Levensfase ...

De laatste tijd merk ik steeds meer op dat veel vrouwen in een gelijkaardige levensfase verstrikt zitten, en dat die zoektocht naar ‘je ne sais quoi’ niet eens iets van deze tijd is maar ook vroeger al bestond.

Ik herken tal van vrouwen vroeger en nu die zoeken naar dat o zo precaire evenwicht tussen hun verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef als moeder en hun groeiende nood aan wat tijd en ruimte voor zichzelf. Naarmate de kinderen groter worden en die dwingende zorgnood ietwat afneemt, komt er plots in hoofd en wezen een ruimte vrij waarmee we niet meteen weten wat gedaan. Onze kinderen zijn niet langer een verlengstuk van onszelf (soms zelfs een substituut voor onszelf) maar individuen die op zichzelf bestaan. En plots stellen we ons de vraag: waar ben ik in godsnaam zelf gebleven? Wat wil ik zelf nog van het leven? Ik ben niet meer zo levensnoodzakelijk voor die andere – wat nu?

Ik hoor vrouwen die soms zin hebben om alles achter te laten om ergens met een schone lei te beginnen – tegelijk heel goed beseffend dat er op onze leeftijd geen schone leien meer te krijgen zijn … Ook de ondraaglijke mix van schuldgevoelens en frustraties, en het bijhorende ongeduld met alles en iedereen - eerst en vooral met jezelf, is velen niet vreemd.

Ik herinner me trouwens dat ik in mijn kinder- en tienertijd ook een zoekende moeder had. Zij vond toen antwoorden in yoga en meditatie, en in de boeken van Baghwan Sri Rasjneesh. En onderweg passeerde ze talloze vrouwen die ook zoekende waren en op hun beurt antwoorden zochten in kaartleggen, handlezen en andere waarzeggerij, in overspel en drank, in godsdienst, in werk enz.

Ik vond hun zoektochten toen vooral heel vermakelijk en absurd. Om een kwarteeuw later in hun schoenen te staan. Zonder hun antwoorden evenwel want al die zaken die toen de revue passeerden, ben ik voorbij. Ik zag teveel vrouwen die de antwoorden buiten zichzelf zochten en de verantwoordelijkheid voor hun levens elders wilden leggen. Die dachten het geluk te vinden in een nieuwe relatie, een nieuwe job, een nieuwe omgeving … om dan te moeten constateren dat ze hun eigen ik nog steeds met zich meedroegen, inclusief oude frustraties en schuldgevoelens - en soms zelfs nog een paar nieuwe erbovenop …

Ik ben me heel goed bewust dat mijn gevecht louter innerlijk is. De oorzaken en de gevolgen liggen niet buiten mij, maar ergens binnenin, vermoedelijk net zoals de antwoorden. Maar verder weet ik niets. Blanco.

Voor wat het waard is: momenteel is mindfulness blijkbaar de hype van de hedendaagse, zoekende moeder. Er is ook een boek hierover van Denise Roy.