dat zijn rapport zo slecht was. Hij is heel sterk in taal, iets minder in rekenen maar met 80 % mag hij probleemloos naar het tweede leerjaar. Oef! Les: geloof een 6-jarige nooit op zijn woord maar enkel in feiten op zwart en wit!

Mijn papa is een grage wandelaar – daarbij verkent hij regelmatig nieuwe paden om zijn horizon te verruimen. Maar daardoor belandt hij al eens in een onverwacht avontuur … Tijdens één van zijn wandeltochten merkte hij aan de rand van een wandelpad een nieuw waarschuwingsbord op. Nieuwsgierig stapte hij erop af en las ‘opgepast drijfzand’. Tegen die tijd was hij al tot over zijn enkels in het drijfzand weggezakt en raakte hij met moeite nog los. Dat was dus geen overbodig bord – misschien hadden ze het wel beter wat dichter tegen het wandelpad gezet zodat het vandaar al leesbaar was … :-) Verder kon hij als ervaringsdeskundige nog melden dat drijfzand niet enkel een heel krachtig zuigeffect heeft maar ook nog eens geweldig stinkt …

Na een lange tussenpauze heb ik toch nog eens werk kunnen maken van mijn ‘meidenavond’. Met minimale bezetting trouwens want enkel meter Dansschoen en ikzelf waren van de partij. Maar dat lieten we niet aan ons hart komen. Een gezellige tête à tête in het veganistische buffetrestaurant Komkommertijd en daarna naar de film. Deze keer kozen we voor ‘The Tree of Life’. De korte inhoud sprak ons wel aan en ook de hoofdacteurs (Sean Penn en Brad Pitt) konden onze vrouwenharten beroeren. Iets meer dan een uur later stonden we echter alweer buiten, een beetje verbijsterd ... Filmisch en cinematografisch een heus pareltje maar iets teveel National Geografic voor een late zaterdagavond, zoals meter Dansschoen treffend opmerkte … Aan de conceptie van het hoofdpersonage ging namelijk de hele oertijd vooraf (inclusief big bang en dino’s). Toen het verhaal na zowat een uur eindelijk in gang leek te komen, viel het plots weer stil met een letterlijk zwevende moederfiguur. Toen haakte o...

De voorbije weken, misschien zelfs maanden, zit ik een beetje, zeg maar heel erg, in de knoop met mezelf. Ik zou zo veel willen zijn en doen – als werknemer, partner, moeder, dochter, zus, vriendin … - maar het lijkt wel alsof ik op elk vlak compleet de mist inga. En zo voel ik me zowat elke dag falen – omdat ik te laat op het werk kom door een treinvertraging, omdat ik zo weinig geduld heb met zoon- en dochterlief, omdat ik niet genoeg met hen speel en hen niet de aandacht geef die ze vragen, omdat ik niet elke dag ‘vers’ kook, omdat ik niet lief genoeg ben voor mijn liefste, omdat ik niet aan lopen toekom, omdat ik niet genoeg aandacht en zorg heb voor mijn vriendinnen, omdat ik maar weinig tijd doorbreng met mijn ouders die zelf altijd klaarstaan, omdat er soms een dag voorbij gaat zonder dat ik heb gelachen, omdat ik soms lijk te zeuren van de vroege ochtend tot de late avond, omdat andere communicatieverantwoordelijken uiteraard veel professioneler en competenter zijn dan mi...

Ten huize Bollewerk lusten wij van tijd tot tijd wel eens een hapje Chinees. Vooral de gebakken rijst gaat er in als zoete koek bij mij, en ook dochterlief heeft zich ontpopt tot ware fan. Totdat meter Dansschoen onbewust voor een miniramp heeft gezorgd door het recept voor Chinese gebakken rijst te onthullen want daar zou systematisch VISbouillon voor worden gebruikt - om de zo typerende zoute smaak te verkrijgen. Wie goed luisterde, kon mijn veggiehart gewoon horen breken. Sindsdien heb ik geen hap gebakken rijst meer gegeten. Tot mijn diepe, diepe spijt want alleen al de geur doet me watertanden. Vandaar dat ik op zoek ging naar recepten voor gebakken rijst. En wie schetst mijn verbazing dat nergens wordt gesproken over visbouillon … Toch maar eens onze lokale Chinees aan de tand voelen en hopen op een veggie vrijgeleide voor gebakken rijst… Man man man, ik zou op bedevaart gaan naar de Chinese Muur als dat waar mocht zijn!

Het was even stil in blogland maar niet in ons Bollewerkje. Zoonlief heeft vorige week met succes en onder grote belangstelling zijn eerste communie gedaan. Een drukke dag vol feestgedruis die vlekkeloos is verlopen. Trots als een gieter maar toch wel een beetje nerveus liep hij door het gangpad, tussen 67 andere communicantjes. Zowat alle kindjes moesten een tekstje voorlezen en kozen stuk voor stuk voor de timide aanpak waarbij het gretige publiek ingespannen de oren moest spitsen. Totdat zoonlief op kenmerkende wijze de kerkelijke glas-in-loodramen deed daveren met zijn twee volzinnen. Hij bleek alweer de enige die perfect verstaanbaar zou zijn geweest zonder microfoon, zoals voorspeld door het mamadier. En toen mocht dochterlief beginnen aftellen want zaterdag vierden we haar derde verjaardag met een dagje Plopsaland. Nu ze de metergrens zowat heeft bereikt, zijn er heel wat meer attracties toegankelijk geworden voor haar, maar ons gevoelig hartje bleef toch veruit de voorkeur ...